Landing

[BillPov]
Ik hield mijn adem in. Om zo dicht te geraken waar ik wou zijn. Om te springen in de realiteit en te luisteren naar hoe ik gehypnotiseerd wordt door je stem. Jouw stem is mijn muziek,of je nu fluistert of schreeuwt. De honingzoete uitdrukkingen die jij maakt sla ik in mijn geheugen op. Ik koester de herinneringen van de voorbije dagen. Hopelijk kan ik er nog meer opslaan. Zodat mijn geheugen overvol zit met jou. De manier waarop je lacht,misschien hoe je huilt. De zware momenten. De dagen wanneer je maar niet ophoudt met vrolijk zijn. Het liefst zou ik willen dat ik niet met mijn ogen kon knipperen. Zodat elke verandering van jou mij zal bijblijven. Dingen die ik niet kan,te lang in mijn eigen schaduw gestaan. Jij was er al altijd en misschien hadden wij elkaar al eens gezien? Waarom nu pas? Verdien ik je niet? Enkel bij jou zijn maakt het compleet,alsof ik een afgebrokkeld stukje was dat op jou viel. Een zachte landing was het. Ik wou nog nooit zo graag vallen,opnieuw en opnieuw en opnieuw. De enige realiteit voor mij nu was enkel jij. Meer reaal dan jij was er niet. Alsof een atoom splitste en na de lelijke stofwolk kwam een zonnestraal die zich liet rusten op mijn huid. De warmte van jouw bijzijn liet mij smelten. Oogverblindend was de kracht die je uitsraalde die dag,al was het nog zo donker geweest. Al had ik niet verwacht jou te zien. En jij dacht duidelijk niet aan mij. Ik ben niet verliefd. Nee,dat is niets vergeleken met wat ik voor je voel. Het is niet dat ik niet ademen kan zoder je. Ik adem gewoon verkeerd. Ik maak fouten en verbeter mij niet. Het is niet dat ik naar een kus smacht. Enkel de kleur van je blauw-groene ogen stelde mij gerust. De rozige blos op je wangen,de kleurenspel was een geluk op zichzelf. Hoeveel detailerende dingen waren er wel aan je? De manier waarop je je handen vastpakte als je de zenuwen had. Dingen die mij niet zouden opvallen bij anderen mensen die ik al jaren zou kennen. Dingen die opmerkbaar zijn aan jou,voor mij dan. Jij vult mijn gedachten en ik laat toch nooit los. Ik voel mij gemaakt om van je te kunnen houden,ik besta ervoor.
En als morgen komt genzen mij zonden,ik zal naar de muren staren en mij leeg maken. De tijd rekken. Snij de touwtjes enkel niet los van mij en laat mij niet vallen op het harde.Wat gebeurde nou? Rondcirkelend om je heen. Dwaas gedrag,dat hoorde erbij. Ik zal geduldig zijn,aardig en juist. Mijn liefde niet verspillen zodat jij je niet zal afvragen wie je was. Wie zal er lief hebben,en vechten en vallen?

oke,dus deze was goofie en gedachten enzo maar soms heb ik dat eenmaal,veel woorden...het langer maken van het vervolg,ik zou niet willen dat dit kort afloopt.