1. Fight

Abby POV.

'WAKKER WORDEN!' schreeuwde Hamilton van achter de deur. Ik opende mijn ogen en zuchtte diep. 'Ja, ik kom!' riep ik terug. Ik kon hem horen zuchten tot hier. Ik had geen wekker nodig om te weten dat het half 6 's ochtends was. Hij maakte me altijd wakker om half 6. In het begin protesteerde ik nog, maar ik had al lang geleerd, dat het geen zin had. Ik stond op en nam enkele kleren. Ik opende de deur met de kleren in mijn handen, ik droeg natuurlijk een pyjama. Ik liep naar de badkamer die vlak naast mijn kamer zat. 'Je krijgt twee minuten om je klaar te maken!' riep Hamilton. 'Weet ik al!' was mijn antwoord. Elke keer had ik maar twee minuten. Maar die overschreed ik niet meer, zoals in het begin. Ik nam een snelle douche van één minuut en kleedde me aan in 30 seconden. De andere 30 die restten, besteedde ik aan tanden poeten en haren kammen. Ik liep de badkamer uit en keek Hamilton uitdagend. Hij en ik waren helemaal geen vrienden. Hij was onvriendelijk, dronk veel en gaf me alleen maar bevelen. Les krijgen van hem was gewoon verschrikkelijk, erger dan Sneep en Omber tesamen. 'Je begint de tijd goed in de gaten te krijgen.' grijnsde hij. Ik keek hem verafschuwend aan en hij liep weg naar de keuken voor ontbijt waarschijnlijk.

Ik volgde hem en nam plaats naast Lisa die me een prachtige glimlach schonk en ik gaf er haar één terug. Zij was de enige die me nog kon laten lachen. Ik was hem verloren toen we naar deze rotplek verhuisden. Elke dag moest ik naar die traning met Hamilton en elke dag moest hij me weer kleineren en belachelijk maken. Ik nam enkele broodjes, want ik had echt grote honger.
'Niet al te veel eten, we moeten nog trainen.' zei hij terwijl hij nog een slok nam van zijn drankje dat vast en zeker geen pompoensap was. Toen Fred me nog hielp, moest ik mijn krachten bedwingen en ze onder controle houden. Maar nu bij Hamilton was het helemaal anders. Hij wou koste wat het kost, mijn krachten uit mij halen. Ik moest alles er gewoon uitlaten en aanvallen.

'Weet ik wel.' gromde ik terug. Het leek alsof hij het nog leuker vond als ik reageerde op zijn commentaar. Ik had nog maar net één enkel broodje gegeten toen hij mijn bord wegnam. 'Hey, ik was nog niet klaar!' riep ik kwaad. 'Hey, nu wel!' bootste hij mijn stem na en hij legde mijn bord op het aanrecht. 'Het is tijd voor de training.' zei hij en hij liep weg. Ik volgde hem dan maar daar de trainingskamer. Het was een extra grote kamer met wel een lengte van 45 meter en een breedte van 32 meter. Er stonden verschillende soorten dingen om me dingen te leren. Er was een speciale pop die alsmaar beweegde en bezweringen op me afvuurde. Ik moest zijn spreuken vermijden en hem ondertussen zelf aanvallen met mijn krachten. Al het hele jaar lang was het zo, elke dag trainen van 's morgens tot 's avonds. Behalve als het dan volle maan was, dat was de enige dag dat ik vrij had.

'Vandaag ga je tegen mij vechten.' zei hij met een duivelse grijns. Ik knikte. Dit kon misschien nog leuk worden. 'Het is zoals in een echt gevecht, ik probeer je te vervloeken en jij moet me proberen raken met je krachten.' vertelde hij en hij liep enkele meters verder van mij. 'Klaar?' riep hij dan van een eindje. 'Oh ja!' riep ik grijnzend.
'Paralitis!' riep hij en richtte zijn toverstok naar mij. Ik sprong opzij en viel met een klap op de grond. Ik balde mijn rechtervuist en mijn hand vloog in brand. Ik merkte daar natuurlijks niets van, maar ik voelde wel een tinteling van macht. Ik gooide de grote vlam van vuur naar Hamilton die het nonchalant met zijn toverstok wegveegde alsof het een klein vonkje was. 'Expelliarmus!' riep hij en weer vloog ik opzij en ontweek de spreuk. Hij zuchtte. 'In een echt gevecht, zal je tegenstander niet zo'n simpele spreuken gebruiken als ik.' riep hij kwaad. 'Wel, laat je eens gaan! Gebruik eens een paar echte spreuken!' riep ik terug. 'Petrificus Totalus!' riep hij en weer ontweek ik de spreuk. 'Is dat alles wat je kan?' daagde ik hem uit. 'Oh je wil een echte spreuk?' vroeg hij met een gemende grijns. Ik knikte hevig.

'Impedimenta!' ik kon me net op tijd bukken waardoor ik hem op een haar na miste. 'Crucio!' riep hij. Ik wou heel snel wegspringen, maar de vloek raakte me. Ik vloog naar achteren en een hevige pijn schoot mijn lijf binnen. Hij had een Onvergeeflijke Vloek op me afgevuurd. 'Is deze spreuk goed genoeg voor je?' riep hij spottend. Ik stond met bibberende knieën op en wou hem aanvallen met water, maar hij was me voor. 'Crucio!' riep hij en de vloek raakte me weer en ik viel op de grond. Ik voelde een verschrikkelijke pijn. Ik had nog maar één keer eerder de Crucio-vloek gehad. In mijn droom, van Voldemort. Maar ik had niet gedacht dat Hamilton me echt zou vervloeken. 'Je moet het menen! Je moet echt willen dat ik pijn heb! Voel het, doe het!' riep hij. Ik stond weer met veel moeite op. Net voor hij weer wou vervloeken, strekte ik mijn handen in zijn richting. Een gigantische vlam vuur werd op hem afgestuurd en hij vloog twintig meters naar achteren. Ik hoorde hem kreunen en toen stond hij met moeite op.

We keken elkaar een eindje recht in de ogen aan. Dan, net toen ik dacht dat hij me wou aanvallen, klapte hij in zijn handen. Verbaasd keek ik hem aan. 'Dat is het! Je moet het menen en niet bang zijn om jezelf te verdedigen!' riep hij enthousiast, maar nog steeds met een gemene grijns. 'Het is genoeg voor vandaag!' riep hij dan. 'Nog een andere tip voor tijdens een echt gevecht?' vroeg ik terwijl ik het antwoord al wist. Het was altijd hetzelfde zinnetje, altijd zijn tip. 'Probeer zo veel mogelijk vijanden te vermoorden.' zei hij nonchalant en liep toen weg.