Dreams- Chapter 1 ~~ You'd still look like twenty!

Mijn koffer staat ingepakt in de woonkamer, waarbij ik hoop dat ik niets vergeten ben. Ik wacht ongeduldig totdat Dumbledore me komt ophalen, aangezien hij niet wilde dat ik zou verdwalen. Het vertrouwen ook weer. Mijn voet, netjes in hoge hak gehuld, tikt ongeduldig op de grond. Deze zomer heb ik besteed aan het leren lopen op de krengen. Ik moet toegeven dat ik er nu redelijk goed op kan lopen. Ik frutsel aan mijn jasje en probeer de, zorgvuldig door Dean aangebrachte, nagellak niet van mijn nagels af te krabben. Ik snap niet waarom ik nerveus ben, want dat slaat nergens op. Met mijn inmiddels negentien jaar zou ik toch wat dapperder moeten zijn, maar misschien ben ik daarom ook een Hufflepuffer. Niet dat ik daar nou echt problemen mee heb.
‘U ziet er netjes uit, juffrouw Zoey,’ zegt Dean.
Ik glimlach. ‘Dankjewel, Dean. Ondanks dat jij het uitgekozen hebt.’
Het huiselfje giechelt zachtjes. ‘Dat is natuurlijk waar, juffrouw.’
Ik heb inmiddels de poging om hem mij Zoey te laten noemen opgegeven. Aangezien hij zijn beleefde huiselferige zelf bleef. Ach, het is wel lief. Dan gaat de deurbel en spring ik haast een halve meter de lucht in van schrik. Terwijl ik mijn hart tot bedaren probeer te brengen, snellen de kleine huiselfenvoetjes Dean al naar de voordeur om open te doen. Het mannetje gaat weer terug naar mijn ouders, totdat ik in de zomervakantie weer terug ben. Mijn handen zoeken naar het handvat van mijn koffer.
‘Professor,’ begroet ik Dumbledore, die uit eigen initiatief mijn hand vast neemt het schud.
‘Professor Adams,’ zegt Dumbledore lachend, ‘goed, heb je alles?’
‘Ik hoop van wel.’
‘Goed, laten we daar maar gaan!’
Ik knik, zwaai Dean vaagjes gedag en neem daarna zijn arm.

We staan al, ik neem aan in Hogsmeade, voordat ik ook maar iets kan zeggen.
‘U ziet er goed uit, professor Adams,’ zegt Dumbledore.
‘Bedankt, professor, maar u mag Zoey zeggen hoor. Anders voel ik me al zo volwassen.’
Hij grinnikt zachtjes. ‘Oud worden we allemaal.’
‘Dat is waar. Dat is waar, maar ik mag het dan worden, zo hoef ik me nog helemaal niet te voelen.’
‘Helemaal mee eens! Ik voel me nog steeds twintig!’
Ik barst in lachen uit. ‘U ziet er nog steeds uit als twintig, hoor.’
‘Ik geloof je direct!’
We gaan eerst naar de lerarenkamer toe, waar Dumbledore me gaat voorstellen aan professor Slughorn en de rest. Ondanks dat ik hen allemaal al ken, is het gewoon een beleefdheid rondje. Natuurlijk maak ik mijn entree door over de drempel te vallen en languit de kamer in te vallen. Waar een drempel is, valt Zoey Adams. Dat is gewoon een feit over het leven. Het tapijt is zacht, dus erg hard val ik niet, maar toch barst ik in lachen uit. Ik kan er niets aan doen, maar het idee dat ik als een soort stijve worm midden in de lerarenkamer is lachwekkend. Twee handen hijsen me overeind.
‘Hallo,’ zeg ik waarbij ik een serieus gezicht probeer te trekken. Natuurlijk mislukt dat en moet ik alleen maar harder lachen.
‘Goed,’ zeg ik nadat ik uitgelachen ben, ‘leuk om weer in jullie gezelschap te zijn.’
De subtiliteit ook weer.
‘Ook leuk jou weer te zien, Zoey,’ klinkt er vanaf verschillende kanten.
‘Al moeten we nu eigenlijk professor Adams zeggen,’ zegt een stem. Ik vermoed dat het professor Sprout is.
‘Ach, Zoey is voor mij helemaal prima hoor. Anders voel ik me al zo volwassen.’