6. Back to the Weasleys

Abby POV.

Ik keek in de spiegel voor een laatste keer. De vorige keer dat ik dat deed, was ongeveer een jaar geleden. In de winkel, terwijl Ginny en Bill op me wachten. Toen droeg ik dat prachtige kleedje dat ik toen had gevonden en voelde ik me zelfzeker en vrouwelijk. Nu, een jaar geleden, droeg ik weer een kleedje, waarvan de bovenkant zwart was, de onderkant zalmroze en ik had er een wit kort vestje bovenop gedaan. Nu stond ik weer voor de spiegel, maar ik voelde me helemaal niet zelfzeker. Ik zag er goed uit, tot je naar mijn gezicht keek. In dat jaar, had ik elke dag getraind, bezweringen en vloeken opgevangen en dat was er wel aan te zien. Mijn gezicht was gehavend en had enkele diepe schrammen en sneden. Mijn armen waren bedekt met wonden en littekens. Dat was ook de reden waarom ik een vestje had aangedaan. Mijn benen vielen gelukkig mee, ik had geen schrammen of littekens, maar ik liep wel mank op mijn rechterbeen. Ik besloot dan maar naar de keuken te gaan, waar iedereen al klaar stond. Mijn moeder droeg een zwarte jurk die tot haar knieën kwam, mijn vader een zwart pak (das inbegrepen) en Hamilton droeg een bruin pak die paste bij zijn blond halflang haar. Lisa droeg een prachtig paars kleedje en had een strikje in haar opgestoken haar gedaan van dezelfde kleur. Haar moeder droeg een groen kleedje en had haar zwarte haar net zo opgestoken als haar dochter. Haar vader droeg grijze broek, eenzelfde soort blazer en een wit shirt eronder.

Toen ik binnenkwam, waren alle ogen op mij gericht. 'Kijk wie we daar hebben.' zei Hamilton goedkeurend. Ze leken allemaal verbaasd. Natuurlijk waren ze dat, ik droeg bijna nooit kleedjes en hier stond ik. Met een jurkje dat veel te meisjesachtig leek voor mij. 'Ik zou je zelf niet meer herkennen.' zuchtte hij. De band tussen mij en Hamilton was ondertussen al veel veranderd, op een goeie manier. We waren hechter, ook al viel hij me nog aan tijdens de trainingen. Maar dat deed hij om me te beschermen, ook al werd het op een vreemde manier getoond. 'Abbygail, ik heb je schoenen klaar gelegd.' zei mijn moeder terwijl ze wees naar een paar zwarte hoge hakken. 'Mam, het is Abby.' zeurde ik. Ze glimlachte, maar ik wist dat ze me voor altijd met mijn volledige naam zal noemen. 'Ik ga akkoord met haar. Abbygail klinkt te chic en geforceerd. Abby klinkt losjes en past beter bij haar.' hielp Hamilton me. Ik keek hem verbaasd en een beetje dankbaar aan en hij knipoogde gewoon. 'Dus, Abbygail.' ging mijn moeder gewoon verder. 'Doe je schoenen aan, dan kunnen we vertrekken.'

'Ik kan die schoenen niet aandoen.' protesteerde ik. 'Ik loop nu al mank, ik wil wel nog kunnen lopen.' zei ik en ik ging mijn zwarte converse halen. Toen ik terugkwam, grijnsde Hamilton. 'Je bent nog steeds de oude.' grinnikte hij en ik lachte. 'Ik ben klaar.' zei ik vastberaden. 'Dan gaan we.' antwoorde hij. Ik ging bij hem staan om te verschijnselen. Mijn ouders verdwenen ook, nadat ze met hun toverstok zwaaiden. Lisa verdween even later ook met haar ouders en dan volgden ik en Hamilton hun voorbeeld. Ik had nu al meerdere keren verdwijnseld, maar elke keer moest ik bijna overgeven. Eerst leek ik te zweven, waarna mijn voeten op de grond ploften. We waren er. We stonden rechtvoor het Nest. Het was zo lang geleden dat ik hier geweest was, maar het was nog niets veranderd. 'Ik voel me niet goed.' ik slikte. 'Dat wordt je al snel gewoon.' zei hij. Ik voelde Lisa mijn hand grijpen en ik glimlachte naar haar. 'Laten we snel naar binnen gaan,' zei Hamilton. 'Ik heb dorst.'

'Jij hebt altijd dorst.' klaagde ik lachend. We liepen naar het Nest en voor we zelfs maar konden kloppen op de deur, werd die geopend door mevrouw Wemel. Ze drukte me in een grote knuffel en ik voelde me meteen weer thuis. 'Abby, het is veel te lang geleden! Ik heb je ze gemist! Wat is er met je gebeurd?' vroeg ze in één keer toen ze verschrikt keek naar mijn littekens. 'Oh, gewoon...getraind.' zei ik met een onschuldig lachje. Ze keek me bedenkend aan, maar vroeg er niet meer naar. Ze liet ons binnen en we liepen naar de woonkamer, waar Lupos, Tops, Dolleman en meneer Wemel zaten. Ik glimlachte vriendelijk en Tops liep naar me toe en trok me in een knuffel. Ik vond het leuk om bij Tops te zijn omdat ze me altijd mijn zorgen even liet vergeten. Dan kon ik gewoon eens raar doen en het niet erg vinden. Ik praatte wat met Lupos en Dolleman, terwijl Tops Lisa liet lachen door haar neus te laten veranderen. 'Abby!' hoorde ik achter me roepen. Ik draaide me om en zag een grijnzende Fred op me afkomen.