54. No, she can't be gone

Fred POV.

Ik zat aan tafel met mijn broer George en Leo Jordaan. Naast me zat Angelina, niet omdat ik het haar gevraagd had, maar omdat ze haarzelf die plaats geschonken had. Er zaten vele mensen bij ons, maar alleen maar voor haar. Met dat blauwe oog, had ze veel bekijks. Opeens was ze heel populair bij Griffoendor. Ik zat maar wat afwezig te prikken in mijn eten, niet goed wetend wat er eigenlijk op mijn bord lag. Ik keek snel eens naar de stoel waar Abby zat en zuchtte. Alles ging zo perfect, tot ze Angelina aanviel. Waarom moest ze dat doen? Ik had haar ook niet moeten zeggen dat ze een monster was, want dat was ze helemaal niet. Maar ik was gewoon zo kwaad op haar dat ze het verpest had. Hoe konden we ooit echt samen zijn als zij haar krachten nooit leerde beheersen? 'Fred? Luister je wel naar wat ik zeg?' zeurde Angelina opeens. Ik knikte afwezig en begon weer in mijn eten te prikken met mijn vork.

'Wat zei ik dan?' drong ze aan. Ze keek me met spleetoogjes aan en tuitte haar lippen. Dat betekende dus: Ik hoop maar dat je het juist hebt, Frederick Wemel. 'Iets over het weer.' gokte ik zuchtend. Iedereen begon te lachen. 'Nee, ik had het over Zwerkbal. We moeten echt winnen tegen Zwadderich.' snauwde ze en ze dronk van haar pompoensap. Natuurlijk had ze het over Zwerkbal. Ze had het nooit over iets anders. Katje Bell die naast Angelina zat, moest zo hard lachen van iets wat Leo zei, dat ze bijna van haar stoel viel. Ze zwaaide met haar armen, waardoor ze Angelina's drankje raakte, dat meteen over Angelina's gezicht vloeide. Katje keek haar met medelijden aan, maar de meesten begonnen te lachen. Ikzelf grijnsde, het was namelijk grappig om haar verschrikte gezicht te zien. Maar toen verdween mijn grijns als sneeuw voor de zon. Het water vermengde zich met haar blauwe oog en begon uit te lopen. 'Wat is...?' begon ik en ik wreef over haar oog. Een blauwe kleur gaf af op mijn hand. 'Het is make-up.' zei ik verbaasd. De hele tafel was stil en ik zweer dat zelfs de Zwadderichtafel zweeg en toekeek.

'Abby heeft je nooit geslaan. Het was al die tijd gewoon make-up. Je acteerde gewoon al die tijd.' ik schudde mijn hoofd vol ongeloof. Ik stond op en wou weglopen, maar ze pakte mijn hand vast. 'Fred, ik deed het voor ons. Ze stond alleen in onze weg en...' legde ze uit. Haar blauwe make-up liep nu al helemaal uit over haar hele gezicht. Sommige Zwadderaars begonnen spontaan te lachen en wezen naar haar. 'Angelina, wij hadden nooit iets en we zullen ook nooit iets hebben.' gromde ik naar haar en ik liep de zaal uit. Ik zocht in de leerlingenkamer, maar ik zag haar nergens. Niet in de gangen, de uilenvleugel, nergens. Toen liep ik naar buiten en zag Hermelien, Ron en Harry aan het meer zitten. Ik rende naar ze toe en toen zag ik hun bedroefde gezichten. Ik merkte dat Ginny er ook bij zat en zag dat ze had gehuild. 'Wat... Wat is er gebeurd?' vroeg ik aarzelend en verbaasd. 'Abby... Ze is van school gestuurd.' snikte Ginny.

Het leek alsof er iets in mij brak en ik wist dat het mijn hart was. Ze was weggestuurd omwille van één grote leugen. En ik heb niet eens afscheid kunnen nemen. Ik was er niet eens voor haar toen ze huilde omwille van dit alles. Ik was er niet toen ze me nodig had. Ik liet haar in de steek en ik koos voor Angelina, een meisje dat ik niet eens leuk vond. Ik plofte neer op de grond en dacht aan haar. Haar prachtig, golvend bruin haar, haar beeldschone bruine ogen waar ik wel uren lang naar kon staren, haar mooie kaken die bijna altijd rood werden als ze me zag, haar alles. Mijn broer en Leo kwamen ook af en wreven over mijn rug toen ze hoorden wat er gebeurd was. Ginny was woedend toen ze wist wat Angelina gedaan had en iedereen voelde zich zelfs nog meer bedroefd dan daarvoor. 'Fred?' vroeg Hermelien opeens. Ik keek op en zag haar tranende ogen. Ron legde zijn arm om haar heen en troostte haar. 'Ze wou dat jij de Vuurflits kreeg. Griffoendor moest gewoon winnen tegen Zwadderich, zei ze.' vervolgde ze. Ik knikte. Ik zou haar bezem gebruiken, maat niet voor het Zwerkbal. Mijn broer en ik hadden het toch al gepland, we gingen Zweinstein verlaten. Geen Omber meer en de enige reden waarom ik hier toch zou blijven, zou Abby zijn. Maar nu zij ook al weg was, was er niets meer hier dat ik kon missen. George en ik gingen onze nieuwe winkel openen en ik had nog een missie. Ik zou Abby terugkrijgen, koste wat het koste.