De schaduw

Stiekem heb ik het diamantje nog steeds bij, ik verwachtte dat ik het niet gemogen had van Denise, maar wat maakt dat uit.
Eva en Denise hebben net doorgegeven dat we Atlantis gaan verkennen, nu ziet dat er nogal dood uit, dus ik verwacht niet veel te vinden.
"Anika, kom, we gaan eens kijken of er nog iets in die flats zit" roept Denise.
"Goed" zeg ik terug, ik zwem achter mijn zus aan.
Het water is koud, en terwijl we omhoog zwemmen, kijk ik rond.
Ik had gedacht dat Atlantis alleen een mooie droom was, nou, niet dus!
Atlantis was een gezonken stad, zouden er Atlantianen bestaan?
En als ze bestaan: hoe zien ze eruit?
Bonk!
"Au!" roep ik uit.
Ik was zo diep in mijn gedachten verzonken dat ik tegen de flat aan stoot.
Mijn voorhoofd bonkt.
Was Nera nou maar hier, die heeft vast wel iets tegen pijn.

De drie meiden zwemmen door een openstaand raam het gebouw binnen.
Daarbinnen is het net zo nat als buiten.
Het is donker, en als die ramen er niet waren, was het pikkedonker.
Ze zwemmen door de korte hal, die eindigt in een enorme wenteltrap.
Gelukkig konden ze zwemmen, en hoefden ze niet te traplopen.
Terwijl ze omlaag zwemmen, van de trap af, ziet Eva een schaduw in haar ooghoek.
Een koude rilling loopt over haar lijf.
Als ze omkijkt, is de schaduw verdwenen.
"Ik verbeeldde het me maar" zegt ze tegen zichzelf, maar ze voelt dat ze het niet verbeeld had.
Op dat moment gilt Anika en klampt zich stevig vast aan Denise, die zo bijna geen adem meer kan halen.
"Anika! Wat is er?" roept ze.
Voorzichtig laat Anika Denise los.
"Ik... ik..." haar ogen lopen vol tranen.
"Zeg het maar" zegt Denise vol medelijden.
"Ik zag een enge schaduw!" ze wijst naar het einde van de hal, en barst dan in huilen uit.
Haar luchtbel loopt langzaam vol tranen.
Eva schrikt, daar had zij de schaduw ook gezien.
"Even je adem inhouden, Anika" zegt Eva.
Al snikkend haalt Anika diep adem.
Eva haalt de luchtbel weg, en de tranen versmelten met het water, dan zet Eva een nieuwe luchtbel rond Anika's hoofd.
Anika hijgt van het lange adem inhouden en haalt dan weer diep adem, ze is al weer wat gekalmeerd.
Ondertussen vormt zich een prop in Denises keel, ze heeft de schaduw ook gezien.
De drie DEA leden gaan verder, niemand durft iets te zeggen.
De volgende verdieping gaan ze van de wenteltrap af, weer zo'n halletje, met aan het einde een raam.
Ineens schiet er een schaduw voorbij het raam.
De leden houden hun adem in, Anika doet haar best om niet te gaan huilen.
Zonder iets te zeggen gaan ze weer een verdieping hoger.
Je raadt het al: weer een halletje.
Eén van de kamers heeft een openstaande deur.
Dan zien ze weer die schaduw, 'het' zit in die kamer, of buiten het gebouw.
Anika houdt het niet meer.
"Ik wil hier uit! Het is vreselijk eng hier!"
Eva en Denise knikken, ook zij hebben geen zin langer in dit spookachtige gebouw rond te dwalen.
Zo snel ze kunnen zwemmen ze twee verdiepingen omhoog, naar het open raam.
Anika is zowat verlamd door de angst, dus Eva en Denise moeten haar achterstevoren meetrappelen.
Het licht van buiten schijnt via het raam op de meiden, ze weten dat daar het open raam is.
Langzaam draaien ze zich om.
"Kom op Anika, door het ra..."
Als ze zich omdraaien, zien ze een drakenkop in het raam.
"AAAAAAAAAAAH!!!" de meiden gillen het uit.
De draak achter het raam is blijkbaar ook geschrokken, en gilt ook.
Denise en Eva zijn vreselijk geschrokken, maar vooral Anika voelt een koude rilling door haar lijf trekken, dít is de schaduw die hen al die tijd achtervolgd heeft.
Of, toch niet? Komt Denise op, die al ietsje van de schrik bijgekomen is.
De 'schaduw' gilt ook, dus die is ook geschrokken.
Terwijl de andere meiden hun ogen stijf dichtgeknepen houden, doet Denise voorzichtig een oog open.
De drakenkop is er nog steeds, deze is groen, gifgroen.
"Elodie!" roept ze uit.
Elodie, 'de schaduw', stopt met gillen en kijkt Denise aan.
"Denise, Eva en Anika?" zegt ze, terwijl ze de drie meiden bekijkt.
Bij het horen van hun naam stoppen ook Eva en Anika met gillen.
"Elodie?" zeggen ze in koor.
Elodie knikt.
"Ik ben vreselijk geschrokken," zegt Elodie, "ik zag de hele tijd schaduwen binnen, en dan zie ik jullie ineens, aan de andere kant ben ik ook wel weer blij, want zo is de DEA wel weer compleet, en jullie waren dus die schaduwen"
Denise, Eva en Anika knikken en vertellen hun verhaal.
Elodie knikt.
"Alles komt dus op z'n plaats terecht, het verhaal klopt volledig"
Opgelucht knikken de andere drie.
"Nou, zullen we de flat dan maar met z'n vieren bekijken, nu we weten dat er toch niks aan de hand is?" vraagt Elodie.
Denise, Eva en Anika knikken instemmend, want ze zijn toch best nieuwsgierig.
Elodie wurmt zich door het raam naar binnen.
Dan zwemmen ze weer de wenteltrap op, naar de volgende verdieping.
Wéér die schaduw.
"Nee, nee, dit kan niet..." stamelt Denise.
De anderen luisteren aandachtig naar haar.
"Elodie is hier, we zijn hier met z'n allen, die schaduw komt niet van ons..."
Voor de zekerheid kijkt ze even achterom, maar de schaduw is alweer weg.
"... dus er is tóch iemand anders in dit gebouw"
De anderen knikken, zij hebben de schaduw ook gezien.
"Het zal wel zeewier zijn ofzo, kom, we gaan verder" zegt Denise, ze klinkt geloofwaardiger dan ze zich voelt.
Blijkbaar was dat wel genoeg om de groep door te laten gaan.
Ze komen weer aan bij het halletje met de openstaande deur.
Ook daar zit die schaduw weer.
Anika gilt.
De schaduw komt in beweging, 'het' zwemt hun kant op!
Anika gilt oorverdovend.
Dan komt 'het' de hoek om zwemmen.
'Het' is een 1 meter lange blauwe hagedis met 6 vleugels.
Dát is de schaduw.
Het is een Atlantiaan!