Hoofdstuk 08

Ik vlieg. Het geweldige gevoel van die droom is mijn blije gedachte voor nu. Iets zegt me namelijk dat ik er met Peter nog wel een paar bij ga maken en een heleboel heb meegemaakt. “See your flying again”: lacht Peter. “I love this feeling”: roep ik. “Race back out the building”: roept Tink en vliegt al door de deur. Peter en ik kijken elkaar even aan en vliegen dan tegelijk Tink achterna. Peter won wat niet heel gek is want ik ben een beetje roestig in het vlieg. “Maybe I should go home”: zeg ik na een tijdje vliegen. “What why?”: vraagt Peter. “I have very annoying parents remember, but tomorrow after school we could meet again because you still owe me a story”: beur ik hem weer op. “Yes that’s true. Will I see you again as my guide tomorrow because Caddie gives me the creeps”: antwoord Peter. “Ofcours wanna fly me home?”: vraag ik. “You always”: zegt Peter. We pakken onze schooltassen weg bij de ingang van het gebouw en zetten voort naar mijn huis.

Na zo’n kleine tien minuten later land ik zachtjes op mijn balkon. Peter vliegt er voor. Hij hangt een beetje aan het balkon. Ik leg mijn tas op een ligstoel en loop naar hem toe. “See you tomorrow”: fluistert Peter als ik dichtbij genoeg ben. “Absolutly you are stuck with me”: antwoord ik hem. “Well than I will go”: zegt Peter en wil weg vliegen maar ik pak zijn arm vast. “What’s wrong?”: vraagt Peter. “Nothing”: antwoord ik en druk een kus op zijn wang. “Thanks for coming back for me Peter I can’t wait till I remember again”: zeg ik nog. Peter lacht verlegen, Tink lacht zachtjes en met zijn tweeën vliegen ze dan weg. Met een echte glimlach op mijn gezicht loop ik mijn kamer weer in. Snel kleed ik me om in mijn bikini en loop fluitend naar beneden. “Wow sissy you seem really happy”: lacht Michael die langs loopt. “Jep I will tell you later”: zeg ik met een knipoog. Daarna loop ik de tuin in om in het zwembad te duiken.

De volgende ochtend gaat zoals alle andere alleen nu ben ik oprecht vrolijk. Na mijn duik in het zwembad heb ik Michael bijgepraat over wat ik me weer herinner. Hij was net als ik totaal verbijsterd. Tegen mijn ouders ben ik nu nog afstandelijker dan eerst en met Michael ben ik juist closer. Hij is de enige die ziet dat Peter mij gelukkig maakt ook al betekend dat mij kwijtraken. Wendy en John zijn gelukkig terug naar Sydney waar ze studeren. Voor mijn kledingkast blijf ik staan. Uiteindelijk kies ik een blauw topje voor onder mijn witte school blouse, een zwarte stropdas die ik heel los knoop en bruine sandalen met blauwe kraaltjes. De armband en ketting doe ik weer om en met mijn schooltas vast loop ik weer fluitend naar beneden. Mijn vader zit in de keuken de krant te lezen maar ik negeer hem zet de radio aan en begin mijn ontbijt en lunch te maken. Vrolijk zing ik door mijn vader heen die bromt dat het uit moet. Dan komt mijn moeder de keuken binnen. “Morning Maggie”: zegt ze. “Yoh”: antwoord ik terug en prop nog een stuk boterham in mijn mond. “O mom after school I go hanging with C and Em so I am later today”: zeg ik en stop mijn lunch in mijn tas. “Oke be home before dinner oke”: zegt ze. “Yep”: zeg ik en loop de deur uit. Michael komt achter me aan gelopen. “Mag wait a sec”: roept hij, meteen sta ik stil en wacht to hij bij is. “What’s up?”: vraag ik hem. “Nothing I just don’t want to walk alone”. Ik schud mijn hoofd en lach naar hem. Niet veel later kwamen we op school aan en gaan Michael en ik elk onze eigen weg.

Ik zucht opgelucht als ik weer buiten sta. Ik heb Em en C verteld dat ik hun als alibi gebruik voor mijn ‘date’ met Peter waar ze overigens enorm enthousiast over waren. Peter heb ik de hele dag niet kunnen spreken vanwege Caddie die constant bij hem was als een kleine vlieg die niet weg te slaan was. Zo irritant ik kan haar wel... “Maggie”: klinkt het van links en ja hoor daar is Peter. “Hey did you enjoyed your day?”: vraag ik hem met een grijns. “Yes it was so fun”: mompelt hij sarcastische iets dat ik hem blijkbaar heb geleerd in Neverland. “Should we go to the beach to talk?”: vraag ik. “Aslong as nobody can hear it”: zegt Peter. Hij pakt mijn hand vast en samen beginnen we richting het strand te lopen. “But tomorrow I am not leaving your side. If you like it or not”: zegt Peter om de stilte te breken. “I would love that Peter”. Nog steeds hand in hand beklimmen we de rotsen bij het strand om in een grot uit te komen en daar gaan we zitten. Deze grot is mijn veilige haven mijn rustplek en die deel ik met niemand maar met Peter deel ik hem graag.

“Well start your story but I warn you if I start remembering I get headacks and I will probebly scream or have an attac like at school”: vertel ik Peter. Hij knikt “Thanks for the warning. I just really want you to remember again”: zucht hij. “Now tell me”: zeg ik pak zijn handen weer vast en kijk hem recht aan. Peter grijnst en begint dan met vertellen. “So I was playing in Neverland with captain Hook and all of a sudden his hook grabed my shadow. He ripped my shadow lose and it flew away. Tink and I followed it only Tink was just faster. We followed it out Neverland to your bedroom. First I didn’t even noticed you but then you threw a timble at me. I said ‘auw what was that’ and you said ‘I call it a kiss but normally they are soft’. “Wait I threw a timbel at you”. Meteen kijk ik naar het vingerhoedje dat aan mijn pols hangt. “That’s why I got a headache when I saw it for the first time”. “Really that’s kinda a good sign it means you remember but your brain blocked it because of your therapy”: Piept Tinkerbell vanuit Peters borstzakje. “Go on Peter please?”: vraag ik hem en hij knikt. “Wendy sewed my shadow back on and John was asking questions about where I came from. When I told I came from a place without parents and growing up you wanted to go with me. Tink sprayed pixiedust on you, Wendy and your brothers. You and Micheal flew immediately and Wendy and John after a view instructions. Then we went in a line, hand in hand and flew to the second star on the right”. “I remember that”: schreeuw ik erdoorheen. “What?”: vraagt Peter. “It’s hazy but I remember holding somebody’s hand, wind on my face and this warm happy feeling. And somebody saying to the seconds star on the right”. “That’s amazing”: zegt Peter en knijpt even in mijn handen. Met een glimlach luister ik verder naar Peters verhaal. Over ons samen door Neverland vliegen, captain Hook plagen, met the lost boy’s herrieschoppen, zeurende Wendy en John, de fairy tree en de zeemeerminnen.

“I can’t believe I forgot all of that”: zucht ik dromerig. “Wait you still don’t remember?”: vraagt Peter teleurgesteld. Ik schud mijn hoofd ook een beetje teleurgesteld. “What can we do than?”: vraagt Tinkerbell wanhopig. “We can’t take her if she doesn’t remember and time is short”. “Well I know maybe something it works always in movies and fairytales”: mompel ik en voel mijn wangen warm worden. “What is it. Try it. Anything that helps. Please Maggie”: smeekt Peter. Ik bijt op mijn onderlip en denk er nog even over na. Tinkerbell lijkt door te hebben waar ik het over heb, geeft me een knipoog en vliegt dan de grot uit. Nog voordat Peter kan vragen waar Tink heengaat druk ik mijn lippen op de zijne. Het voelt perfect en alles wat ik voor mijn eerste zoen had willen hebben maar die ging wat minder handig. Om het subtiel te zeggen. Maar dan heb je nog mijn knallende koppijn en flitsende beelden door mijn hoofd. Ik haal mijn lippen weer van die van Peter af en kijk hem aan. Zijn groene ogen glisteren verbaast maar opgewonden. “I remember”: fluister ik met lichte glimlach voordat alles zwart wordt.