Halfblood~10

Met mijn handen tegen mijn hoofd gedrukt zat ik aan de rand van het meer. Het was al donker, maar ik kon niet slapen. Nog maar een paar uur geleden had ik Roselynn geprobeerd te vermoorden. Ik had haar zonder twijfelen gedood als Malcolm me niet gestopt had. Een leven geëindigd. Het idiote was alleen dat ik me er niets meer van kon herinneren. Ik drukte mijn vingers tegen mijn slaap en sloot mijn ogen. Ik wist nog dat ik die middag bij Percy was geweest en dat het niet erg leuk was. We hadden de hele middag ruzie. Nu hebben Percy en ik altijd ruzie, deze was toch echt anders. We schreeuwden tegen elkaar, iets wat we nooit deden en Percy had het zelfs uitgemaakt. Daarna weet ik niets meer. Er zit een groot gat in mijn herinnering totdat Malcolm mijn pols vastpakte.
Ik kon het niet bevatten. Als dochter van Athena vertrouwde ik bijna geheel op mijn brein. Als er gaten in mijn gedachten begonnen te vallen...
Daarbij had ik Percy ook niet meer gezien. Hij meende het vast niet. Ik bedoel, natuurlijk Percy en ik zijn enorm verschillend en maken constant ruzie, maar we passen ook erg goed bij elkaar. Het komt vast wel weer goed, toch? Percy en ik hebben te veel samen meegemaakt om nu alles te verpesten. Hij kon het toch niet zomaar uitmaken?
De ruzie tussen Percy en mij ging over Roselynn, dat wist ik nog wel. Dat meisje is al sinds het beging veel te close met Percy.  Percy mag haar. Zij mag Percy. Hij nam het zelfs voor haar op toen we ruzie hadden. Stel je je voor! Hij kent haar nog geen 3 dagen en kiest nu al haar kant boven die van mij!!
Wat was er zo speciaal aan haar?
Waarom zaten er gaten in mijn herinneringen?
Wat was er aan de hand?
Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en bleef zitten.
Zij kwam hier en alles raakt in de war.
En dan bleek ze ook nog mijn half zus te zijn, met Athena als moeder van ons beide. Met haar zee-groene ogen had ik gehoopt dat ze een kind van Poseidon zou zijn. Dat zou verklaren waarom Percy en zij elkaar zo mochten én dan zou ze hem nooit van me af kunnen pakken.
Ik weet niet hoe lang ik aan het meer gezeten heb. Het kunnen makkelijk uren zijn geweest. Misschien waren het wel dagen en zaten er weer gaten in mijn geheugen. Het was in ieder geval nog steeds donker toen in gekraak in het bos achter me hoorde.
Geschrokken draaide ik me om. Tussen de bomen stond een gestalte, zo stram en rechtop dat het leek alsof het al in geen jaren bewogen had. Automatisch gleed mijn hand naar mijn heup, maar ik had geen wapens bij me. Ik kon ook geen kan op, nu ik zo aan de waterkant stond.
De gestalte helde naarvoren in een poging een stap te zetten en zakte bijna door haar benen. Ze stak haar hand naar me uit en in het maanlicht zag ik hoe groezelig die was. Vrouwelijk en slank, maar groezelig. Langzaam strompelde ze het licht in.
Ik scande de mogelijke vecht- en vluchtwegen, maar kon niet veel goede opties vinden.
Dat bleek ook niet nodig.
'Rachel?' Percy's menselijke vriendin die het orakel geworden was. Ik had haar al lang niet gezien en zo te zien had het zijn van het orakel zijn tol geëist.
Rachel stond kaarsrecht. Haar huid was vaal en licht gerimpeld. In haar ogen was ze zelf niet meer terug te vinden. Nietsziend staarden ze naar me.
Het kippelvel liep over mijn rug. Wat deed ze helemaal hier?
Rachel stond een lange tijd zonder een spiertje te bewegen in het maanlicht. Angstig, maar ook lichtelijk nieuwsgierig, bleef ik naar baar staan kijken. Het was beangstigend om haar zo te zien.
Opeens sperde ze haar mond wagenwijd open. Haar ogen rolde weg in haar oogkassen en ze hief haar kin op.
'Annabeth,' sprak ze langzaam.
Ik kon niets uitbrengen.
In een stem, niet herkenbaar als haar eigen, begon ze te praten.