Chapter Two

‘Hallelujah’ mompelde ik toen ik eindelijk het vliegtuig uitstapte. Ik vond het fantastisch om te reizen maar om zolang in het vliegtuig te zitten zonder tussenstop was vreselijk. ‘Ruik deze lucht eens jongens’ zei m’n moeder met een tevreden lach op haar gezicht, ‘Is het niet geweldig?’. Ze had haar blonde haar gevlecht en haar ogen waren bedekt door een grote zwarte zonnebril. Ze had eindelijk weer een klein blosje op haar wangen na een paar weken tijd. ‘Ja fantastisch’ zei ik sarcastisch. De zon scheen vol in m’n gezicht en ik kneep m’n ogen dicht. Jezus, Zoveel zon was ik niet gewend thuis in de Uk. Mijn gedachten schoten weer terug naar Gabriel, Wat zou hij nu doen? Zou hij nog aan me denken?. Ik wou dat ik hem uit m’n hoofd kon zetten maar dat was moeilijker dan gedacht. Het was wel of hij vastgeketend zat in m’n gedachten. Ik volgde de rest naar het privé-busje die voor ons klaarstond. Ik ging zitten en keek naar buiten. Ik had geen idee wat ik kon verwachten en hoelang we hier überhaupt zouden blijven. Misschien was het wel goed voor me om even weg te zijn van dat koude regenachtige land. Niamh schoof naast me en gaf me een duw. ‘Kijk niet zo zielig’ zei ze lachend, ‘Er is niemand dood hoor’. Ik glimlachte en schudde m’n hoofd. ‘Zou der maar bij moeten komen’ zei ik. ‘Niet zo piepen Ivy’ zei m’n moeder die plaats nam achter het stuur, ‘Vergeet die klote lul en zoek een leuke Australische boy’. ‘Moet jij nodig zeggen’ zei ik. Ze lachte kort en knikte. ‘Zeg waar blijft die broer van jullie?’ vroeg m’n moeder snel om over het onderwerp heen te praten, ‘Ik moet toegeven, De Australische lucht maakt hem niet sneller’. Na een paar minuten kwam Nick aanzetten, Hij droeg een kartonnen houder met 4 bekers starbucks erin in z’n rechterhand, In zijn linker had hij een zak van de Mcdonalds waar hij enthousiast mee zwaaide. ‘Hier kunnen jullie nog een keer een voorbeeld aan nemen’ zei m’n moeder. Ik keek Niamh aan die al met haar ogen draaide.

Het was twee jaar geleden sinds ik voor het laatst m’n familie had gezien, Het was een soort verzameling van rare mensen bij elkaar. Ik had er niet echt veel mee behalve met m’n neef, Zack. Hij was de enige normale van die hele familie die we hier hadden wonen. De familie die we hier hadden bestond uit m’n opa & Oma die al helemaal koekkoek waren, twee zussen van m’n moeder en een broer van m’n moeder. M’n moeders broer, Ome Andrew was ook nog aardig normaal. Hij was de gayoom die elk meisje wenste maar ik had een schijthekel aan zijn vriend, Alfred. Die kerel was niet uit te staan met zijn rare accent en zijn knalroze haar. Arrogantie was de enige waar ie overvloed aan had. Samen woonde ze in een studentenwoninkje en hadden ze een dochter geadopteerd genaamd Violet. Dan had je m’n moeders jongste zusje, Tante Rosie. Ze was mollig, zonnebank bruin en knal oranje haar. Als je haar mocht beoordelen op uiterlijk had ze al meteen op de vuilstort gestaan. Vroeger had ze last gehad van extreme depressie en was dingen gaan zien waardoor ze helemaal gek was geworden. Toen ze na een periode van 12 jaar eindelijk haar pillen kreeg begon het weg te trekken. Als klein meisje werd ik daar neergezet als ik geen oppas had, Als ik geluk had werd ik opgehaald maar dat was meestal niet het geval, Ik zou al die keren dat gekke tante Rosie naast mijn bed gestaan had en rare verhalen over dode mensen had verteld nooit meer vergeten. Rosie had een zoon genaamd Zack die echt een van de normaalste jongens was die ik kende, Hij was populair, niet al te lelijk ookal komen die woorden uit mijn mond en woonde bij opa & oma in. En dan als laatste had je Tante Olivia, Tante Olivia was het pure voorbeeld van een barbie. Alles aan haar was nep netzoals aan haar barbiedochters Michelle & Natalie. Duizenden mannen liepen daar het huis in en uit, Niamh en ik hadden vermoedens dat ze hoerenwerk deed en zo aan haar geld kwam. We hebben nooit geweten uit welke relaties Michelle & Natalie voort waren gekomen en blijkbaar Olivia ook niet. Hun huis was groot en wit met van binnen alles in het roze. Het was het perfecte poppenhuis waar ik vroeger van gedroomd zou hebben. Achterin de tuin stond een klein ingevallen schuurtje waar haar laatste dochter leefde, Haar naam was Evelyn maar ze noemde zichzelf Eve. Als ik haar zag kreeg ik spontaan kippenvel. Eve was een angstaanjagend meisje. Vergeleken met de rest van haar gezin had Eve pikzwart haar en was zwart ook de enige kleur die ze droeg. Haar huid was porselein wit en was bedekt met rode krassen. Het leek wel of ze door de duivel overgenomen was soms en het typische voorbeeld van een meisje uit een horrorfilm.

Met tegenzin belde ik aan bij Opa en Oma, Het zou nog wel een tijdje duren voordat die deur eindelijk zou opengaan. Ik stopte m’n shirt opnieuw in m’n rokje en schudde m’n vest goed. De deur ging open en m’n oma klapte in haar handen. ‘Ach Evil wat ben je groot geworden’ zei ze. ‘Ivy, oma het is Ivy’ zei ik, ‘Niet evil, Dat kun je beter tegen Evelyn zeggen’. Ik had de naam nog niet volledig uitgesproken of ze verscheen al half achter m’n oma. Haar haar hing half voor haar ogen en een lachje verscheen op haar gezicht. Ik voelde de kippenvel opkomen en rilde. ‘Dat klopt’ zei Eve. Het was de eerste keer in al die jaren dat ik haar had horen praten. Mijn mond viel zowat open, Haar stem was niet zoals ik hem had verwacht. Hij was meer vrolijker en hoger dan ik had gedacht. ‘Niet beledigend bedoelt Eve’ zei ik. Ik gaf m’n oma een knuffel en liep langs haar en Eve heen naar binnen. Ik gooide de deur van de woonkamer open wat gevolgd werd door een keiharde gil. Ik keek het hoekje om en zag Natalie zitten die haar hoofd bedekte met haar handen. ‘Ook hallo’ zei ik. Ik kreeg woedende blikken van Natalie, Michelle en tante Olivia. ‘Ivy’ was het enige wat tante Olivia zei. Naast haar zat een jongen die niet veel ouder dan mij was. Hij probeerde duidelijk z’n lach in te houden en ik stak m’n hand naar hem uit. Hij schudde m’n hand. ‘Ivy, Het normaalste lid van deze familie’ zei ik. Hij stelde zich voor als Cameron, een vriend van Zach wat me verbaasde. Ik had hem eerder verwacht als het vriendje van Olivia. Ik liep door naar buiten waar de rest zat. ‘Ah ivy’ zei m’n opa. Hij greep z’n stok vast en kwam trillend overeind. Hij waggelde naar me toe en gaf me een knuffel. Hij zag er slecht in, Zijn oude bejaarde gezicht was half ingevallen en zijn ogen leken wel uit zijn hoofd te poppen. ‘Opa ga zitten’ zei ik terwijl ik hem naar de stoel hielp. ‘ach meid, ik kan prima staan’ zei hij bevend. ‘Niet dus’ zei ik. Zach stond op en gaf me meteen een knuffel. ‘Hallelujah, Wat ben jij veranderd zeg’ zei hij. Zijn blauwe ogen straalde en ik schudde m’n hoofd. ‘Nee eigenlijk helemaal niet’ zei Zach terwijl hij me losliet. ‘precies’ zei ik lachend. Ik keek de tuin door, voor de rest was er niemand meer. Ik had de andere hier ook wel verwacht. Misschien was het maar beter om me alvast voor te bereiden op de rest.