•OO4 || Mémoire
Harold Edward Styles
Ik pakte mijn paraplu en liep het hotel uit. Het was een regenachtige dag, perfect weer om een museum te bezoeken. En ik kon natuurlijk het Louvre niet overslaan. Ik wachtte een tijdje op een bus die niet veel later arriveerde. Ik stapte in en nam plaats aan de rechterkant van de bus. Het was best koud, daarom had ik me maar dik aangekleed. Ik zette de paraplu naast me neer en staarde naar buiten. Regendruppels gleden langzaam tegen de ruit naar beneden. Èèn voor èèn haalde ze elkaar in, totdat ze uit mijn zicht verdwenen en niets meer waren dan een klein plasje water. Ik zuchtte diep in en uit, langzaam besloeg het raam. Ik gleed met mijn vingers over het koude glas. Ik draaide me en keek in twee vrolijke bruine ogen. Geschrokken keek ik op en ging recht zitten. ‘Is deze plaats nog vrij?’ Vroeg ze met een zachte engelenstem. Ik knikte stompzinnig en haalde mijn natte paraplu van de busstoel af. Ze trok haar jurkje een beetje naar beneden en ging toen naast me zitten. Er viel een korte stilte. Ik keek haar aan. Waarom kwam zij nou naast me zitten? Waarom was zij nou precies diegene wie ik in heel Parijs de hele tijd tegenkwam. ‘Is er iets?’ Vroeg ze. Het viel me op dat ze niet uit Engeland kwam. Ze had een Frans accent met een mengeling van Engels. ‘Hallo?’ Ze zwaaide haar hand hevig heen en weer voor mijn ogen, langzaam kwam ik aan trance. Uh, ja sorry’ zei ik stamelend terwijl ik rood aanliep. ‘Jij bent niet zo een prater hè?’ Ik wilde zeggen dat ik juist heel erg veel praatte en dat ik echt heel erg gezellig kon zijn, maar het enige wat ik kon doen was stom te zitten knikken. Er viel weer een korte stilte. ‘Hè, was jij niet die ene jongen van de eiffeltoren?’ Vroeg ze uit het niets. Mijn hoofd schoot overeind en ik begon blij te knikken. Dat ze dat nog wist... Ik dacht dat ze me geen eens had gezien. ‘Inderdaad.’ ‘Ik ben Juliette.’ Ze ze terwijl ze haar hand naar me op stak. Ik schudde haar hand en keek haar recht in de ogen. ‘Aangenaam kennis te maken, Juliette'
De bus stopte, ik keek goed om me heen. Hier moest ik eruit. Ik pakte mijn paraplu en liep naar de uitgang. Ik wierp mijn blik op de stoelen waar ik en Juliette zojuist hadden gezeten. Net zat ze er nog, naast mij, maar nu was ze weg. ‘Waar wacht je op.’ Fluisterde een zachte stem in mijn oor. Mijn nekhaartjes schoten gelijk overeind. Juliette stond naast me met haar diepbruine ogen, vol lust. ‘Op jou.’ Zei ik grijzend. Ze schudde lachend haar hoofd en bukte zodat ze onder mijn arm door kon. Een paar tellen later stond ze op de stoep en ik volgde. Ik begon te lopen, het verbaasde me dat Juliette ook nog gewoon met me mee liep, of ze moest de zelfde kant op als mij, maar ze liep wel heel erg dichtbij. ‘Waar ga je heen?’ Vroeg ik nieuwsgierig. ‘Geen flauw idee, ik zie wel waar Parijs me heen brengt.’ Antwoordde ze nonchalant. Ik keek haar bewonderd aan, ze was anders, dat vond ik leuk. ‘Wil je anders wat eten? Ik trakteer.’ Juliette keek op en knikte. ‘Graag.’
‘Laten we anders hier maar wat eten.’ Besloot ik. Juliette en ik waren al een tijdje aan het zoeken naar een goede plek om wat te gaan eten. Ik was overal in Parijs eettentjes tegengekomen, maar precies wanneer ik ook daadwerkelijk wat wilde eten, waren ze nergens te bekennen. Ik leunde tegen tegen een muur en wachtte totdat Juliette kwam aanlopen. Toen ze dichterbij kwam draaide ik me om en liep alvast verder. Ik duwde tegen de deur en deed een stapje opzij. ‘Dames eerst.’ Ze glimlachte even en liep toen naar binnen. Ik liep toen zelf ook naar binnen en liet de deur achter me dichtvallen. Een sterke braadgeur drong mijn neus binnen. De oude led-lamp verlichtte schemerig de ruimte. Het was heel erg rustig in de snackbar. Ik liep naar de toonbank en bestelde wat eten en drinken. Juliette, die al wat had besteld, had alvast een plekje uitgezocht bij het raam. Ik liep richting het tafeltje en liet me op de stoel zakken. ‘Dus...’ Zei ik om een gesprek te beginnen. Juliette negeerde het en staarde uit het raam. Er viel een pijnlijke stilte. Gelukkig kwam er al snel iemand die het eten bracht. Ik begon gelijk te eten. Ik hoorde een kort gegrinnik aan de overkant van de tafel. ‘Wat?’ Zei ik terwijl ik de lachende Juliette aankeek. ‘Niks hoor.’ Mompelde ze. Ik hield mijn schouders op en ging weer verder met eten. Toen ik op het laatste beetje eten kauwde keek ik aandachtig naar Juliette die niet doorhad dat ik haar bekeek. Ze keek geconcentreerd naar haar hamburger die ze langzaam naar binnen werkte terwijl een beetje shoarma-saus langs haar mondhoek naar beneden gleed. Ik grinnikte even waardoor Juliette opkeek. ‘Wat lach je nou, Styles?’ ‘Oh niks.’ Zei ik omdat het eigenlijk best schattig was. Toen ze haar laatste hap wegslikte stond ik op en betaalde alvast. Toen ik terug kwam was Juliette al bezig met haar jas. Ik pakte ook mijn jas en liep achter Juliette aan, naar de uitgang. Juliette trok haar capuchon over haar hoofd en deed haar handen in haar zakken. ‘Ik moet hierheen.’ Zei ik. Juliette draaide zich om en keek een beetje teleurgesteld. Ze knikte en liep toen weg. Ik bleef even stil staan. ‘Juliette!’ Schreeuwde ik. Juliette draaide zich weer om en keek me recht in de ogen. ‘Zou je is een keer met me uit willen?’ Het was even stil. ‘maybe.’ Zei ze terwijl ze me grijzend aan keek en weer weg liep. Misschien? Dat was geen nee. Een glimlach kon ik toen niet onderdrukken.
Reageer (1)
Leuk! Leuk!
1 decennium geledenJe schrijft echt goed!
Snel verder xx