005 || Niall

Wat zou ik gaan doen? Iets terug reageren? Mijn gitaar was alles voor me en daar hoorde natuurlijk ook een plectrum bij. Ik besloot toch nog even te wachten, misschien geeft Louis hem wel gewoon terug. Na het eten ging ik weer naar boven. Ik had zin om te douchen ook al was het nog maar 19:17. Na het douchen voelde ik me weer fris en ging ik in bed liggen. Ik sloot mijn ogen en dacht na over hoe de wereld zonder mij was. Daarna had ik een echte droom.
Droom:
Ik liep door een donkere bos. Waar was ik? Ik besloot om veder te lopen opzoek naar de uitgang van dit enge bos. Toen ik ongeveer 5 min had veder gelopen kwam ik bij een kruispunt terecht. Fijn! Er zijn 3 paden en ik moet kiezen! Ik keek naar het eerste pad, daar waren veel dieren geluiden te hooren.
De 2e pad, daar zag ik in de verte licht. Messchien die? Toen keek ik naar de laatste pad. Daar zag ik nog meer bomen dan daarvoor. Ik besloot om de middelste pad te pakken, de 2e. Ik liep veder op naar het licht. Ik dacht dat ik mensen geluiden hoorde dus ik schrok me kapot en keek snel naar achter. Niemand, hoe kan dat ik hoorde echt zeker weten iemand! Daarna draaide ik weer om naar het licht. Alleen het licht was verdwenen. Het was nu een donkere bos geworden. Doordat het licht er niet meer was verloor ik mijn moed en ik was bang banger dan ooit. Opeens zag ik mensen vanuit de bomen komen. 3 jongens. Ik kon hun gezicht niet goed zien. Alles werd wazig. En opeens werd alles zwart voor mijn ogen. Toen ik weer kon kijken was ik opeens op het schoolplein beland. Ik lach op de vieze koude vloer. Er stonden weer 3 jongens om me heen. Deze keer kon ik hun gezicht wel zien. Het waren Louis, Harry en Zayn. Ze hadden mijn vastgebonden op de grond met wat touw. Ik kon niet meer overeind komen. HELP!!!! Schreeuwde ik zo hard mogelijk. Ik zag in de verte dat Liam hier naar toe kwam lopen. ''Hey Nialletje, dit heb je echt verdiend. Niemand mag jou''. En hij had mijn zakmes afgepakt die in mijn broekzak zat. Hij had het mesje aan Louis gegeven. En Louis kwam steeds dichter bij met de mes bij mijn nek. STOP!!! Alsjeblieft. Maar het schreeuwen en gillen bleek niet te helpen. Louis was nu heel dicht bij mijn nek. Hij maakte er een diepe snee in. AU AU AU AU!!!!!!!!!!!!!!! Ik huilde en schreeuwde van de pijn. Louis en de rest lachte me uit en liepen toen weg. Mijn nek bloedde, het kon niet meer stoppen. Ik schreeuwde en huilde nog steeds. Ik was helemaal alleen op het schoolplein. Vast gebonden op een vieze koude vloer, met een bloedende nek. Ik raakte bewusteloos en even later lag ik in ziekenhuis. Ik lag in een kamer met wat verband om mijn nek. Wie heeft me hierheen gebracht? Ik wachtte op een antwoord maar ik besefte dat ik eigenlijk alleen in een kamer was. Mijn nek deed nog pijn.
Ik wou eigenlijk het liefst mogelijk we rennen naar huis. Maar dat kon niet, ik had geen kracht en dalijk kom ik misschien weer Louis tegen. Dus ik bleef liggen.
Een paar minuten later kwam er een dokter de kamer binnen lopen. ''Hallo Niall, hoe gaat het?''. Niall? Hoe wist hij mijn naam? ''Meneer Horan?''.
Horan, hij wist ook al mijn achternaam! Terwijl ik hem helemaal niet ken en hij kent mij vast ook niet. De dokter wachtte nog steeds op een antwoord. ''Umhhhh het gaat wel goed, alleen ik heb erge hoofdpijn en mijn nek doet nog steeds pijn''. ''Oke'', zei de dokter en noteerde dat op zijn papiertje met mijn gegevens. Even later ging de dokter mijn nek onderzoeken. Ik zag dat er een hele grote snee in zat. Ik schrok van die snee en barstte in tranen uit.
''Niall, niet huilen zo kan ik je niet onderzoeken''. Zei de Dokter. ''Zuster!!! Kom eens hierheen''. De dokter riep de zuster erbij, hij fluisterde iets in het oor van de zuster. ''Oké, zei de zuster''. Ik was al een beetje gestopt met huilen en keek naar de zuster. Het was een vrij jonge zuster. Ze leek me wel aardig.
''Hey Niall, niet huilen alles komt goed''. Fluisterde ze zacht. ''Nee niks komt goed! Ik ben een grote mislukking! Hoor je dat een GROTE MISLUKING!!!!!!!!!! En niemand geeft om me!''. En ik barstte voor de zoveelste keer weer in tranen uit. ''Niall, er geven heel veel mensen om je. Als we niet om je geven waarom zouden wij je dan hier in het ziekenhuis behandelen''. En ze veegde met haar hand mijn tranen van mijn wangen weg. Langzaam begon ik niet meer te snotteren. ''Wie heeft me eigenlijk hiernaartoe gebracht?''. Vroeg ik. ''Een meisje alleen ik weet haar naam niet meer. Ze zag je op het schoolplein liggen met een bloedende nek en belde snel de ambulance. Ik zal haar wel gaan halen''. Zei ze met een zachte stem. Ik keek naar de deuropening. Daar kwam een meisje aan. Een lang meisje met bruine haren.
Ik kon niet goed zien wie dat was. Mijn ogen werden wazig. ''Hallo Niall''. Zei het meisje. En het werd voor de zoveelste keer weer zwart voor mijn ogen.......

Ik werd wakker in mijn bed. Het was een droom. Ik voelde snel aan mijn nek, er zat gelukkig geen grote snee in. Ik voelde wel dat ik erg zweette. En ik voelde dat ik tranen in mij ogen had van die rare droom. Langzaam begon ik het echt heet te krijgen dus ik schopte de deken van me af. Tranen, tranen rollde over me ogen. Ik weet niet waarom ik huil. Dat heb ik wel vaker. Wat is het warm! Ik stond op en liep naar het raam. Ik keek naar buiten, toen ik uit was gekeken deed ik het raam open. Ik liep weer terug naar mijn bed en keek op de wekker. De wekker gaf 2:46 aan. Nog lang geen tijd om op te staan.
Ik ging weer liggen en dacht toen aan mijn droom. Was er dan toch iemand die om me gaf? Maar wie is dat meisje? En langzaam viel ik weer in slaap.

Yeah hoofstuk 5 is af! Lekker een lang stukje om te lezen! En voor de genen die het nog niet gezien of gelezen hebben.
MEDEDELING: In hoofdstukje 'Personages' heb ik daar wat veranderd. Eleanor en Perrie zijn er bij gekomen. Ik wou het jullie even laten weten.
Veel plezier met het lezen!