24

'' Sara wat heb je gedaan!'' hoorde ik nog zachtjes Daan schreeuwen. Ik hoor dat een persoon naast me kwam zitten, maar meer hoorde ik niet, alles viel weg.

~

'' Yes! Ze is weer wakker!'' hoorde ik Daan roepen. Ik ging voorzichtig rechtop zitten. '' hey babe, welcome back'' zei Daan terwijl hij met zijn hand door mijn haar ging. Ik glimlachte. '' Hey lieverd, wat is er allemaal gebeurd?'' vroeg ik zachtjes. '' Sara sloeg je en toen viel je met je hoofd op de grond. We hadden de ambulance gebeld en die kwamen je ophalen. Er zat een grote wond, maar die is gehecht.''' hij gaf me weer een kus. '' Je bent wel 2 uur weggeweest, iedereen was hier net nog, ze moesten naar huis en vroegen of ik meekwam, maar tuurlijk bleef ik hier. Ik kan je zo echt niet alleen laten.'' zei Daan glimlachend. '' Awh babe.. '' ik knuffelde hem. '' ik hou van je'' fluisterde ik in zijn oor. '' Ik ook van jou''

'' Wordt je wakker? Je moet je medicijnen innemen en Daan staat zo voor de deur.'' hoorde ik Nick fluisteren. Ik kreunde en ging rechtop zitten. '' hier, je pilletjes'' hij gaf me een doosje pijnstillers aan. Ik slikte ze door en hoeste. Dat deed zoveel pijn aan mijn hoofd. '' Nick, hoe weet jij dat Daan zo voor de deur staat?'' '' Hij belde dat hij je heel graag wou zien, en hij wou ook iets vertellen.'' zei hij en liep chagrijnig de deur uit. '' Ik legde mijn hoofd weer zachtjes op mijn kussen en deed mijn ogen weer dicht.

'' lieverd? Ben je wakker?'' hoorde ik naast me. Ik kreunde wat en ging rechtop zitten. '' ben ik vroeg?'' vroeg Daan. Ik schudde mijn hoofd. '' Sorry, ik was net weer inslaap gevallen.'' '' is niet erg'' Daan gaf me een kus. '' wat wou je trouwens nog vertellen?'' vroeg ik. '' Ik heb het uitgepraat met Sara. Ik heb gezegd dat ik met jou heb en dat ze ons met rust moest laten. Ze werd boos, maar volgensmij is het wel gelukt.'' zei Daan glimlachend. '' '' mooizo'' Daan kroop naast me in bed en legde zijn armen om me heen '' ik zal zorgen dat jou niets meer overkomt. Niet door Sara of door Nick. Door niemand'' zei hij en gaf me een lange kus. Altijd als hij me kust voelt het zo vertrouwd, en goed. Alsof niets ons meer kan breken. Hij haalde zachtjes zijn lippen van de mijne af en glimlachte. Ik glimlachte terug en ging nog dichter tegen hem aan liggen. Maar jammer ging toen de deurbel. '' ik moet eventjes naar beneden, ben zo terug'' ik gaf hem een kus en liep in mijn pyjama en ongekamde haar naar beneden. Ik deed de deur open en zag daar een man staan. Een lange man, met een koffertje en een net pak aan. Een man die ik had gedacht nooit meer te zien, hij heeft voor allemaal problemen gezorgd. Ik kreeg gelijk tranen in mijn ogen. Waarom.. waarom hebben wij toch altijd problemen..