Road O39

Opeens, na een aantal uur, kriebelt er iets in mijn gezicht. Ik open heel langzaam mijn ogen, alsof ik op alles reageer wat me aanraakt.
Ik voel me compleet machteloos, maar niet op een negatieve manier. Het voelt.. Fijn. Fijn en kriebelig tegelijk. Ik heb het verkeerd ingeschat, hoe dit zou voelen.
Mijn lippen wijken constant van elkaar, en hoewel de woorden verloren gaan, zijn ze in mijn hoofd nog steeds zichtbaar. Ik wil weten wat er aan de hand is.
Nog nooit in mijn leven heb ik zoiets meegemaakt dat zo heftig lijkt te zijn als dit. En daar bedoel ik mee, dit gevoel. Tot op dit moment kan ik nog smakelijk mee lachen, op de maat van mijn hart, dat alsmaar tekeer blijft gaan, dankzij mijn gedachten en gevoelens. Ik doe mijn best om tot zover mijn gevoelens onder controle te houden, maar niets is minder waar. Ik krijg er geen controle over, en de vlinders blijven maar razen in mijn buik.
Het begint zelfs raar te worden. De grootste ontdekking is gedaan. Nu de rest nog, lijkt me. Ik staak mijn gedachten, toen ik eenmaal in de gaten krijg dat dit een droom is.

Ik schrik wakker. Met trillende handen voel ik aan waar ik op dit moment ben. Oh, ik lig nog steeds in hetzelfde bed, in dezelfde ruimte, op dezelfde plek.
Dat is ook wel best logisch. De jongen die ik hier verwacht had, is nergens te bekennen. Ik ken niet voldoende zijn gevoelens om te weten wat hij nou werkelijk voelt, als hij eenmaal bij mij in de buurt is. Wat zou hij voelen? Ja, dat wil ik al een hele lange tijd weten. Een vraag, waar ik graag een antwoord op zou willen horen. Mijn ogen fixeren de gehele ruimte door, op zoek naar iets bruikbaars. Maar er is niks te vinden. Ik ben ervan overtuigd dat ik geen andere keuze heb.
Ik moet hier weg. Ik wil hier weg. En nooit meer terug komen. Dat is mijn motto voor vandaag. "Goedemorgen Eva," klinkt een stem. Van schrik ga ik recht overeind zitten, maar meteen voel ik een helse pijn in mijn lichaam schieten, dat ik terug deins, het bed in. "Sorry, ik wilde je niet laten schrikken."
Heel fijn hoor, bedankt. Snel een vaardig steek ik mijn hand op, dat het niet erg is. Ik heb wel wat verschillende dingen meegemaakt, die erger zijn dan dit.
Tien malen erger, kan ik je wel vertellen. De stem dringt tot diep in mijn gedachten door. Het herhaalt zich vanzelf, of het er nooit meer uit wil gaan.
"Weet u misschien of er nog bezoek is geweest?" vraag ik, met enige twijfel. Ik moet het gewoon weten. Het is nu of nooit, nietwaar? Met een plof valt de deur dicht. Teleurgesteld bekijk ik rechts van me het tafereel dat er afspeelt, maar er staat alleen een dokter.
"Niet dat ik weet. Je bent ook nu pas wakker geworden, dus ik denk het niet," zegt hij. Dus het kan nog. Hij kan nog komen. Niet dat ik daar alle vertrouwen in heb, maar ik krijg zo'n gevoel dat het nog niet te laat is. Terwijl ik al worstelend mezelf omdraai, met nog steeds die mentale pijn in mijn lichaam, denk ik na over de woorden die gisteren gezegd zijn. Waarom is hij zomaar weggaan, zonder gedag te zeggen? En erger nog, waarom heeft hij me weer in de steek gelaten, net op een moment dat ik hem het hardste nodig heb? Een uitvoering van een lafaard. Ik, die zich in het heetst van de strijd bevind, vind dat hij een lafaard is. Misschien heb ik wel een beetje gelijk. Niet alles is perfect aan hem. Oké, sommige mensen zijn anders, we verschillen veel van elkaar.
Maar dat hoeft toch niet te betekenen dat hij er niet voor mij kan zijn? Langzaam bloeit er nieuw leven mijn hersenen in, de stilte komt er tussendoor.
Ik merk dat het niet meer hetzelfde is. Talloze huiveringwekkende rillingen lopen over mijn armen, naar de rest van mijn huid. Doe ik meer dan ik eigenlijk wil? Ik heb het idee dat ik aan niets anders meer kan denken dan aan hem, en alleen aan hem. Misschien is het raar, maar voor mij voelt het niet zo.