Nephora

In Nephora was het altijd licht, want daar kende de bevolking geen duisternis. Alle gebouwen en kledij waren wit. De bevolking heette daar de nephaires. Kenmerkend voor de nephaires was ,dat ze wit haar hadden en lichtblauwe ogen. Amira en haar familie maakten deel uit van deze bevolking. Zij leefden gelijk alle andere nephaires in een huis met een rond dak. " Amira, ik ben terug naar mijn werk" zei de moeder van Amira. Ze keek haar moeder teleurstellend aan. "Kan je niet eens één keer thuisblijven, mama? " zei Amira. Haar moeder kwam naar haar toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Wou dat het kon." zei ze met een diepe zucht. Zij wandelde naar de deur tot ze plots stopte. " Amira, ik weet dat je heel avontuurlijk bent maar blijf alsjeblief zoals afgesproken thuis als ik werken ben." zei de moeder. Amira liep naar haar moeder ,tot zij recht in haar lichtblauwe ogen kon kijken. " Ik mag nooit weggaan als je gaat werken en ik mag niet eens weten wat je doet als werk, dus mag ik niet even buiten gaan spelen zoals een normaal kind?" riep Amira. Ze zag dat haar woorden haar moeder raakte en voelde haar schuldig. " Het is veel te gevaarlijk voor jou buiten, wij zijn anders dan de andere nephaires en op een dag als je oud genoeg bent vertel ik je alles."zei haar moeder. Amira knikte en ging terug in de zetel zitten terwijl haar moeder stilletjes de deur achter haar sloot. Amira besloot in tussentijd te schilderen. Na 3 uur verveelde zij haar terug. Ze besloot dan toch uit het huis te sluipen. Haar tuin stond vol met rozenstruiken en gras. Er was één boom, een treurwilg. Wat Amira zo leuk vond aan planten was, dat ze een andere kleuren hadden dan alle gebouwen. Ze besloot om verder te lopen tot aan de boom. Eenmaal aan de boom verschoot ze haar. " Wat zijn die stemmen?" vroeg Amira zich af. Toen ze de boom aanraakte, kwam ze terecht in een bos. Amira liep rond in het bos. Het zag er heel anders uit dan Nephora. Alle planten zagen er minder levendig uit dan bij haar thuis. Amira liep nieuwsgierig verder totdat ze een speeltuin zag. De schommels, de klimrek,.. alles had verschillende kleurtjes. " Ik droom !" riep Amira. Ze wreef in haar ogen en keek terug naar de speeltuin. " Ik droom toch niet, waar ben ik dan ?" dacht Amira. Ze besloot toch van het moment te genieten en ging op de schommel zitten. Ineens zag ze een jongen bij zijn ouders richting de speeltuin komen. Tot haar verbazing hadden zij ook geen witte kleren en wit haar. De ouders liepen het gebouw binnen langs de speeltuin en de jongen liep precies naar haar toe. De jongen had bruin kort haar. Hij droeg een donkergroen t-shirt met een blauwe broek en rode schoenen. Uiteindelijk ging de jongen op de schommel naast haar zitten. Amira besloot naar hem te lachen en wou meer te weten komen. " ik ben Amira, hoe heet jij?" zei Amira. " Ik heet Alex" antwoordde de jongen.