40. Laughing out loud..

Abby POV.

We waren ons allemaal steendood aan het vervelen. Iedereen keek ofwel naar de grond, ofwel naar de lucht. Ik lag neer in het gras en was naar de saaie wolken aan het staren. Ik probeerde iets te zien in de wolken, wat niet helemaal lukte. Ik zag alleen maar vreemde dingen, die anderen waarschijnlijk helemaal niet zouden zien. In de ene zag ik een eenhoorn met slechts 2 poten en wel een hele lange hoorn. In een andere zag ik dan een smurf met één grote voet en één hele kleine. Waarom had ik dan toch ook zo'n vreemde fantasie? Ginny was met Charlie aan het praten over draken, wel, eigenlijk was hij maar aan het doorgaan over hoe fantastisch ze wel niet waren en was Ginny gewoon aan het ''opletten''. Met ''opletten'' bedoelde ik, doen alsof je aan het luisteren was, maar eigenlijk iets heel anders aan het denken was. Ik had daar veel ervaring mee, ik kreeg namelijk thuisles van mijn vader.

Ron was tegen Harry aan het praten, terwijl hij gewoon genoot van het mooie weer. Bill was eventjes naar binnen gegaan, bij meneer en mevrouw Wemel. Iedereen verveelde zich dus steendood, behalve Fred en George dan, die aan het lachen waren om wie weet wat ze aan het doen waren. 'Psst, Abby!' fluisterde Fred dan, die twee meter van mij zat. 'Ik wil het niet weten, dus ik ga jullie gewoon negeren.' zuchtte ik terwijl ik mijn ogen sloot. 'Pssst, Abby. Het is belangrijk.' fluisterde hij dan plots in mijn oor. Ik opende verschrikt mijn ogen en zag de tweeling over mij gebogen met twee grote grijnzen op hun gezicht. 'Wat hebben jullie gedaan?' vroeg ik met een zucht en toch een klein lachje. Ik kende ze nu al goed genoeg om te weten dat ze iets uitgespookt hadden. 'Niets.' zeiden ze in koor met zo'n nep-onschuldig gezichtje. Ik keek hen met wantrouwen aan. 'Als het maar niets met mij te maken heeft.' zuchtte ik. 'Nee...niet met jou.' zei George met een grijns. 'Wie?' vroeg ik nieuwsgierig.

'Bill.' fluisterden ze lachend in mijn oren. Ik begon te grijnzen. 'Wat hebben jullie gedaan?' vroeg ik opnieuw. 'Iets in zijn drinken gedaan waardoor zijn haar roze wordt.' zei George met een enorme lach op zijn gezicht. Ik sloeg mijn hand op mijn gezicht, zodat ik niet uitbundig zou beginnen lachen. 'En wat als hij het wast?' vroeg ik. 'Dan wordt het nog feller.' zei Fred met een enorme grijns. Ik wist van hun grappen, maar dit was gewoon geniaal! 'Fred! George!' hoorden we opeens van boven komen. Bill stormde de trap af met fel roze haar en een woeste blik. 'Wij moeten maar eens gaan...' zei Fred terwijl hij en zijn broer naar buiten vluchtten. Bill rende naar mij. 'Waar zijn ze?' vroeg hij rondkijkend naar hen. 'Geen idee.' loog ik onschuldig terwijl ik mijn lach probeerde te verbergen. 'Niet lachen.' waarschuwde hij me. Ik knikte heftig, maar kon me dan toch niet meer inhouden en barstte uit van het lachen. 'Sorry.' verontschuldigde ik me terwijl ik de tranen van mijn gezicht afveegde. 'Waar zijn ze?' vroeg hij opnieuw. 'Ik weet het niet.' loog ik alweer. Hij keek me diep in de ogen. Hij wist dat ik loog, iedereen zag het altijd. Ik kon gewoon niet liegen. 'Abby.' waarschuwde hij dan. 'Oké, oké! Ze zijn naar buiten gerend!' gaf ik dan toe.

'Dankje,' mompelde hij. Voor hij naar buiten liep, draaide hij zich naar mij. 'Je kan echt niet liegen, weet je dat?' grijnsde hij. 'Ja, dat weet ik maar al te goed.' zuchtte ik. Hij begon spontaan te lachen. 'Serieus? Jij lacht mij uit? Jij bent nog altijd de persoon met het roze haar!' lachtte ik hem uit. Zijn glimlach verdween opeens en de woedende blik kwam terug op zijn gezicht. 'Fred! George! Kom hier!' riep hij terug terwijl hij naar buiten rende, achter zijn broers. Ik begon weer spontaan te lachen. Mevrouw Wemel kwam erbij staan en keek me verbaasd aan. Toen ze uit het raam keek, trok ze wijde ogen. Ach, hoe zou je zelf zijn als je je zoon met roze haar zag rennen achter je andere twee zonen die lachend vluchtten?