5. Say...what?

Abby POV.

'OPLETTEN!' riep Hamilton gefrustreerd toen ik zijn derde bezwering te laat ontweek. Ik werd naar achteren geblazen viel met mijn zij op de grond. Ik verliet enkele kreunen en probeerde op te staan, wat mislukte. 'Kunnen we niet een pauze krijgen?' smeekte ik hem met een krakkige stem. 'In een echt gevecht zijn er geen pauze's!' riep hij woedend terug. Ik zuchtte en probeerde naar hem te lopen om een aanval in te zetten, maar ik viel neer op de koude grond. Hij zuchtte. 'Fijn, één minuut pauze.' mompelde hij dan. Ik zuchtte van vreugde en legde me neer, zodat ik comfortabel lag. Eén minuut was misschien niet zo veel, maar in Hamiltons zaak, was dat véél. Ik kreeg bijna nooit pauze's, hoe uitgeput of vermoeid ik ook was. Hij ging dan maar naast mij zitten en keek me inschattend aan. Alsof hij iets zeg wat hem niet beviel, zuchtte hij en schudde zijn hoofd. 'Wat?' vroeg ik geërgerd. 'Ik heb de nimfen al die tijd al zo verschrikkelijk hard bestudeert en beschouwde ze als oppervlakkige wezens die macht uitstraalden. En nu ken ik de laatste nimf op aarde en ze is al moe na een half uur training.' lachte hij. Het was niet echt uitlachen, het was meer lachen, maar dan vriendelijk bedoelt. Als ik hem niet beter kende, zou ik nu ook beginnen lachen. Maar omdat ik wist dat het van Hamilton kwam, keek ik hem alleen maar zuur aan.

'Ik ben er gewoon eventjes niet met mijn gedachten bij.' zuchtte ik vermoeid. Mijn gedachten waren ergens helemaal anders, of moet ik zeggen iemand anders. Een maand geleden, kuste Fred me en sindsdien kon ik aan niets anders meer denken. Had hij gelijk en genoot ik er echt van? Het vreemde was dat ik het zelf niet wist. Ik had nog gevoelens voor hem, dat was zeker. Maar was ik bereid om zijn eigen leven in gevaar te brengen voor onze liefde? 'Met je gedachten bij je vriendje, toch?' vroeg hij grijnzend. 'Hij is mijn vriendje niet meer, dat zei ik toch al.' zuchtte ik. 'Maar volgens hem, genoot je toch van die kus van een maand geleden?' vervolgde hij en tot mijn verbazing grinnikte hij niet, maar was hij serieus.

'Ja, maar Fred is... Fred.' zei ik. 'Maar is het zo?' vroeg hij plots en ik keek hem bedenkend aan. 'Wat?' vroeg ik verbaasd. 'Genoot je van die kus?' vroeg hij opnieuw. 'Ja, ik hou van hem. Maar ik kan zijn leven niet in gevaar brengen zoals het mijne.' vertelde ik. Ik was verbaasd hoe dat er gewoon uitkwam. Ik wist zelf nog niet goed hoe het zat, maar het floepte er gewoon uit bij Hamilton. 'Maar als hij echt van je houdt, dan maakt zijn eigen veiligheid niets meer uit voor hem.' vertelde hij. 'Misschien niet voor hem, maar wel voor mij.'

'Wel, jullie kunnen er eens goed overpraten vanavond.' zei hij en stond op. Ik schrok op en probeerde recht te staan, maar voelde een erge steek door mijn heup, waar ik op gevallen was. 'Wat?' riep ik deels van verbazing en deels van de pijn. 'We gaan naar het Nest deze avond, ze hebben ons uitgenodigd. De volledige familie Wemel zal er zijn, net als Lupos, ene Tops, Dwaaloog en nog anderen.' zei hij terwijl hij naar de keuken liep. Ik volgde hem strompelend op één been (de andere had ik verstuikt) en probeerde hem te stoppen van zo snel te wandelen. In de keuken nam hij meteen grote glas whisky in zijn hand en dronk er hevig van. 'Waarom? Ik bedoel is dat niet onveilig?' vroeg ik. 'Je kan wel eens wat afleiding gebruiken.' begon hij terwijl hij keek naar mijn been en heup. Ik zuchtte en nam plaats aan tafel naast Lisa. Ze keek bezorgd naar mijn been en heup. 'Ik ben oké.' zei ik voor ze iets kon vragen. Vanavond zou ik de familie Wemel terug zien. Een hele avond met Fred, wat ging dat opleveren?