Part 8

you're the one for me-
part 8-

{ De zuster komt aan met een rolstoel en we rijden snel naar de kamer waar de dokter al op Miriam wacht.}


-Vanuit Rein.-
Miriam word nu geopereerd aan haar voet. Gelukkig zat de kogel niet op een gevaarlijke plek, ze kunnen hem er makkelijk uithalen. Ik kijk naar Owen. Hij zit daar maar, met zijn hoofd in zijn handen.. 'Owen gaat het een beetje?' vraag ik voorzichtig. Langzaam kijkt hij op en schud zijn hoofd. Ik ga naast hem zitten om te laten zien dat ik er voor hem ben. 'Ze was zo mooi..' stamelt hij. 'Ze verdiende dit niet, waarom nou juist Marleen?' zegt hij huilend. 'Ze hadden beter mij kunnen nemen, verdomme! Ik had bij haar moeten blijven Rein, het is verdomme allemaal mijn schuld!' Schreeuwt Owen half huilend. Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Owen, je hebt helemaal niks fout gedaan! Jij kan hier niks aan doen! Blijf sterk Owen!' Zeg ik met tranen in mijn ogen. Waar denkt Owen dit, hij kan er niks aan doen. Ik geef hem een knuffel en dan komt de dokter binnen. 'Rein en Owen?' We staan op en lopen naar de dokter. 'De operatie is geslaagd. De kogel is er uitgehaald en Miriam mag vandaag nog naar huis. Alleen omdat haar voet nog niet sterk genoeg is moet ze een poosje in een rolstoel zitten of met krukken lopen.' Ik knik en we lopen naar Miriam.

-Vanuit Miriam.-
Rein en Owen komen aanlopen. Rein pakt mijn hand en geeft me een knuffel. 'We moeten Marleens ouders bellen..' stamel ik. Owen kijkt op en knikt afwezig. 'Heb ik al gedaan, ze weten het nu en Nils en Daan ook.' zegt Rein. Ik knik dankbaar. De dokter komt vertellen dat ik naar huis mag. Rein tilt me de rolstoel in. Ik fluister naar Rein of ik even met Owen mag praten. Hij knikt en loopt weg. 'Owen ik weet wat je denkt..' Hij kijkt op. 'Nee dat weet je helemaal niet! Je weet niet hoe het is om iemand die zoveel voor je betekent te verliezen!' reageerd hij fel. Boos sta ik op. Rein komt binnen rennen en ondersteunt me. 'Owen ik weet precies wat je nu voelt, ik wou alleen maar laten zien dat ik er voor je ben, sorry.' Ik ga weer zitten en rij de kamer uit. Ik ben bijna bij de lift als ik tegengehouden word. Ik kijk achterom, Rein. Achter hem staat Owen. Ik draai me weer om en rij de lift in. Ze komen er bij staan. Volgens mij geef ik Owen een dodelijke blik, want hij kijkt me geschrokken aan. Als we buiten zijn tilt Rein me met mijn krukken van het trappetje af. Moeizaam ga ik op mijn krukken staan en loop naar Owen. 'Het spijt me..' zegt hij. 'Maar niemand kan nu weten wat ik voel. Ik ben net iemand kwijtgeraakt die zoveel voor me betekende..' en de tranen staan in zijn ogen. 'Ik snap je, Marleen betekende ook veel voor mij. Maar je had niet zo fel moeten reageren. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt een paar jaar geleden.' zeg ik voorzichtig. Owen kijkt me aan met een blik van vertel-me-hoe-het-zit. Ik haal diep adem en begin te vertellen. 'Twee jaar geleden is mijn beste vriendin overleden. Ze is ook een soort van doodgeschoten.' Owen kijkt me geschokt aan en ik voel Reins arm om me heen. 'Ze schoot zichzelf door haar hoofd. Op het schoolplein. Ze kon het niet meer, allemaal dankzij die pesters.' Ik voel de tranen over mijn wangen lopen. 'Ik weet dus precies wat je nu meemaakt Owen. Ik wou gewoon laten weten dat ik er altijd voor je ben om je te steunen..' zeg ik en ik draai me naar Rein. 'Miriam het spijt me zo.. Ik.. Ik wist het niet. Kan je me alsjeblieft vergeven.' en ik voel een hand op mijn schouder. 'Het is goed Owen, maar alsjeblieft denk niet dat het jou schuld is dat ze dood is. Want dat is het NIET!' Hij knikt en geeft me een knuffel. We lopen naar de auto van Reins moeder. 'Rein wie is dit? En meisje gaat het wel?' vraagt ze. 'Mam dit mooie meisje is sinds vandaag mijn vriendinnetje, en als we thuis zijn leg ik alles uit.' Ik glimlach verlegen en we stappen in. Eerst brengen we Owen naar zijn huis en dan gaan we naar Reins huis. Onderweg legt Rein alles aan zijn moeder uit. 'Miriam weten je ouders dit al?' vraagt ze dan. Ik schud mijn hoofd. 'Ze geven er toch niks om dus laatmaar.' zeg ik dan. 'Natuurlijk wel!' zegt Rein verbaast. Ik knik sarcastisch met mijn hoofd en pak mijn mobiel. 'Ik bel ze wel als we bij jou zijn.' zeg ik geïrriteerd. Rein knikt bezorgt en dan stappen we uit.
Telefoongesprek (m=miriam, o=ouders.:
m: hoi mam
o: miriam waar ben je?
m: bij Rein mijn vriendje, maar ik moet je wat vertellen.
o: sinds wanneer heb jij een vriendje?
m: mam luister nou, ik moet je wat vertellen het is belangrijk.
o: miriam geef antwoord op mijn vraag!
m: oke sinds vandaag, luister nou naar me!
o: je komt nu naar huis
m: nee mam ik moet je wat vertellen
o: nee je moet nu naar huis kome Miriam!
m: mam luister nou
o: je bent over een kwartier thuis, dag miriam.
*piep piep piep*
'Zie je ze geeft helemaal niks om me!' roep ik naar Rein, en ik voel een traan over mijn wang lopen. Rein zegt niks maar neemt me in een knuffel. Zachtjes drukt hij een kusje op mijn hoofd. Reins moeder, die blijkbaar de hele tijd heeft meegeluisterd, komt naar ons toe lopen. 'Ik denk dat het verstandig is om even niet naar je Huis te gaan..' zegt ze. Ik knik. 'Maar waar moet ik dan naar toe?' vraag ik. 'Nou het is zomervakantie, dus je kan hier wel een poosje blijven.' zegt Reins moeder. 'Als je wilt natuurlijk!' Ik knik dankbaar. 'Ik heb alleen geen spullen bij.' bedenk ik me dan. 'Zijn je ouders morgen thuis?' vraagt Rein. Ik schud mij hoofd. 'Dan gaan we gewoon even naar je huis morgen en nemen we je spullen mee. Je kan vanacht wel in die kleren slapen.' Ik knik en geef hem een knuffel.