I have to tell you guys something

Een maand later, de tweede week van september…

Lilly;

Het was zaterdag, dat betekende dus dat ik kon uitslapen. Het was twee uur in de namiddag toen ik wakker werd. Ik slenterde op mijn gemak naar beneden, wetend dat ik stapels huiswerk had meegekregen. Dit was mijn laatste jaar middelbare school, dat wil dus zeggen dat ik na dit jaar gewoon naar huis kan, naar België, naar Hasselt, naar Stef. Ik had hem deze zomer dan wel gezegd dat we beter vrienden konden blijven, mijn gevoelens voor hem waren nog altijd niet verdwenen… Het was gewoon beter zo. Denk ik… Toen ik geeuwend beneden kwam, zag ik dat Iris met Jamie en Lizzy bezig was, dat Lukas op zijn laptop bezig was en Wouter ? Geen idee waar die gast uithing. Waarschijnlijk is hij vannacht bij één van zijn scharrels blijven slapen. Hij heeft in België een hele lieve vriendin, Julie, maar hoeveel keer hij haar hier al had bedrogen, dat kun je op twee handen niet tellen. Ik vind het best wel zielig voor Julie. “Waar is mama ?” vroeg ik aan Iris. “Die is in de werkkamer van papa aan het bellen, we mochten niet te veel lawaai maken zei ze.” antwoordde Iris terwijl ze Jamie probeerde eten te geven, wat niet echt lukte, want ze hing helemaal onder de perziken prut. Ocharmkes toch, dacht ik lachend en liep naar boven. Toen ik voorbij papa’s werkkamer liep hoorde ik mama, snotteren. Ai, dat is precies niet zo’n verschrikkelijk vrolijk telefoontje. Ik liep weer naar beneden, misschien wist Iris wie ze aan de telefoon had. “Iris, weet jij met wie mama aan het bellen is, want ik hoorde ze huilen, denk ik.”
“Nee, ik heb geen idee.” antwoordde ze, verward. Ik hoorde mama huilend naar beneden komen, Iris hoorde het ook, want we keken allebei naar de deur. Mama kwam binnen, met haar hand voor haar gezicht, maar je kon zien dat haar ogen rood zagen van het huilen. “Liliana, Iris, Wouter en Lukas. Kom eens even aan tafel zitten, ik moet iets zeggen” zei mama. Ze gebruikte voor het eerst sinds jaren mijn volledige naam, dat deed ze alleen als ik iets fout gedaan had of er iets heel ergs gebeurd was. Ik zette mijn kansen op het laatste. Iris veegde haar met babyvoeding besmeurd gezicht af met een doekje, nam Jamie in haar armen en liep naar de tafel. Ik ging met een bang hartje aan tafel zitten en nam mama haar hand vast. Wouter kwam naast me zitten en Lukas naast Iris, mama zat aan het ‘hoofd’ van de tafel. Mama deed teken aan Iris dat ze Jamie moest geven, en Iris gaf haar aan mama. “Mama, ga je ons nu nog vertellen wat er gebeurd is, want ik zit betrekkelijk dicht tegen het randje van een zenuwinzinking.” zei ik zenuwachtig. Iris en Wouter gaven een zenuwachtig lachje. “Oma is gestorven.” zei mama, te snel. En ze begon weer te huilen. Ik nam Jamie van haar over en ging haar in haar wiegje leggen, huilend. Wouter en Lukas huilden niet, maar keken naar hun voeten. Ze zullen hier beneden geen traan lossen, dat houden ze voor als ze op hun kamer zijn. Ik kende ze te goed om dat nog niet te weten. Iris omhelsde mama en begon ook te huilen.