42. You will serve us...

Abby POV.

'Bill! Kun je ons geen vijf minuten alleen laten?' riep Ginny een half uur later gefrustreerd. We hadden al heel wat winkels gedaan, maar ik was al tevreden genoeg met mijn jurkje. 'Zoals ik al eerder zei, twee dames alleen in de Wegisweg is vragen om moeilijkheden. Zeker als je eruit ziet als Abby. Er zijn veel onbetrouwe mensen in deze buurt.' zei Bill uitleggend. 'Maar ik wil alleen met haar winkelen!' zei Ginny geërgerd. Hij zuchtte en we hoopten dat dat een teken was dat we mochten, maar dat was het helaas niet. 'We moeten toch naar Zonko's gaan, de anderen zullen daar al zijn.' zei hij terwijl hij zijn zus meetrok aan haar arm naar buiten, die hevig tegenspartelde. Ik begon te lachen en volgde hen naar de uitgang. Maar voordat ik door de deur kon gaan, versperde de verkoopster mijn weg. Ze zag er anders uit dan in het begin. Eerst had ze een vriendelijk, oud gezicht, maar nu keek ze me strak en kill aan. Haar mooie blauwe ogen waren nu zwart en pupilloos. Ik stapte angstig naar achteren.

'Bill, Ginny!' riep ik angstig in de hoop dat ze me konden horen vanbuiten. 'Abby...' fluisterde de verkoopster met een koude stem. Ik liep naar achteren en ze volgde mij met kleine pasjes. 'Abby...' fluisterde ze terug terwijl ze steeds dichterbij kwam. Ik liep steeds sneller naar achteren, maar het was een kleine winkel, dus er was niet veel plek om te vluchten. De uitgang was versperd en er was geen enkel andere deur. 'Abby... Je hoort bij ons...' siste ze nu terwijl haar ogen steeds zwarter werden, zwarter dan de nacht. 'Wat? Ga weg!' riep ik verbaasd. 'Jij zal ons dienen... Jij zal ons dienen... Jij zal...' herhaalde ze de hele tijd terwijl ik ondertussen de muur bereikt had en dus geen weg uit meer had. Ze stond nu enkele centimeters van mij met haar enge blik. 'Nee! Laat me met rust!' riep ik. 'Jij zal ons dienen... Jij zal ons dienen... Jij zal ons...' bleef ze maar zeggen terwijl ze langzaamaan dichterbij kwam. 'Nee!' riep ik beangstigend uit.

'JIJ ZAL ONS DIENEN!' riep ze uit terwijl ze op me afsprong en haar handen om mijn nek legde. Ze kneep zo hard dat ik dacht dat mijn hoofd er elk moment kon afvallen. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik zag het einde naderen, want ze ging me vermoorden. Het ging lang en pijnlijk zijn, maar er stond een dood op me te wachten. Ik probeerde haar handen weg te halen, maar ze was te sterk. 'Nee...stop...' smeekte ik fluisterend. 'Jij zal ons dienen... Jij zal ons dienen...' herhaalde ze met een spottend lachje. 'Help...' was mijn laatste woord voordat ik mijn ogen sloot. Mijn gedachten dwaalden af en langzaamaan kreeg ik geen gevoel meer in mijn lichaam. Ik voelde alleen nog de grijpende vingers om mijn nek. Was dit dan het einde? Zou ik sterven door een oude dame die me wurgde?

'ABBY!' hoorde ik een bekende stem roepen. Het was Bill. De vingers verdwenen en ik kon weer ademen. Het ging niet heel vlotjes, maar ik kon tenminste nog ademen. 'Abby! Abby, gaat het?' hoorde ik Ginny bezorgd zeggen. Ik probeerde mijn ogen te openen, maar het kostte verschrikkelijk veel moeite en deed zelfs pijn. Maar het lukte dan uiteindelijk toch. Ik had niet eens gemeekt dat ik nu neerlag, met mijn rug tegen de muur. Ginny zat gebukt bij mij en keek verschrikt naar mijn nek, waar nu waarschijnlijk vingerafdrukken stonden. Bill keek me bezorgd aan, maar stond recht en richtte zijn toverstok naar de verkoopster. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij. Ik probeerde te spreken, maar er kwam alleen een piepend gefluister uit mijn mond. De verkoopster zat in een hoekje en keek niet eens naar Bill die zijn toverstok dreigend naar haar richtte. Ze keek alleen naar mij met haar zwarte, kille ogen. 'Jij zal ons dienen... Jij zal ons dienen...' bleef ze maar fluisteren.