Halfblood~9

Iedereen keek naar me, en als ik ergens een hekel aan had dan was het wel om in de belangstelling te staan. Nico glimlachte geruststellend, Percy keek me onderzoekend aan, en Annabeth keek alsof ik uit haar persoonlijke hel was gekropen. Nooit gedacht dat ze me op een of andere manier nog minder zou mogen, nu ik de blik op haar gezicht zag had ik het gevoel dat ze me wel kon vermoorden. Ik was nu haar halfzusje, een koude rilling trok door me heen. Het zwaard in mijn handen voelde vertrouwd aan, alsof het voor mij bestemd was. Het was lang, glad en zilver. Ik had nog nooit zoiets gezien, ik voelde me gelijk een stuk sterker met het zwaard in mijn handen.
'Dit kan niet.' zei Annabeth op luide toon.
Chiron keek naar haar.
'Het moet wel Annabeth, ze is geclaimd door Athena.' glimlachte Chiron begripvol.
'Nee het kan niet, ze ziet er niet uit als iemand van de Athena cabine, ze is veel smaller en haar ogen zijn zee groen in plaats van grijs.' Annabeth keek mij nog steeds boos aan.
Dat was waar, mijn ogen hadden een hele andere kleur dan die van Annabeth of iemand anders van de Athena cabine. Ik keek naar de gezichten van de andere mensen. Een paar gezichten die sterk iets weg hadden van Annabeth keken mij nieuwsgierig aan, niet boos, niet moordlustig, alleen nieuwsgierig. Sommige anderen mensen keken me bemoedigend aan, andere keken vol afschuw.
'Ze is veel te mooi voor in de Athena cabine.' riep een jongensstem ergens uit de menigte.
Annabeth draaide zich woest om, maar kon niet meer zien wie het geroepen had. Ik wel, een blonde jongen met een vrolijk uitziend gezicht en goudachtige lokken haar keek me aan en knipoogde.
'Wie begeleid miss Rosalynn even naar haar cabine?' vroeg Chiron.
Percy was ondertussen opgestaan en probeerde Annabeth met zich mee te trekken. Zijn ogen stonden boos, hij vond de uitbarsting van zijn vriendin niet zou amusant als de jongen met de gouden haren.
'Ik breng haar wel.' zei een vriendelijk kijkend meisje op de eerste rij.
Ze glimlachte naar me en ik glimlachte terug. Misschien was dit kamp zo slecht nog niet.
'Oké dankjewel Olive, dit was het weer voor deze avond. Slaap lekker en kijk uit dat de Harpies je niet op eten.' besloot Chiron zijn speech.
Iedereen stond op en begon richting de vier verschillende uitgangen te lopen, Olive kwam vrolijk op me afgelopen.
'Hi, wat leuk! Een nieuw meisje op kamp! We worden vast goede vrienden!' begon ze hyper te kwetteren.
Ik mocht haar gelijk al, ze was de vrolijk en spontaan. Terwijl Olive mij vertelde over haar eerste dat op kamp, liepen we naar de Athena cabine.
De Athena cabine was een klein grijs gebouwtje met witte gordijnen voor de ramen, boven de ingang stond een afbeelding van een uil.
'Vanaf hier moet je het alleen doen, ik moet ook naar mijn cabine.' zei Olive plotseling.
'Welke cabine zit jij dan?' vroeg ik.
Ik probeerde de vraag, wie is jou vader/moeder?, te ontwijken.
'Mijn moeder is Hekate, ik zit in de cabine hier schuin tegenover.' zei Olive, terwijl ze naar een leeg stuk land wees.
Toen ik goed keek zag ik zo'n honderd meter verder op een stenen huisje staan.

De deur ging zonder kraken open en voor het eerst kon ik het huis zien waar ik in zou verblijven, misschien wel voor een hele lange tijd. Overal stond apparatuur, lab tafels en boekenkasten. Het zag eruit als een kleine high tech mini school. Ik vond het gelijk vreselijk. Dit was niet hoe ik persoonlijk mijn huisje in zou richten. Er was niemand in het huisje.
'Hi, ik ben Malcolm. Leuk je te ontmoeten.' Glimlachte een blonde jongen.
Ik maakte een klein sprongetje van schrik, er was dus wel iemand. Toen glimlachte ik terug, al koste het me wat moeite, en schudde zijn hand. Dus ik had een halfbroer, dat was raar.
'Ik zal je wel even laten zien waar je slaapt.' zei Malcolm en hij liep naar een bed aan de zijkant van de kamer. Alle bedden stonden om het midden heen, waar iedereen naar elkaar kon kijken. Naast ieder bed stond een klein nachtkastje met een leeslamp er boven op. Malcolm leidde me naar een bed met een groot, zacht uitziend dekbed.
'Ik heb het zo geregeld dat je zo ver mogelijk bij Annabeth uit de buurt ligt.' zei Malcolm met een knipoog,
Ik glimlachte nu wel zonder problemen, ik begon hem steeds aardiger te vinden.
'Onder het bed ligt een kleine rugzak met wat spullen er in, Sarah heeft het uitgezocht.' hij knikte naar een bed met een licht roze dekbed.
'Dank jullie wel.' zei ik echt geraakt, dit was meer dan iemand de afgelopen uren voor me gedaan had.
'Is goed hoor, je hoort nu eenmaal bij de familie.'

Helemaal opgefrist lag ik onder de dikke witte deken. Ik had mijn andere half broers en zussen al ontmoet en eigenlijk waren ze wel oké. Sommige kinderen van Athena, zoals Malcolm, Sarah en Brent, die ik net ontmoet had, probeerde er voor te zorgen dat ik me thuis voelde. Anderen stonden achter Annabeth, ze vonden me raar en niet aardig. Vooroordelen, daar had ik nou zo'n hekel aan.
Langzaam begon ik weg te doezelen, ik sliep al bijna tot dat de deur van de cabine openging. Het licht ging aan en een boze Annabeth stond in de deuropening. Veel van de kinderen had al liggen slapen maar Annabeth had iedereen wakker gemaakt. Met boze stappen kwam ze op mij afgelopen.
'JIJ! Jij hebt Percy tegen me opgezet, door jou heeft hij het uitgemaakt.' Annabeth kwam woest op me afgestormd met haar dolk in haar hand, Ze stond op het punt me te vermoorden. Op dat moment vroeg ik me af waar mijn zilveren zwaard gebleven was, ik vroeg me af of Percy me zou missen en of Nico me in het hiernamaals op zou mogen zoeken. Annabeth's vuist met de dolk erin geklemd kwam suizend op me af.
Ik trok beschermend mijn armen boven mijn hoofd maar ik wist dat, dat me deze keer niet meer zou beschermen.
Met een kreet stond Malcolm opeens naast Annabeth en pakte haar pols, de dolk was nog maar centimeters van mijn lichaam verwijderd.
'Di Immortalis, Annabeth ben je gek geworden?'