3. I see you back

Abby POV.

Ik was woedend, bedroefd en ongelukkig. Woedend omdat mijn ouders en Hamilton mijn post hadden gelezen, bedroefd omdat ik Fred niet kon zien en ongelukkig omdat mijn leven op dit moment gewoon verschrikkelijk was. Ik had alle brieven van Fred gelezen en ik werd er gewoon depressief van. Alle brieven vertelden hoeveel spijt hij wel niet had en ik wou hem gewoon dicht bij mij hebben. Ik moest hem zien, ookal was ik koppig genoeg om hem nog niet te vergeven. Ik verborg de brieven onder mijn bed en liep toen terug naar de keuken. Ik keek Hamilton uitdagend aan en hij keek op dezelfde manier terug.

'We moeten je vriendje stoppen.' zei hij opeens. Ik keek hem verbaasd aan. 'Het lijkt erop dat hij maar brieven zal blijven sturen en dat kan onze verblijfplaats verraden. Dus we gaan het hem zeggen.' zei hij dan. Ik liet alles eventjes op me afkomen en begreep het toen. 'Ik ga mee!' zei ik. 'Oh nee, nee. Zet het maar uit je hoofd.' snauwde Hamilton meteen. 'Jawel, naar jullie zal hij toch niet luisteren. En ik moet gewoon even naar buiten. Ik ben het hier beu.' zei ik. Iedereen keek me nadenkend en inschattend aan. 'Alsjeblieft. We kunnen naar hun winkel gaan in de Wegisweg.' vertelde ik. Hamilton dacht diep na, nam een grote slok whisky en zuchtte toen. 'Goed dan, maar je blijft bij ons.' zei hij. 'We gaan verdwijnselen.' zei mijn vader en hij pakte mijn hand vast.

Misselijkmakend. Zo was het om te verschijnselen. Alsof je in zo'n wilde achtbaan zat en dringend moest kotsen, maar dan tien keer erger. Ik deed altijd mijn ogen dicht en toen ik weer de grond onder mijn voeten voelde, deed ik ze weer open. Ik stond in de Wegisweg, vlak voor een grote, kleurrijke winkel die alle andere winkels enorm saai liet lijken. 'Wel, je vriendje weet wel hoe de aandacht te trekken.' zuchtte Hamilton dan opeens naast mij. 'Hij is mijn vriendje niet, niet meer.' snauwde ik. 'Oh ja, ik had het gelezen in die brief. Hij had je dus in de steek gelaten voor... Wie was het ook alweer? Angie? Angelique?' grijnsde hij. 'Angelina.' gromde ik. 'Ja, dat was het.' zuchtte hij. 'En ik zou het fijn vinden als je mijn post nooit meer leest.' vervolgde ik. 'Ik moet alles controleren.' zei hij terwijl hij zijn schouders omhoog haalde. 'Kom, we gaan naar binnen.' zei Lisa, duidelijk overwelmd door de winkel. Ik knikte onzeker en we liepen naar binnen.

De hele winkel was vol met mensen, sommige die ik herkende van Zweinstein en nog meerdere onbekenden. Lisa liep meteen de winkel in en ging alles verkennen, maar ik zat natuurlijk vast aan Hamilton, die me geen seconde uit het oog verliet. We liepen rond en soms zag ik mensen van school, me verbaasd en schuldig aankijken. Ik negeerde ze gewoon en liep verder. Toen zag ik hem. Hij stond maar twee meters van mij, met zijn rug naar mij. Hij was samen met zijn broer tegen Lisa aan het praten. 'Lisa! Is Abby er ook?' vroeg hij snel toen hij haar zag. Lisa knikte en wees toen naar mij. Fred draaide zich om en keek recht in mijn ogen. Hij was veel veranderd, hij zag er ouder uit (logisch) en zijn haar was feller rost geworden. Hij droeg een kastanjebruin pak dat verschrikkelijk vloekte met zijn haar en zag er heel formeel, maar toch grappig uit. 'Hey.' mompelde ik. Het was fantastisch om hem te zien, maar ik was zijn woorden nog niet vergeten. Hij liep naar met toe en trok me in een grote knuffel. 'Ik ben zo blij om je terug te zien.' fluisterde hij in mijn oor.