A ranger/traitor 202

“Je gaat ervan lusten! Dat garandeer…” Hij maakte zijn zin niet af, want op dat moment raakte Svengals enorme vuist hem. Zijn voeten kwamen voor een moment van de grond, maar toen hij weer neerkwam, stond hij nog steeds overeind.
“Wat…” In plaats van een magere bediende stond hij ineens oog in oog met vijfentwintig zwaarbewapende landgenoten. Hij greep naar een lang mes in zijn riem, maar Svengal was sneller. Hij sloot de pols van de man in een ijzeren greep, terwijl hij met zijn andere hand met de steel van zijn bijl opnieuw een klap uitdeelde. Deze keer ging hij wel van zijn stokje.
“Mooie baas,” zei de Skandiër vlak achter Svengal die niets had hoeven te doen.
“Ja, maar zo meteen krijgen we nog meer bezoek.” Er klonk geluid van rennende voetstappen. “Voortmaken! Laat die twee hier maar achter.” De tijd van stilletjes sluipen was voorbij. De gemorste wijn spatte op, terwijl zesentwintig paar voeten door de plas heen renden. Ze waren nu vlak bij de grote hal. Onderweg kwamen ze langs een aantal hevig geschrokken bedienden die eten en drinken naar het feest brachten. Die wisten gelukkig niet beter dan haastig opzij te springen voor de aanstormende Skandiërs. En zo kwamen ze uiteindelijk bij een kleine deur, die toegang gaf tot de achterkant van de grote hal. Svengal stak zijn hand op en slippend kwamen ze tot stilstand. Het feest binnen ging onverstoord door. Al zou daar heel binnenkort een eind aan komen.
“Oberjarl, Oberjarl!” Iemand kwam vlak voorbij hun deur gelopen. “Indringers! Indringers!”
“Indringers? Waar?” En op dat moment trapte Svengal met veel gekraak, de deur in, die drie meter verder op enkele onfortuinlijke feestvierders terecht kwam.
“Dat kan ik je wel vertellen!”