47. New gift

Abby POV.

We zaten enkele minuten in stilte dicht bij elkaar, terwijl Fred mijn tranen wegveegde. Tot hij eindelijk de stilte verbrak door zijn keel te schrapen. 'Eigenlijk ben ik nog steeds boos op je, hoor.' zei hij met een grijns. Ik zuchtte. 'Maar je hebt helemaal geen reden. Volle maan doet iets met me, Fred. Je weet toch dat ik niet zo wou uitvliegen.' zei ik een beetje geërgerd. 'Ik weet het, ik plaag je maar. Sorry trouwens voor eerder, ik had het niet zo persoonlijk moeten opnemen.' zei hij zich duidelijk schuldig voelend. 'Het is oké, dankje voor me te troosten... alweer.' zei ik glimlachend. 'Graag gedaan, je weet dat ik er altijd voor je ben.'zei hij terwijl hij zijn gezicht dichterbij bracht. 'Dus alles is weer goed?' fluisterde ik. 'Helemaal.' antwoorde hij, waarna hij zijn zachte, warm aanvoelende lippen tegen de mijne drukte. 'Ik wou dat ik hier kon blijven, maar Angelina wil dat we oefenen voor Zwerkbal. We moeten bijna tegen Zwadderich spelen.' zuchtte hij dan. Ik begon te lachen. 'Ik weet zeker dat jullie gaan winnen van de Zwadderaars.' stelde ik hem gerust. 'Wel, we hebben goede spelers, maar ik hoop alleen dat Ron niet te nerveus is. Hij is best wel goed, als hij tenminste denkt dat er niemand kijkt.' vertelde hij.

'Ik moet nu maar gaan.' zei hij terwijl hij opstond. 'Veel succes.' zei ik. 'Kom je niet kijken?' vroeg hij terwijl hij zijn hand uitstak. 'Straks misschien, ik ga eerst even een brief sturen naar mijn ouders.' mompelde ik. Hij knikte begrijpend en vroeg er niet verder naar. Terwijl hij naar het Zwerkbal terrein liep, ging ik naar de Uilenvleugel. Ik zocht voor mijn Chocotoff, maar vond hem niet tussen al de andere uilen. 'Chocotoff, waar ben je?' mompelde ik irriterend omdat ik hem niet vond. Dan zag ik hem naar hier vliegend terwijl hij een groot pakketje vasthad samen met nog 3 andere uilen die ik niet kende. Het pakket was zeker 2 meter lang, dus kon onmogelijk gedragen worden door maar één uil.De uilen kwamen dichterbij en vlogen dan eindelijk de Uilenvleugel in. Ze lieten het pakket rechtvoor mijn voeten vallen. Ik had geen enkel idee wat erin zou kunnen zitten, dus ik staarde er verbaasd naar. Ik pakte het briefje dat aan Chocotoffs pootje vastgebonden was en begon het te lezen.

Liefste Abbygail

We lazen de Ochtendprofeet en we vinden het schandalig wat voor een leugens die Rita Pulpers schrijft!
We hoorden van het ongeluk met die vrouw. We kunnen ons niet voorstellen hoe verschrikkelijk het wel niet voor jou geweest moest zijn.
Maar geen zorgen, Abbygail, de vrouw is in Azkaban, dus er kan niets meer gebeuren met jou.
Om je gedachten een beetje te verzetten, hebben we een geschenkje gekocht voor je.
Hij is misschien niet echt nieuw, maar wel de beste in zijn soort. En aangezien we hoorden dat je al eens gevlogen had bij de Wemels, vonden we dit wel een geschikt geschenk.
En als je vliegen dan toch niets vindt, dan kun je hem nog altijd aan iemand anders geven.
Maar alleen aan iemand van de Zwerkbalploeg van Griffoendor, natuurlijk.
We gaan de concurrentie niet helpen, hé.

Groetjes,
mam en pap

Ik opende het pakket en zag de enige echte Vuurflits in mijn handen. Mijn ouders waren best wel rijk en gooiden soms zelf het geld te rapen. Ik mocht het dan vast en zeker ook weggeven aan iemand anders. Maar ik ging het proberen. Ik kon misschien aan Fred vragen of hij me wat kon helpen met Zwerkbal. Ik zou maar beter eens kijken hoe hij en de anderen het deden om tips te kennen. Niet dat dat zo goed zou helpen, ik was net zo goed in sport als Chocotoff goed was in perfecte landingen maken. Helemaal niet goed, dus.