2. Letters?

Abby POV.

Ik lag verveeld en vermoeid op mijn bed. Mijn kamer was nog steeds zoals de eerste keer dat ik hem zag. Ik had er totaal geen behoefte aan om hem op te pimpen. Iemand klopte op de deur en ik wist dat het Lisa was, zij was de enige die echt klopte. Al de anderen liepen gewoon mijn kamer binnen, zonder zich te schamen. Hamilton heeft zelfs in dat hele jaar, geen enkele keer mijn kamer binnengewandeld. Het enige wat hij deed, was roepen voor de deur. Daar was ik ook wel blij voor, ik wou hem al helemaal niet in mijn kamer. Hij zou dan zelfs misschien zijn voorraad drank verbergen onder mijn bed. Daar zou hij zeker tot in staat zijn. 'Kom binnen.' zei ik luid genoeg zodat ze het zou horen. Lisa huppelde vrolijk mijn kamer binnen en ging naast me liggen op het bed. 'Gaat het?' vroeg ze bezorgd. Het was best grappig dat een zesjarige bezorgd was om mij, terwijl ik 17 was. 'Ja, gewoon een hevige training.' vertelde ik terwijl ik zuchtte. 'Hij probeert je gewoon te beschermen, weet je.' zei Lisa opeens. Ik draaide mijn hoofd naar haar. 'Waar heb je het over?' vroeg ik nieuwsgierig. Ze zuchtte. 'Wel, ik weet dat je Hamilton haat. Maar hij zou ook wel liever ergens anders zijn, denk ik. Hij wil je gewoon beschermen, net zoals wij allemaal.' zei ze. Ik knikte, dat wist ik wel. Maar toch, kon ik hem nog altijd niet uitstaan.

'Laten we eens kijken wat de oudjes allemaal aan het doen zijn.' zei ze dan om het onderwerp te veranderen. Ik glimlachte en toen liepen we naar de keuken waar onze ouders en Hamilton aan tafel zaten. Ik merkte nu pas dat Hamilton een paar erge brandwonden op zijn gezicht en handen had. Ze hadden nog niet gemerkt dat we daar stonden, want ze waren alleen maar geïnteresseerd in de hele hoop brieven die verspreid over de tafel lagen. 'Van wie zijn die brieven?' vroeg ik, waardoor ze allemaal plots opkeken. Mijn ouders leken ongerust, maar Hamilton grijnsde weer even duivels als altijd. 'Dat zouden we beter aan jou vragen.' grinnikte hij. Hij nam even een brief en keek naar beneden, waarschijnlijk waar hij ondertekend was. 'Wie is... Fred?' vroeg hij.

Mijn ogen wijdden. 'Wat?' vroeg ik woedend en verbaasd. Ik trok de brief uit zijn hand en zag tot mijn verbazing dat hij inderdaad door Freds handschrift geschreven was. Ik keek naar de andere brieven op tafel (wat er heel veel waren) en zag dat ze allemaal van hem waren. 'Hoe komen jullie daar aan?' riep ik, terwijl ik ze allemaal beetpakte. 'Toen ik naar bovenkwam om eten te halen, zag ik een uil die allemaal brieven liet vallen, boven onze woonplaats. Je vriendje houdt wel van schrijven, zo te zien?' grijnsde hij. 'Hou je mond!' riep ik en ik liep naar mijn kamer. Ik liet al de brieven op mijn bed vallen en nam er één uit.

Liefste Abby

Ik schrijf deze brief omdat ik je wil laten weten hoe erg het me spijt.
Angelina had alles gewoon opgezet, haar blauwe oog was make-up en ze vertelde alleen maar leugens.
Ik had je moeten geloven, maar in plaats daarvan liet ik je in de steek.
Ik denk aan je elke dag en aan onze herinneringen tesamen.
Hoe kon ik toch zo stom zijn om Angelina te geloven?
Ik wil heel graag met je praten, wel, ik moet gewoon met je praten.
Ik ga dood als ik eraan denk dat ik je gewoon heb laten gaan.
Als je me ook wil zien, kun je naar de Wegisweg gaan.
George en ik hebben eindelijk onze Tover Tweeling Fopshop.
Ik ben naar je huis gegaan, maar daar is geen teken van leven.
Ik hoop dat je deze brief echt leest en antwoord.
Ik mis je, Abby.

Fred