6.1 the concert

De weken gingen voorbij en ik was gelukkig. Ik werd heel close met Justin en Eline begon langzaamaan in te zien dat Justin haar niet leuk vond. Ik was ongelooflijk vaak bij Justin thuis, hij had zijn moeder een beetje over mijn situatie verteld en sindsdien was ik altijd welkom. Ik probeerde om er thuis niet te blij uit te zien, want het was uit tussen Isabel en Kevin en hij was er nog agressiever door geworden. Als ik dan glimlachte op het verkeerde moment had ik het helemaal zitten. Justin zag het altijd aan me als ik er weer wat blauwe plekken bij had, en telkens opnieuw probeerde hij me te overtuigen om Kevin aan te geven. Ik wou dat wel, maar ik was te bang. Ik durfde Justin ook niet bij mij thuis laten komen, ik wou niet dat Kevin hem iets aan zou doen. De weken gingen voorbij en ik was gelukkig. Justin maakte me gelukkig.
‘Ik heb zaterdag een optreden, zin om mee te gaan?’ vroeg Justin de donderdag voor de herfstvakantie voor de aardrijkskundeles. ‘Meen je dat nu?’ Ik keek hem ongelovig aan. Ik had hem nog steeds niet horen zingen. ‘Nee, ik zeg het zo maar omdat ik me verveel’, lachte hij en hij draaide met zijn ogen. ‘Je kan morgen blijven slapen dan.’ ‘Eindelijk’, grinnikte ik. ‘Nu ga ik weten waarom al die trutjes zo gek op je zijn!’ Hij gaf me een duw tegen mijn schouder, trok meteen een verontschuldigend gezicht en mompelde ‘sorry’. Ik stompte hem terug en glimlachte. ‘Niet gevoelig meer.’ De leerkracht kwam binnen en begon te zagen over de zenitale zonnestand, maar we letten niet echt op.

Justin, wil je alsjeblieft zorgen dat jij de deur open doet? xxx sms’te ik hem terwijl ik met mijn hoofd naar beneden gericht zo snel mogelijk naar zijn huis fietste. Ik voelde mijn gsm trillen, maar ik stopte niet om zijn antwoord te lezen. Ik wou alleen maar zo snel mogelijk veilig zijn. Mijn lip klopte pijnlijk, ik proefde bloed in mijn mond en mijn ene oog voelde gezwollen. Ik zette mijn fiets zo voorzichtig mogelijk tegen de garagemuur, veegde de tranen van mijn wangen en belde aan. Ik vermoedde dat Justin al klaar gestaan had, want de deur vloog open. ‘Audrey, wat –’ begon hij, maar toen hij mijn gezicht zag stokte zijn adem en viel zijn mond open. Hij trok me naar binnen. ‘En nu is het gedaan. MAM!’ riep hij opeens. ‘Wat? Justin!’ gilde ik geschokt. ‘Wat is –’ Pattie keek me met grote ogen aan. Nee, nee, nee! Ze joegen me bijna de zetel in. Justin kwam naast me zitten, sloeg een arm om me heen en vertelde zijn moeder heel het verhaal. Er begonnen opnieuw tranen uit mijn ogen te druppelen en ik staarde naar mijn schoenen. Ik had niet gewild dat iemand dit wist buiten Justin. ‘Ik ga de politie bellen’, zei Pattie, en ze sprong al recht. ‘Nee!’ riep ik meteen. ‘Audrey, je hele gezicht zit onder het bloed, je armen en benen zijn blauw en je bent doodsbang om naar huis te gaan. Ik wil je alleen maar beschermen’, fluisterde Justin. ‘En ik wil jullie beschermen!’ Ik merkte zelf dat ik hysterisch klonk. Pattie kwam tussenbeide. ‘Het hoeft niet vandaag, Audrey. Je blijft een tijdje hier, ik verzorg je gezicht en morgen na het concert zullen we er nog eens rustig over praten.’ Ik knikte zachtjes. Ik wou er helemaal niet over praten, maar deze discussie kon ik toch niet winnen, zeker niet als ik aan het huilen was. Justin hield zijn arm rond me terwijl Pattie mijn gezicht proper maakte. Ik voelde me al een beetje beter. Die nacht sliep ik niet op mijn vaste matras. Ik huilde tot mijn tranen op waren en viel in Justins armen in slaap.