O21 • Let me go...

Langzaam werd ik mij bewust van de pijn in mijn lichaam. Ik kreunde luid toen ik een poging waagde om mijzelf te verdraaien in het bed waar ik in lag, maar gaf het alweer snel op toen een hevige pijnschuit zich door mijn ruggenmerg trok.
'Audrey?' hoorde ik de stem van een jongen van heel ver weg zeggen, maar hij moest wel dichtbij zijn aangezien iemand mijn hand vast hield. Ergens hoopte ik dat het Draco zijn stem was die mijn naam zei en mijn hand vasthield, maar toen ik mijn hoofd opzij draaide en mijn ogen voorzichtig opende ontmoete ik de fel blauwe ogen van Aiden.
Verward knipperde ik een paar keer met mijn ogen toen ik mijn beste vriend naast mij zag zitten. 'Aiden?' vroeg ik onzeker. Hij glimlachte echter breed toen hij zijn naam hoorde en knikte.
'Ik ben hier.' Hij hield mijn rechterhand in beide handen vast terwijl hij met zijn vingers over de rug van mijn hand streelde. Hij zat op een stoel naast mijn bed en keek mij met zijn ogen droevig aan.
'Wat doe je hier?' In de war van zijn aanwezigheid keek ik de zaal rond waar ik in lag. Plots bleven mijn ogen hangen op een groepje mensen die bij elkaar stonden, helemaal aan de andere kant van de ruimte. Met moeite ging ik wat rechter in bed zitten en keek ik even om mij heen. Ik was in de ziekenzaal.
'We hoorden wat er was gebeurt.' legde Aiden mij uit. 'Het schoolhoofd had ons uitgenodigd langs te komen, aangezien Heleen en Avan te bezorgd waren.'
'Wacht, we?' vroeg ik hem met ingehouden adem. Hij knikte.
'Kijk, daar is de rest.' Aiden wees op het groepje mensen die aan de andere kant van de zaal stonden, en nu ik beter keek merkte ik de gedaantes van Jason, Heleen en Avan op.
'Mam? Pap? Jason?' Alle drie keken ze om bij het horen van hun namen en ik zag hoe hun ogen groter werden toen ze mij wakker zagen.
'Audrey!' Jason kwam zo snel op mij afgelopen dat hij als één van de eerste bij mij was. Ik voelde zijn sterke armen zich om mijn zwakke lichaam heen en ik kon het niet laten om glimlachend mijn armen om zijn lichaam heen te slaan.
'Oh lieverd,' klonk Heleen haar stem naast mijn bed. Jason liet mij weer los en niet veel later trok ook Heleen mij in een knuffel. 'toen we hoorden wat er was gebeurt waren wij direct hier heen gekomen.'
Ze liet mij weer los en ik merkte nu pas op dat ook Harry, Ron, Hermione, Dumbledore en Snape in de zaal stonden. 'Wat is er gebeurt? Wat doe ik hier?' vroeg ik in de war. Ik kon mij echt niet herinneren hoe ik hier beland was.
'Weet je nog wat er gisteren avond gebeurt was?' vroeg Harry mij voorzichtig terwijl hij aan de andere kant van het bed kwam staan. Aiden hield nog steeds mijn hand vast en kneep er nerveus in toen ik langzaam knikte.
Plots stokte mijn adem in mijn keel. 'Is Anthony echt- dood?' vroeg ik onzeker terwijl ik vlug de zaal rond keek, in de hoop dat hij ergens levend op een bed zat.
Dumbledore schraapte zijn keel en ik keek hem recht in de ogen aan. 'Anthony was helaas niet meer te redden.'
Ik beet hard op mijn onderlip. 'Hoe ben ik hier dan beland?'
'Onderweg naar de ziekenzaal was je flauwgevallen. Ik heb je moeten dragen.' klonk de stem van Draco achter Ron, Hermione en Snape. Hij stapte om ze heen en ik zag zijn storm grijze ogen die zich in die van mij priemden.
Ik slikte. 'Welke dag is het vandaag?' Door de ramen scheen daglicht naar binnen, dus het was nu overdag. Maar hoelang was ik wel niet buiten bewustzijn gebleven.
Het was even stil, maar Snape was de eerste die de stilte verbrak en antwoord gaf op mijn vraag. 'Woensdag.'
'Ik ben twee hele dagen bewusteloos geweest!' riep ik geschokt uit. Ik keek Draco weer aan en merkte nu pas hoe vermoeid hij er wel niet uitzag. Je zou bijna zeggen dat hij hier in het bed zou moeten liggen, in plaats van ik.
Iedereen bleef stil terwijl ik radeloos rond keek. 'Heb ik veel gemist?' vroeg ik toen lichtelijk bezorgd om de leerstof die ik mogelijk gemist zou kunnen hebben.
Aiden barstte plots in lachen uit. 'Serieus? Wij vertellen je dat je twee dagen buiten bewustzijn bent geweest, en het eerste waar jij aan denkt is school?' Nu Aiden het zo hard op zei klonk het inderdaad erg lachwekkend.
'Ik denk het.' mompelde ik zachtjes. Ook Ron en Harry begonnen te lachen.
'Dat doet mij aan een zeker iemand denken.' grinnikte de roodharige jongen terwijl hij een blik op Hermione wierp. Ze grinnikte verlegen. Ook Jason was zachtjes aan het lachen, en ik meende dat ook Heleen en Avan een kleine glimlach niet konden onderdrukken, net als Dumbledore. De enige aanwezigen die niet moesten lachen waren Snape en Draco.
Ik moest zelf ook zwakjes glimlachen, maar erg blij voelde ik mij niet. Het idee dat Anthony dood was door mij zweefde nog ergens in mijn hoofd rond. Duidelijk nog niet tot mijn verstand gedrongen, maar het zweefde daar ergens rond. Dit was dus al de eerste persoon van wiens bloed aan mijn handen zat. En ik vroeg mij af hoeveel er nog zouden volgen. Want blijkbaar begon ik de controle over de duisternis te verliezen, en dat idee bezorgde mij rillingen.