53. Why me

Abby POV.

We waren na een tijdje toch maar naar de Grote Zaal gestrompeld, waar we plaats namen aan de tafel voor ontbijt. Iedereen keek me woedend, verafschuwend en walgend aan. Ik was het al gewoon van alle vorige keren, maar toen had ik tenminste Fred aan mijn zijde. Nu had ik alleen Hermelien, Ron en Harry en had Fred me verlaten voor Angelina. Hij geloofde haar, net als alle anderen. Ik voelde me verschrikkelijk, mijn ogen zagen waarschijnlijk pufferig door de tranen en mijn wangen nat. Ik zag Fred lachend aan de andere kant van de tafel, naast Angelina. Hij kéék niet eens naar me, hij was me al helemaal vergeten. 'Alles goed?' vroeg Hermelien met medelijden. Ik knikte en staarde naar mijn bord eten. Ik prikte er een beetje afwezig in en dacht diep na. Denken, dat was het enige wat ik kon doen. Denken aan de momenten dat ik Fred nog de mijne kon noemen. Denken aan onze kussen vol van passie en aan hoe hij me sterk vasthield, zodat het leek alsof hij me nooit zou loslaten. Ik dacht aan de momenten waar hij me troostte en ik dacht dat hij er altijd voor me ging zijn.

Maar het was zo niet. Hij heeft me laten vallen, hij was er niet altijd. Niet op het moment dat ik hem het meest nodig had. Hij liet me in de steek, voor háár en haar leugens. Ik zag het beeld van Fred en Angellina kussend voor me en moest de tranen heel hard bedwingen. Ik mocht er niet aan denken, het was voorbij. Het ging niet meer goedkomen tussen ons, ik wist het gewoon. Hij had gekozen voor iemand anders en ik bleef alleen achter.

Toen iedereen klaar was, liepen we naar buiten, voor wat frisse lucht. We zaten in het gras en ik keek naar het meer. Daar oefenden ik en Fred voor het beheersen van mijn krachten. En daar kreeg ik zijn briefje waarop stond dat ik naar het Verboden Bos moest komen. en daar werd ik zijn vriendin. 'Abby, gaat het?' hoorde ik Ginny opeens achter me bezorgd vragen. 'Ja, het gaat.' loog ik. Ik was nooit de persoon om mijn gevoelens te tonen, behalve bij Fred, dus ik kropte alles op. 'Ik moest... Je moeten naar Perkamentus' kantoor gaan.' zei ze stilletjes. Ik knikte en vertrok dan maar.

Toen ik weer voor de lelijke Waterspuwer stond, wist ik wederom niet wat het wachtwoord was. 'Ballonbruisbal?' geen antwoord. 'Zout zuurtjes?' wederom geen antwoord. 'Roomsoesjes?' en de waterspuwer ging met krakende geluiden opzij. Ik liep in het kantoor van het schoolhoofd met knikkende knieën. Hij stond al aan zijn kantoor en keek me aan door zijn halfronde brilletje. 'Ik denk dat je wel weet waarom je hier bent?' vroeg hij. 'Professor, ik heb het echt niet gedaan.' zei ik smekend zodat er hopelijk iemand was die me geloofde. 'Ik denk ook niet dat je het gedaan hebt.' begon hij en ik begon te kalmeren. Als Perkamentus me geloofde, was dat al een grote hoop. 'Maar de meeste mensen denken van wel, dus ik ben bang dat ik je van school moet sturen...' zei hij met spijt in zijn stem.