45. Full moon and weakness

Abby POV.

'Hoe ging het?' vroeg Fred meteen toen hij me terug zag. Meteen volgde iedereen en gingen ze allemaal rond me staan. 'Rustig, mensen, laat haar eventjes zitten.' zei Arthur terwijl hij me meenam naar de zetel. Ik ging zitten en iedereen keek me verwachtingsvol aan. 'Ze... Ze gaat naar Azkaban.' fluisterde ik terwijl ik mijn tranen bedwong. Ik kon het beeld van de oude vrouw in een erge plek als Azkaban, maar niet uit mijn hoofd krijgen. 'Wel, dat is goed! Haar verdiende loon!' riep Fred kwaad uit. Normaal zou ik erop antwoorden, maar ik voelde me gewoon slecht en zwak. 'Ik hoorde je roepen, is er iets gebeurd?' vroeg meneer Wemel dan. Waarom moest hij dat nu vragen? Ik was er echt niet klaar voor om dat met ze te delen. Maar toen ik hun benieuwde en bezorgde blikken zag, kon ik niet anders dan het vertellen. 'Ze, ze was er ook.' begon ik terwijl ik me concentreerde op één bepaald punt in de kamer. 'Ze begon te schreeuwen en...' ik stopte. Ik probeerde zo hard om tranen tegen te houden, maar het mislukte. Fred veegde ze weg met zijn duim. 'Schat, maak je toch geen zorgen. Jij bent veilig en dat is het belangrijkste.' zei hij.

Mijn woede begon te koken. Ik wist niet waar dit vandaan kwam, maar ik voelde me zo kwaad dat ik hem wel zou kunnen slaan op zijn gezicht. 'Begrijp je het nu echt niet? Die vrouw was misschien wel een moeder of een grootmoeder van sommigen die nu zitten te treuren omdat ze in Azkaban zit door mijn schuld!' riep ik terwijl ik rechtstond. Iedereen keek naar me, maar dat maakte me niet eens uit. Fred keek me verwonderd aan en ik liep naar boven, naar Ginny's kamer. Het raam stond nog open en net toen ik het wou sluiten, zag ik het. Het scheen zo prachtig tussen de wolken en gaf zo een beelschoon zicht dat mijn mond openviel. Volle maan. Het was iets dat volgens de legende alle monsters gek maakte. Weerwolven veranderden dan en bij vele andere wezens had het een bepaalde invloed. Dus ook bij nimfen. Ze veranderden niet in echte monsters, maar hun gevoelens waren moeilijker om te beheersen. Daarom voelde ik me zo vreemd. Daarom vloog ik uit tegen Fred en daarom waren mijn tranen niet tegen te houden. Allemaal door de volle maan.

'Abby? Voel je... je wel goed?' hoorde ik Ginny opeens vragen. Ik draaide me om en zag ze bezorgd kijken, samen met Bill. 'Ja, ik voel me geweldig.' zuchtte ik. 'De volle maan... Het heeft invloed op je, toch?' zei Bill nadenkend. Ik knikte. 'Wat gebeurd er dan toch?' vroeg Harry die ons samen met Ron gevolgd was.'Het is moeilijker om onze gevoelens onder controle te houden. En rond de periode van de volle maan, werken onze krachten niet meer. Dan zijn we heel zwak en kunnen we heel gemakkelijk gedood worden. Zelfs een simpele Expelliarmus-spreuk kan me nu vermoorden.' legde ik uit. Hij knikte begrijpend. 'Ik denk dat je nu beter naar bed gaat.' vervolgde Bill. 'Ik leg het wel uit aan ma en pa... en Fred.'
Had ik nu echt zo gemeen gedaan tegen Fred terwijl hij alleen maar wou helpen? Man, ik haatte volle maan!