1. Split a milkshake (or two)

Oliver had altijd al vreemde ideeën gehad, meestal hield hij deze voor zichzelf. Toch had hij van die momenten dat hij zijn eigen, net in zijn hoofd opgekomen idee, zo briljant vond, dat hij ze wel moest uitvoeren.

Percy had afgesproken met Oliver in hun favoriete kleine mugglecafeetje in het hartje van London, hij had geen idee waarom Oliver hem ergens laat de vorige avond - of was het al ochtend geweest? - uit het niets opgebeld had. Percy had maar de helft van wat Oliver allemaal verteld had opgevangen, want zijn hersenen waren nog niet volledig wakker geweest, maar het leek erop neer te komen dat hij graag af wou spreken. Vermoeid had Percy de telefoon weer neergelegd, maar hij was toch gekomen. Hij wist zeker dat Oliver niets anders van hem verwacht had.
      Percy kwam als eerste aan en ging meteen ergens zitten. Het was nogal donker binnen, er brandde geen licht en het druilerige weer maakte het er niet beter op. Als gevolg leek het cafeetje nog kleiner en het plafond kwam bijna dreigend dichterbij. Hij wou net iets bestellen om te drinken wanneer Oliver binnenstormde. De jonge man had een brede glimlach op zijn gezicht, iets wat Percy niet helemaal vertrouwde, maar hem ook een beetje deed smelten.
      'Kom, kom. Zit hier niet zo te zitten, ik heb andere plannen voor vandaag,' ratelde Oliver vrolijk.
      'Ik had al zo'n vermoeden toen je me vannacht opbelde, ik hoopte althans dat het niet hiervoor zou zijn.'
      'Zit dat zo, Perce? Is gezelligheid niet meer genoeg voor jou?' vroeg Oliver, zogenaamd beledigd.
      'Als ik daar problemen mee zou hebben, zou ik niet gekomen zijn. Ik hoopte alleen dat je wist dat je me ook altijd op normale uren kan bereiken.' Percy glimlachte toegeeflijk.
      'Weet ik toch, maar wat is daar nu leuk aan?'
      Percy lachte niet, maar het zou Oliver niet zijn als hij geen idiote, geniale opmerkingen zou maken. Hoewel hij het zelf nooit verwacht had, was hij gehecht geraakt aan de meeste van Olivers vreemde kantjes.
      'Dus?' De roodharige jongen schonk zijn vriend een vragende blik.
      'Dus wat?'
      'Dus waar?'
      'Dus wie?'
      'Wat?' Percy kon hun gesprek even niet meer volgen.
      'Je bent "dus" vergeten te zeggen, het was trouwens aan "wanneer". Wat voor spelletje was dit ook alweer?' Oliver keek al net zo verbaasd.
      'Dus, waar gaan we heen?' verduidelijkte Percy zijn oorspronkelijke vraag.
      Olivers lippen maakten een ploppend geluidje, alvorens een begripvolle 'oooh' uit te brengen. 'Ik had je toch al gezegd dat ik je dat niet ging vertellen?'
      'Wel, gaan we dan?' vroeg Percy, hij begin zich langzaam af te vragen of hij toch geen essentieel deel van het gesprek gemist had.
      'Oh, ja, natuurlijk,' mompelde Oliver, alsof hij het echt helemaal vergeten was. Hij stopte één hand in zijn zak en haalde het er toen weer uit, zonder ook maar iets gedaan te hebben. 'Vertrouw je me?' Oliver bood zijn arm aan. Percy leek het aanbod even te overwegen, hij twijfelde, maar sloeg zijn arm dan toch maar in die van zijn beste vriend. Spijt was het laatste wat hij voelde voor het disapperating.

Lichtjes misselijk landden beiden in een verlaten steegje, Percy dacht eerst even dat ze fout waren, maar Oliver leek precies te weten waar hij heen wou en trok Percy mee aan zijn nog verstrengelde arm.
      'Waar zijn we?' vroeg de roodharige zich af.
      Oliver zei voor één keer helemaal niets, ze liepen door tot Percy van zelf merkte waar ze waren. Het eerste wat hem opviel was de bijzondere geur, die niet te beschrijven viel, maar hem meteen liet weten dat ze zich vlak bij de zee bevonden. Even later kwamen de straten op het strand uit.
      'Je hebt me meegenomen naar de zee op een grijze winterdag?' vroeg Percy, hoewel zijn vraag totaal onnodig was. De feiten spraken dan wel voor zich, dat maakte het nog niet bepaald logisch.
      'Ik had zin in een uitstapje.' Oliver haalde zijn schouders op alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
      'En London was niet koud genoeg?' vroeg Percy sarcastisch, hij zette zijn kraag recht om zich enigszins tegen de gure zeewind te beschermen.
      'Ik had zin in een milkshake,' merkte Oliver op, alsof het een verklaring was.
      Percy knikte en besloot geen vragen meer te stellen, ze werden toch niet beantwoord. Misschien zou hij later nog ontdekken wat er in Olivers hoofd omging, of misschien ook niet, maar dat maakte niet echt uit. Een dag met Oliver was altijd een avontuur, een mysterie af en toe hoorde daar ook bij.

'Wat voor milkshake wil jij, Perce?' Ze stonden in een klein zaakje, waar ze naast de klassieke ijsjes, ook warme wafels verkochten omdat het nu eenmaal winter was in Engeland.
      'Chocolade?'
      'Eén chocolade milkshake, alsjeblieft.' Percy keek Oliver verbaasd aan. 'Ik krijg die van mij toch nooit helemaal op, ze zijn hier best groot hoor,' verklaarde hij.
      'We komen hem zo aan tafel brengen, is dat alles?' Het meisje achter de kassa glimlachte weinig subtiel naar Oliver en gaf hem een knipoog.
      'Ja, dat is alles.'
      Wanneer het meisje de milkshake bracht, ging het gesprek over koekjes bakken en T-shirts. Ze had er twee rietjes in gestopt en leek haar flirt met Oliver opgegeven te hebben. In de plaats daarvan had ze een vertederde glimlach op haar lippen wanneer ze naar het tweetal keek, ze had duidelijk al een ander idee in haar hoofd.
      Percy nam een beetje ongemakkelijk een rietje tussen zijn lippen. Hij begreep bijna waarom Oliver hiernaartoe wou komen voor een milkshake; het was echt een heel goede milkshake. Oliver lachte zachtjes in zichzelf en viste naar het tweede rietje, het tafeltje was nog net niet te groot, hun voorhoofden raakten elkaar bijna aan. Ze keken elkaar heel even in de ogen en schoten toen tegelijk in de lacht. Percy kwam snel weer op adem, maar Oliver kreeg tot enkele minuten later nog af en toe last van zijn slappe lach.
      De milkshake was best snel op, maar bezorgde Oliver desondanks nog een lachbui, dankzij het geklungel.
      'Perce?'
      'Ja?'
      'Wat dacht je van nog één?'