Epiloog

Verward probeerde ik mijn ogen te openen en dat ging me dan ook prima af. Het was alleen niet op de plaats die ik had gehoopt. Het was niet in Harry's armen in mijn slaapkamer. Daarentegen zag ik wel mijn ouders, mijn broer en Destiny in tranen voor me. Ik snap er niks van, waar ben ik? Om me heen kijkend zie ik dat ik mij in het ziekenhuis bevindt. Ik kan me niet herinneren dat me iets recent is overkomen. Ben ik flauwgevallen? 'Relax, I'm here. There is nothing to worry about. You can stop crying!' Met een glimlach op mijn gezicht keek ik ze aan, maar ze leken mij alleen niet te kunnen horen en ze keken me niet eens aan. Enigszins angstig draai ik me om en dringt het allemaal tot me door in flash backs.

De black outs die ik dacht te hebben gehad, mijn dwalende gedachtes bij bijvoorbeeld het autorijden, alsof ik van de wereld was waaronder tijdens het eerste concert van de jongens. Daarnaast had ik nog die momenten dat ik het gevoel had alsof ik uit mijn lichaam trad bij het hoogtepunt van de seks, mijn eigen paradijs, het benauwde drukkende gevoel op mijn borst en natuurlijk het bewusteloos raken gevolgd door de paniekerige Destiny. Dat was trouwens niet het enige moment dat er in paniek mijn naam werd geroepen. Het gevoel dat het leek dat ik op bepaalde momenten eeuwig had geslapen en periodes dat ik daadwerkelijk uitgeput ben. De angst en paniek die ik voelde elke keer als ik bij het damestoilet op school in de buurt kwam. Het piepende geluid dat ik heb gehoord.....de laatste woorden it's time voor ik wegzakte....

Langzaam verplaats ik me naar de hartmonitor, waarbij hetzelfde piepende geluid plaats heeft gemaakt voor een lange, eentonige piep. Het schot dat heeft plaatsgevonden op mijn school, hetzelfde schot dat mij heeft geraakt, is hetzelfde schot dat mij fataal is geworden.... Ik ben in een coma beland wat betekent dat het laatste wat ik had meegemaakt was dat Destiny mij vertelde dat we naar het concert van One Direction zouden gaan. Dat heb ik alleen nooit meer kunnen meemaken....
In mijn coma heb ik mijn leven echter verder uitgestippeld. Harry en ik? Wij tweeën als koppel hebben nooit bestaan. Ik heb hem nooit in levende lijve gezien. Hij heeft mij niet eens gekend en weet niet eens dat ik hier zojuist ben overleden. Hij kent mijn hele bestaan niet. Op een vreemde manier voelde het niet eens verschrikkelijk erg, hoewel ik zo graag gewild heb dat het allemaal echt was gebeurd. Ik denk dat je zodra je overleden bent overal enigszins vrede mee hebt. Ik heb geleefd in mijn droom. Ik heb alle dromen die ik had toen ik nog leefde uit laten komen in de periode dat in een coma lag. Ik kan met een lach op mijn gezicht zeggen dat al mijn dromen zijn uitgekomen, al is het allemaal niet echt gebeurd. Het leven bestaat daarnaast niet alleen uit plezier hebben. Dat was aan het begin van mijn droom misschien wel, maar zelfs dromen kunnen niet altijd het verdriet verdrijven. Dat zou ook saai zijn eigenlijk.

Ik kijk even om me heen waar ik mijn moeder stevig in mijn vaders armen zie zitten. Wat me het meest verbaasd is dat mijn broer en Destiny elkaar op diezelfde manier vasthouden. Ze lijken wel een koppel en dat brengt me een glimlach op mijn gezicht. Al is Destiny niet met Niall en al is mijn broer niet de eeuwige vrijgezel, dit is misschien wel een beter einde dan ik had gedroomd. Wat is er nu beter dan je broer met je beste vriendin samen. Zij hebben steun aan elkaar, nu ik ze niet de steun kan geven die ze nodig hebben. Ik ben momenteel zelfs de reden dat zij steun nodig hebben.

Mijn droom. Ik ben verliefd geworden, ik heb gelachen, ik heb gehuild. Ik heb geluk gezien en verdriet meegemaakt, maar aan het einde was ik echt gelukkig. Hiermee bedoel ik ook 100% oprecht gelukkig. Alsof alles op zijn plaats was gevallen en dat was mijn grootste droom. Mijn hart kon eindelijk toegeven aan mijn uitgeputte lichaam en heeft zich laten gaan, heeft mij laten gaan. Langzaam loop ik naar Destiny toe. Ik weet dat ze me niet kan horen, me niet kan zien, maar dat maakt niks uit. 'It is all going to be allright my little rebellion Destiny.' fluister ik nog naar haar voordat ik richting de deur loop. De deur die mij voorgoed zal scheiden van mijn familie en vrienden. Misschien dat ik nog wel een bezoekje breng aan Harry,...mwahh... misschien ook niet...

What's a life without dreaming.
What's a dream without the chance to fulfill them.
What if you'll never have the chance,
but dreamt your life to the fullest.

Ik kan tenminste zeggen dat ik mijn leven tot het uiterste gedroomd heb.

Hadden jullie dit verwacht? Het spijt me ook gelijk om te zeggen dat dit het laatste hoofdstuk was van het verhaal. Zie meer in het dankwoord