41. Beautiful?

Abby POV.

'Maar, ma! We verveelden ons gewoon!' riep Fred uit naar zijn moeder die furieus was. Het had een kwartier geduurd voordat Bill de tweeling te pakken had gekregen en mevrouw Wemel was al even boos als hem. Bills haar was nu terug normaal, maar als het licht erop scheen, zag je nog een zachte roze schijn. Bill was het nu al wat vergeten en vond het niet zo erg meer, maar mevrouw Wemel leek het helemaal niet grappig te vinden. 'Verveeld? Oh, dus jullie zijn verveeld en besloten dan maar om het haar van jullie broer te kleuren!' zuchtte ze geërgerd. 'Natuurlijk, we moeten toch iets te doen hebben.' zei George alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het was heel moeilijk voor me om mijn lach in te houden bij dit alles, dus af en toe liet ik een kleine giechel uit, waarna ik meteen hoestte om het te verbergen. 'Ze hebben wel gelijk, ma. Het is zo saai!' gaf Ginny toe. 'Ja, waarom kunnen we niet naar de Wegisweg gaan?' vroeg Ron dan. Mevrouw Wemel dacht daar even over na, ze stuurde Fred en George steeds gemene blikken toe, en zuchtte dan uiteindelijk. 'Oké dan, vertek maar. Bill, ik vertrouw jou als de volwassene. Verlies. Ze. Niet. Uit. Het. Oog!' waarschuwde ze Bill, met een pauze tussen de laatste woorden. 'Natuurlijk, ma.' zei hij met een grijns. 'Charlie, ga jij ook mee?' vroeg ze. 'Nee, ik blijf hier wel.' antwoorde hij afwezig. 'Oké, laten we gaan!' riepen Fred en George vreugdevol, wat een kille blik van mevrouw Wemel opleverde.

'Oké, Abby? Klaar?' vroeg Bill me terwijl hij me wat poeder gaf. Ik stond in de haard en voor de eerste keer zou ik alleen moeten haardreizen. Zonder Fred bij me, die tenminste wist wat hij moest doen, voelde ik me verward en nerveus. 'Heb ik een keuze?' zuchtte ik. Ik besloot om het dan maar gewoon te doen en gooide het poeder op de grond. 'De Wegisweg!' riep ik. Ik begon helemaal te draaien en de grond verdween helemaal. Na enkele seconden te hebben rondgezweefd, voelde ik eindelijk weer grond onder mijn voeten. Toen ik even knipperde, merkte ik dat ik in de Wegisweg stond. De enige echte buurt voor tovenaars die hier hun koopjes maakten. Ik was hier één keer eerder geweest, voor mijn toverstok. 'Ben je hier al eerder geweest?' vroeg Fred dan. 'Ja, één keer, bij Olivander.' zei ik toen ik opmerkte dat de anderen hier ook al waren. 'Kom, Abby! Laten we winkelen!' zei Ginny terwijl ze me meetrok aan mijn arm. 'Dacht ik eventjes niet.' zei Bill die ons tegenhield. We keken hem met smekende oogjes aan. 'Ma vermoordt me als ze wist dat ik jullie alleen liet hier.' zei hij. 'Oh, kom op, Bill. Laat iedereen zijn eigen weg nemen. We spreken wel af aan Zonko's.' zei George die duidelijk alleen met zijn tweelingbroer wou gaan dan met de hele bende. Voordat Bill ook maar kon toegeven, verliet iedereen de open plek naar de winkel die ze wouden bezoeken. Ginny trok me mee naar een klein schattig winkeltje.

'Wow, Ginny. Niet zo snel.' zei Bill terwijl hij ons volgde. Ginny gaf hem een vieze blik. 'Je bent de jongste, dus ik moet zeker met jou meegaan. Trouwens, twee jonge dames alleen in de Wegisweg? Dat is vragen voor problemen.' zei hij met een grijns. 'Waarom zien ze me nog steeds als een klein kind?' zuchtte ze en ik lachtte. Ik merkte nu pas op dat het een kledingwinkel was met veel vreemd kleren, die typisch voor tovenaars waren. Alleen zij zouden een dikke warme vest matchen met een korte broek. We keken de hele winkel rond, terwijl Bill vaak op zijn horloge keek. 'Hoelang kunnen meiden wel niet doorbrengen in één winkel?' zuchtte hij stilletjes tegen zichzelf. Ginny en ik deden lekker gek en trokken zoveel mogelijk vreemde kledij aan en dat leverde enkele geërgerde blikken van de verkoper en vreemde blikken van Bill op. Maar we lachtten ons kapot en hadden de tijd van ons leven. En toen zag ik het. Het lag prachtig te glinsteren door het licht dat erop scheen. Het mooiste jurkje dat ik ooit had gezien. De bovenkant was een bloemenprint, terwijl de onderkant zwart was. Het was een kort, geweldig kleedje. 'Wow.' fluisterde ik verwonderd van de schoonheid, terwijl ik het in mijn handen hield. 'Oh, dat is iets unieks. Iets helemaal nieuws. We hebben het nog maar net binnen. Het zou je perfect staan, schat.' zei de verkoper die me inschattend aankeek. 'Abby, doe aan!' drong Ginny aan.

Ik nam het jurkje en paste het meteen. In de spiegel zag ik hoe veel ik wel niet veranderd was in zo weinig tijd. Ik zag dolgraag jurkjes, maar droeg er bijna nooit. In de spiegel zag ik geen onschuldig meisje, dat ik ooit was, maar een beeldschone vrouw die de wereld aankon. Het jurkje maakte het compleet. Geen angst meer om mezelf te zijn. Gewoon ik.
'Abby! Tonen!' hoorde ik Ginny benieuwd roepen. Ik glimlachte en liep naar haar toe. Bill, Ginny en de verkoper keken me verwonderd, grijnzend en verbaasd aan. Hun blikken spraken boekdelen. 'Prachtig.' mompelde Bill grijnzend. 'Geweldig.' fluisterde Ginny daarop. 'Nou, liefje. Ik verplicht je om dit te kopen! Je bent beeldschoon!' riep de verkoper uit. 'Ik koop het.' zei ik grijnzend. Ik wou teruglopen om me weer om te kleden, maar werd door de verkoper tegengehouden. 'Oh nee. Niet omkleden. Draag dit.' zei hij met een glimlach. Ik lachte en koopte snel het jurkje. Toen we uit de winkel liepen, waren Bill en Ginny me nog steeds aan het aanstaren. 'Hey, niet staren! Nu voel ik me ongemakkelijk.' lachtte ik. 'Sorry, maar ik kan het niet helpen.' verontschuldigde Bill zich.

'Kijk, daar zijn de anderen!' riep Ginny opeens. De vier jongens zaten te staren naar een winkel, met een bezem achter het glas. Op het kaartje erbij zag ik 'Vuurflits' staan. 'De nieuwe Vuurflits? Wow.' zei Bill nu ook starend naar het glas. Ik zag Ginny even verwonderd kijken en bedacht dat ik de enige was die het niet zo veel scheelde. 'Ja, het is een echte droom om daarop te mogen vliegen!' riep George uit. 'Ik wou dat we zoiets konden betalen..' zuchtte Ron. Harry keek schuldig naar de grond, hij had er waarschijnlijk al één. 'Kom, jongens. We gaan verder.' zei Fred dan maar. Toen ze zich allemaal omdraaiden, keken ze me allemaal met open mond aan. 'Wat?' vroeg ik nonchalant terwijl ik mijn wangen voelde gloeien. Ik kon echt niet tegen deze soort aandacht. 'Abby...je bent...' begon Harry. 'Zeg dat wel.' beaamde George. Ron leek sprakeloos en staarde me gewoon aan. 'Beeldschoon.' zei Fred met een glimlach. Een verlegen glimlach kwam op mijn gezicht. En wederom moesten mijn wangen maar eens rood kleuren. Waarom moest hij me altijd laten blozen?