39. Finally accepted

Abby POV.

'Abbygail Hendrickx, doe die deur nu meteen open!' riep Fred terwijl hij kwaad probeerde te klinken, wat totaal mislukte, maar me toch kriebels gaf. Ze hadden me een uurtje met rust gelaten, maar nu stonden Ginny, Bill en Fred en George weer voor de deur smekend om die te openen. 'Luister, Abby. We gaan de deur elk moment zelf opendoen met een spreuk. Maar, we willen liever dat je hem zelf opendoet. Ma is er kapot van en ze blijft maar sorry zeggen en te vragen hoe het met je gaat.' zei Bill dan. Mevrouw Wemel voelde zich sorry? Maar gek genoeg, was ik helemaal niet boos op haar. De reden dat ik hier zat, was omdat ik de waarheid weer onder ogen zag. Fred kon een echte toekomst hebben en verdiende een prachtige normale vrouw en niet zo'n monster als ik. Als ik mijn toekomst inkeek, zag ik alleen pijn en verdriet en een uiteindelijke dood.

'Oké, nu is het genoeg! Alohomora!' riep Fred dan opeens. De deur vloog wagenwijd open en ik trok de dekens over mij en probeerde te doen alsof ik sliep. 'Abby?' vroeg Ginny zachtjes. 'Abby, ik weet dat je niet slaapt.' zei Fred daarop terwijl hij op de rand van mijn bed ging zitten. Ik zuchtte. 'Ben ik dan echt zo'n slechte actrice?'
Hij begon te lachen, dacht eventjes na en zei toen hevig 'Ja!'. Een kleine glimlach kwam op mijn gezicht. 'Kom op, schat. Ma bedoelt het helemaal niet zo.' zei hij terwijl hij het deken van me aftrok. Ik wou totaal niet dat hij me zo zag, met mijn ogen rood en mijn wangen nat. Als ik huilde, zag ik er verschrikkelijk uit. 'Ja, ze heeft er echt spijt van.' zei Ginny terwijl ze plaats nam aan de andere rand van het bed. 'Ik ben niet boos op jullie moeder, oké?' zuchtte ik. 'Ik... Ze heeft gewoon gelijk.' zei ik dan tenslotte. 'Abby...' zei George terwijl hij afkeurend met zijn hoofd schudde alsof ik iets compleet stoms had gezegd.

'Luister Abby, ik heb het je al eerder gezegd en ik zeg het nog eens. Je bent geen monster. Dat ben je nooit geweest en zal je ook nooit worden. Je hebt je krachten nu helemaal onder de knie en je zal de controle niet meer verliezen. Ik weet het gewoon.' zei Fred terwijl hij mijn gezicht in zijn rechterhand vasthield en met zijn vingers over mijn kaak streelde. 'Ja, toen je me daarnet wat van je krachten toonde, leek je ze heel goed in de hand te hebben.' zei Bill dan. 'Dankje.' zei ik stilletjes. Ze keken me allemaal met een grijns aan en ik kon niet anders dan lachen. 'Niet naar me kijken, ik zie er verschrikkelijk uit als ik huil.' mompelde ik met een klein lachje. 'Jij? Er verschrikkelijk uitzien? Is het wel mogelijk om die samen in één zin te zetten?' lachte Fred, maar zijn gezicht stond serieus. Ik keek hem dankbaar aan en schrok op toen ik geklop op de deur die open stond hoorde.

Ik draaide me om en zag mevrouw Wemel met een verdrietige blik in haar ogen. 'Abby? Ik wil je gewoon zeggen hoe hard het me spijt. Ik was gewoon zo opgefokt door alles en ik reageerde het dan op jou af.' zuchtte ze, boos op haarzelf. Ze ging ook aan de rand van het bed zitten, naast Fred, pakte mijn handen vast en keek me diep in de ogen. 'Ik ben juist heel blij dat jij en Fred elkaar gevonden hebben. Ik heb hem nog nooit zo gelukkig gezien. En wie of wat je ook bent, veranderd niets aan hoe wij je zien.' zei ze dan. Een glimlach kwam op mijn gezicht. Het voelde alsof ik echt geaccepteerd werd in deze familie en dat het eindleijk voor mensen niet meer uitmaakte dat ik een nimf was. Hier ging het om wie ik vanbinnen was, ook al was dat een nimf.