Hs 5 - Naar het kantoor van hoofd Marthas (door Sammantha)

Het is maandagochtend. De tweede schoolweek begint. Dit weekend ben ik naar huis geweest om naar het concert van Britney en Silke te kunnen gaan maar meestal blijf ik in de weekends op RMA. Ik omhels Owen. "Hoe was je weekend, schat?", vraag ik.
"Goed, hoor. Eens gezellig met de jongens -op Nils en Rein na- terwijl jullie weg waren. Maar ik heb jou ook gemist."
"Je bent lief", zeg ik gemeend en op dat moment gaat de bel. Met tegenzin laat ik Owen los en we gaan naar het wiskundelokaal. Je maandagmorgen beginnen met wiskunde is je reinste kindermishandeling. Meneer Genemans begint allemaal rare formules op het bord te schrijven, maar het is zo saai dat ik in gedachten terugga naar die eerste schooldag vorige week.
"De kamerindeling blijft hetzelfde als vorig jaar tenzij jullie zelf nog iets willen veranderen. Dan kijk ik of ik dat kan regelen. Monsif en Sarah, jullie komen waarschijnlijk bij iemand uit de parallelklas op de kamer, maar dat zijn Kim-Lian en ik nog aan het bespreken", zegt meneer Genemans.
Lynn steekt haar hand op. "Juffrouw Taylor?", vraagt meneer Genemans verbaasd.
"Op onze kamer zijn toch nog twee bedden over. Als Sammantha en Sarah dat willen, kunnen zij misschien bij ons op de kamer. Dan hoeven ze niet bij iemand van een andere klas", zegt Lynn. We kijken haar allemaal verbaasd aan. Vorig jaar was ze zo gesteld op haar privé-kamer! Ze is dus echt veranderd. Maar ik wil wel bij hen op de kamer. Vorig jaar sliep ik samen met een meisje van de andere klas. Maar zij is nu naar een andere school omdat haar vriendje het uitmaakte. Dat is echt erg. Maar wij sliepen met twee op een kamer. Lynn weet dat waarschijnlijk nog niet maar als ik bij hen op de kamer mag, hoef ik niet alleen te slapen! Ik kijk Lynn dankbaar aan. Net als Sarah. En Inge knikt tevreden naar Lynn.
"Oké, als je begeleidster daar akkoord mee gaat, kan ik dat proberen regelen", knikt meneer Genemans. We kijken nu allemaal naar Isabel, die zaols altijd achteraan in de klas zit.
Ze steekt haar handen in de lucht en zegt met luide stem:" Ik heb hier niks meer te zeggen. Lynn beslist alles!"
"Tja", antwoordt Lynn lachend, "Misschien word je oud, Isa!" Ze schieten allebei in de lach. Het valt me op hoe die twee nu met elkaar omgaan. Vorig jaar was Isabel echt Lynns onderdaan. Nu zijn ze net beste vriendinnen.
"Oké, dan zal ik mijn best voor jullie doen!", lacht meneer Genemans. Ik word er blij van. Lynn en Inge geven elkaar een high five. Onze leraar regelt nog enkele praktische zaken, deelt dan wat blaadjes uit waarop staat wat we voor welk vak nodig hebben en geeft nog wat uitleg. Dan gaat de bel. We verlaten het lokaal. Met z'n allen gaan we op ons vast plekje in het park zitten. Opeens komt mevrouw Van Lexmond naar ons toe gestapt.
"Jongeheer Van Duivenboden en jongedame Desmet moeten naar het kantoor van mevrouw de directeur", zegt ze. Het klinkt eerder als een bevel.
"Wat heb je nu weer uitgestoken, Reintje?", vraagt Owen plagend.
"Ik zou het niet weten, maar het zal wel niet te erg zijn, anders moest jij vast mee", antwoordt Rein en hij steekt zijn tong uit. Silke en hij gaan staan en volgen mevrouw Van Lexmond naar de directie.
"Wat zou er met hen zijn?", vraagt Chanyeol.
"Geen idee, Chan", antwoordt Sterre schouderophalend. We praten nog even verder en dan gaat de bel. We gaan naar het geschiedenislokaal waar mevrouw Van Der Meij ons al opwacht. We gaan binnen en zetten ons neer.
"Wie ontbreken we?", vraagt mevrouw Van Der Meij, wijzend naar de twee lege plaatsen.
"Rein en Silke, ze moesten naar hoofd Marthas!", vertelt Mylène. Ze klinkt best bezorgd om hen.
"Oh ja, dan snap ik het", antwoordt de lerares. Achter mij zit Femke naast een lege plek want ze zit steeds naast Silke. Ik leun achterover.
"Pssst, Fem, kan je door je zesde zintuig niet te weten komen wat er aan de hand is?", vraag ik.
"Nee, maar ik heb hoofdpijn, dus het zal wel niet veel goeds zijn." Ik ga weer gewoon zitten. Op dat moment wordt er op de deur geklopt en komen Rein en Silke het lokaal binnen. Je ziet duidelijk dat ze gehuild hebben. Ze gunnen elkaar zelfs geen blik wanneer ze doodongelukkig gaan zitten. Silke naast Femke en Rein naast Daan. Zouden ze misschien ruzie hebben om wat hoofd Marthas zei?
"Wat is er?", vragen Femke, Rosanne (die naast mij zit) en ik bezorgd aan Silke. Ze maakt een teken dat ze dat later wel zal vertellen, maar ik maak me toch zorgen om haar.
Ik kijk terug naar de formules op het bord. Ze zien er nog steeds even onbegrijpelijk uit. Zuchtend schrijf ik ze over in mijn werkschrift.