Papa's plan

"Papa! Ben je helemaal gek geworden! Dit kun je niet menen!"
Roos stormde de woonkamer binnen waar haar vader net de telefoon weg legde.
"Roos, zo praat je niet tegen mij! En waar heb je het over, in hemelsnaam?"
"O dat weet je héél goed!" riep Roos boos.
Jeffrey zuchte. "Ik weet al waar je het over hebt. Je hebt zeker op de laptop gekeken.
Roos antwoorde niet. Ze keek hem alleen maar boos aan.
Haar vader wreef vermoeid over zijn gezicht. "Geloof me, je gaat het heel leuk vinden in Engeland. Het is werkelijk een heel mooi huis. Mijn ouders hadden veel geld, dat ik geërfd heb, het huis hebben ze ook aan mij nagelaten. Het is een heel groot huis met wel 5 slaapkamers! Het ligt ook nog eens aan zee. Binnen 5 minuten lopen ben je er. Er is ook een natuurgebied. Daar kun je wandelen."
"Dat kan me allemaal niks schelen!" reageerde Roos kwaad, "Het gaat erom dat ik hier alles moet achterlaten. Hier in dit huis zijn alle herinneringen aan mama, mijn vriendinnen moet ik achter laten en Bella! Ik wil hier niet weg! Denk je soms alleen aan jezelf?!"
"Roos," begon haar vader een beetje geïrriteerd, "hier ben ik niet gelukkig. Niet meer althans. Ik moet de hele tijd aan je moeder denken en daar kan ik niet tegen. Het maakt me verdrietig. Engeland is mijn thuis! Ik kan daar een geweldige baan krijgen."
Roos balde haar vuisten. Tranen sprongen in haar ogen. "Maar hier
in Nederland is mijn thuis!"
Roos rende, met tranen in haar ogen, de kamer uit. Ze griste haar jas van de kapstok en pakte haar fietssleutels. Ze rukte de voordeur open en sprong op haar fiets.
"Roos!" Hoorde ze haar vader roepen, "Wacht nou even!"
Maar Roos dacht er niet aan. Ze ging alleen maar harder trappen. Ze crosste doelloos en met een noodvaart door de stad. Uiteindelijk parkeerde ze haar fiets bij de manege. Zonder haar fiets op slot te zetten rende ze naar de box van Bella.
De KWPN merrie met haar goudbruine vacht, stond met haar prachtige donkere ogen over de boxdeur te kijken. Ze hinnikte zacht en laag als begroeting toen Roos naar haar toe kwam lopen.
Het was rustig in de stal. De paarden hadden net hun eten gekregen en er waren heel veel mensen die met hun paarden naar buiten waren gegaan met dit warme weer. Kortom; er was niemand in de stallen.
Roos gooide huilend de boxdeur open en viel Bella om haar hals. Die duwde zachtjes haar neus tegen Roos haar arm aan. Ze begreep niet waarom haar vriendinnetje er nu al was. En waarom huilde ze?
"O Bella!" huilde Roos, "Ik wil helemaal niet naar Engeland. Ik wil jou en Lorena helemaal niet missen!"

Roos weet uiteindelijk niet hoe lang ze daar bij Bella in haar box heeft gestaan. Erg lang in ieder geval. Halverwege de middag kwam Lorena. Zoals iedere middag gingen ze altijd naar Bella om haar te verzorgen. Sanne, of een van de andere stalhulpen, verzorgden Bella als Roos en Lorena er niet waren.
"Roos..." klonk de zachte stem van Lorena.
Roos, die in het stro was gaan zitten, keek geschrokken op. Ze had dikke rode ogen van het huilen.
Lorena stapte de box binnen, en zakte naast Roos in het stro. Ze aaide Bella even over haar neus als begroeting. Bella vond het wel best dat ze alle twee bij haar in de box kwamen zitten. Ze vond het wel gezellig dat haar twee vriendinnetjes bij haar waren.
Lorena sloeg een arm om Roos heen. "Ik kwam je net met de fiets ophalen, je was er alleen niet." Lorena zweeg even. "Je vader deed open. Hij leek een beetje in paniek. Hij zei dat hij niet wist waar je was." Weer was Lorena even stil. "Je vader vertelde wat er was gebeurd."
Roos keek op. "Lorena... Ik wil niet naar Engeland. Ik wil hier blijven. Bij jou, Bella en oma Bettie."
Lorena knikte. "Dat begrijp ik Roos maar sommige dingen kun je niet veranderen. Als je vader zegt dat jullie gaan verhuizen en jij wilt niet, dan is er geen enkele wet die zegt dat jij het recht hebt om dat ongedaan te mogen maken. Op wat voor manier je dat ook wilt doen."
Roos zuchte. Ze wist dat Lorena gelijk had. Als haar vader zei dat ze mee moest naar Engeland, dan moest ze mee. Dat maakte haar ook zo kwaad! Had zij dan niks meer te vertellen?
"Zullen we gaan rijden?" vroeg Lorena. "Dat leid je vast even af."
Roos knikte en pakte de uitgestoken hand van Lorena vast die haar omhoogtrok.

Het rijden deed haar inderdaad goed. Maar zodra ze afsteeg en op het hek ging zitten kijken hoe Lorena met Bella ging rijden, kwam het gevoel weer terug. "Misschien kan ik wel bij oma gaan wonen! Die laat me vast niet tegen mijn wil in meenemen naar Engeland." zei Roos toen Lorena met Bella in draf langs kwam rijden.
"Ik denk dat je oma ook niet veel voor je kan doen hoor, helaas!" riep Lorena terug. "Je vader zorgt voor je, niet je oma!"
Roos zuchte. Ze zou het op z 'n minst aan oma Bettie kunnen vragen.