Waarom mama?

Roos huiverde toen ze de ziekenhuishal binnenkwam. Ze haatte die chemische lucht, die gespannen sfeer en die ernstige, vermoeide gezichten van de mensen die rondliepen.
Roos liep naar de balie. Achter de balie zat een bleeke vrouw met een hoge blonde staart. "Wat kan ik voor je doen meisje?" vroeg ze vriendelijk.
"Uh, mijn moeder ligt hier."
"En hoet heet je moeder?" vroeg de vrouw vriendelijk.
"Ellie Marshall. En haar meisjesnaam is van Bergen," antwoorde Roos.
De vrouw knikte. Haar blonde paardenstaart zwiepte vrolijk heen en weer. Roos slikte.
"Ik zal eventjes voor je kijken," zei ze, en wende zich tot de computer. Ze tikte iets in op het toetsenbord en klikte wat aan met de muis. "Kamer 305," zei de vrouw uiteindelijk, "Dat is op de eerste verdieping, de lift is hier om de hoek. Als je uit de lift komt staat alles op bordjes aangegeven waar je heen moet. Denk je dat je het kunt vinden?" vroeg ze vriendelijk, "anders vraag ik wel of iemand met je mee wilt lopen hoor!"
"Nee hoor, ik vind het wel," antwoorde Roos.
De vrouw knikte haar vriendelijk toe. Roos glimlachte kort naar haar, en liep richting de lift.
Met bonkend hart drukte ze op het knopje van de lift. De elektrische deuren gleden vrijwel meteen open. Roos stapte opzij voor een verpleegster die een rolstoel met een oude en ziek uitziende man de lift uit duwde.
Roos slikte even. Ze hoopt dat zij gezond oud wordt!

Roos stapte de lift uit, en liep richting de kamer waar haar moeder lag. Bij iedere stap ging ze langzamer lopen. Haar voeten werden zwaarder. Ze keek naar de nummers. Kamer 300, 301, 302, 303, 304.....305. Roos stond stil. Ze haalde even diep adem en liep naar binnen. Heel de kamer was wit. Maar het eerste wat haar opviel was haar moeder. Ze had een grote wond op haar hoofd die verbonden was met een verband. Ze lag in een ziekenhuisbed dat veel te groot leek voor haar. Links naast haar zat oma Bettie. Haar moeders moeder, en Roos enige familid zover ze wist. Bettie van bergen was werkelijk een fantastische oma, en hoewel ze al 70 jaar is, kan ze nog alles doen en is ze nog super gezond. Het enige waar ze last van heeft is haar astma.
Aan de andere kant van het bed stond een dokter met een paar van zijn assistenten. Ze keken ernstig en de dokter schudde zijn hoofd.
Roos haar vader, Jeffrey Marshall, stond bij het raam, gedachteloos en zenuwachtig nagelbijtend, naar buiten te staren.
Hij keek op toen ze binnenkwam. "Roos..." was het enige wat hij zei.
"Is... is ze..." vroeg Roos onzeker.
De dokter keek op. "Jij moet Roos Marshall zijn, de dochter van mevrouw Marshall-van Bergen. Je lijkt veel op haar!"
Roos slikte.
De dokter schraapte zijn keel. "Ze ligt in coma. Maar we houden haar expres in coma."
"Waarom?" vroeg Roos meteen.
"Anders heeft ze hele erge pijn en overlijd ze waarschijnlijk meteen aan de verwondingen."
Wat is er gebeurd dan?" vroeg Roos bang.
"Ze heeft een ongeluk gehad. Ze reed in de auto toen ze uit moest wijken voor iemand die van zijn fiets afviel. Toen is ze tegen een boom aangereden en met haar hoofd tegen het stuur geklapt."
De tranen kon Roos niet meer binnen houden. Ze huilde en huilde. Een van de assistenten van de dokter sloeg een arm om haar heen. Haar vader was helemaal in shock. Hij stond als versteend naar Ellie te kijken.
"Je moeder heeft veel minder pijn als we haar nu een spuitje geven. Dan is ze binnen een paar minuten weg." zei de dokter.
"Maar dan kunnen we geen afscheid nemen van haar!" riep Roos haar vader ineens. Het was het eerste wat hij zei sinds Roos binnen was gekomen.
Roos haar blik gleed naar de dokter. Die schudde zijn hoofd. "Dat is niet waar." zei hij, "Iemand die in coma ligt, kun je gewoon tegen praten. Het is nog niet bewezen maar waarschijnlijk kan ze u dan gewoon horen."
Jeffrey keek de dokter ongelovig aan. "Echt waar?" vroeg hij.
De dokter knikte. "Echt waar. We zullen jullie even alleen laten zodat jullie afscheid kunnen nemen." En met die woorden liep de dokter, samen met z'n assistenten, de kamer uit.
Roos liep naar het bed toe. "Hoi mam..." zei ze zachtjes. Even was ze stil. "Ik hoop dat je me kunt horen..." Weer was het even stil.
Even keek ze aarzelend naar oma Bettie. Die knikte haar bemoedigend toe. "Ik hou van je mam!" zei Roos met verstikte stem, "Heb ik altijd gedaan en zal ik altijd blijven doen." Tranen rolden over haar wangen. "Je hebt me zoveel geleerd samen met pap. Bijvoorbeeld dat ik netjes met mes en vork moest eten." Roos glimlachte even bij alle herinneringen die haar hoofd binnen kwamen. Haar vader kwam achter haar staan, en legde een hand op haar schouder. Roos draaide zich om en viel haar vader om de hals. Die wreef zachtjes over haar rug.

Nadat iedereen afscheid genomen had, kwam de dokter met zijn assistenten weer naar binnen.
Roos keek angstig toe hoe de dokter een spuitje klaar maakte.
Toen ze klaar waren, keek de dokter vragend naar Roos, oma Bettie en Jeffrey. Oma Bettie knikte dat ze er klaar voor waren. De dokter gaf Ellie een spuitje.
"Nu is het een kwestie van wachten." zei de dokter.

De minuten gingen traag voorbij. Het enige geluid dat de kamer vulde was het tikken van de klok, die boven de deur hing.
Na ongeveer vijf minuten veranderde de uitdrukking van Ellie. De uitdrukking die nu op haar gezicht lag, was vredig. Alsof ze haar rust gevonden had.
De dokter schraapte zijn keel en keek naar Jeffrey, "Ze is weg..."