•OO2 || Mémoire
Harold Edward Styles
Ik pakte mijn loodzware tas en ging voor de treindeur staan. Nog even en ik was in Parijs, een wereldstad. Ik smachtte al zo lang van dit moment! Ik was er al eerder geweest met mijn familie maar dat was anders. Dan deden we dingen die mijn moeder helemaal geweldig maar eigenlijk heel saai waren. Maar nu ben ik eindelijk oud genoeg om zelf te reizen en op vakantie te gaan, even wat tijd voor mezelf. Van kleins af aan, was ik al dol op Parijs. Ik keek uit het raampje van de deur. We raasde langs alle prachtige gebouwen van Parijs. De trein minderde vaart. Mijn adem stokt in mijn keel. Nu gaat het dan eindelijk echt gebeuren.
De trein stopte, langzaam opende de deuren zich. Ik bleef even stilstaan. Mijn ogen begonnen te twinkelen en mijn mondhoeken krulde omhoog. Ik gooide mijn tas over me schouder en stapte de trein uit. Ik stond op een treinstation en het stonk naar urine, maar ik trok me daar niks van aan. Ik was in Parijs! De stad van de liefde. Ik hoorde hoe de trein wegreed maar ik had alleen maar oog voor het prachtige beeld voor me.
De typische huizen van Parijs, de drukte, het was geweldig! Zo snel als ik kon liep ik naar de uitgang. Ik denderde van de trappen af. Ik kon niet wachten totdat ik echt in hartje Parijs was. Ik sprong de laatste treden naar benden en stopte even met lopen. Auto's raasde als een speer voorbij. Overal waren mensen, maar ik vond het geweldig. De sfeer...die kon je gewoon proeven. Ik glimlachte even en stak toen over. Ik bedacht dat het misschien best wel slim was om eerst naar het hotel te gaan en daar al mijn spullen te droppen. Ik wachtte even en even later stond er een taxi voor mijn neus. Ik maakte de autodeur open en stapte in. Terwijl ik het aderes opgaf keek ik verwonderd om me heen. We reden dwars door Parijs.
Het duurde nog geen tien minuten of de taxi stopte weer. Ik gaf hem het geld en bedankte hem vriendelijk. Ik moest even zoeken naar het hotel maar ik had hem al snel gevonden. Ik liep naar de balie en checkte in. Nu kon mijn vakantie echt beginnen.
Nog steeds genietend van de prachtige stad liep ik door de lange straten van Parijs. Ik besloot om even wat te gaan eten en drinken. Om echt in de Franse sfeer te blijven liep ik een bakker binnen. De geur van stokbrood en croissantjes kon je al van tien meter afstand ruiken. Ik drukte tegen de oude deur. Een belletje rinkelde toen ik binnenstapte. Er stond niemand achter de toonbank.
Ik keek even om me heen. Het was een klein winkeltje, met veel schappen. Overal lagen broden, gebakjes en nog veel meer. Ik snoof even de heerlijke bakkersgeur op toen iemand me geamuseerd aankeek. ‘Kan ik wat voor je doen, jongeman?’ Vroeg een vrouw van middelbare leeftijd vrolijk. Ik knikte en glimlachte. ‘Uh ja graag.’ Zei ik en ik gaf mijn bestelling op. Neuriënd pakte de vrouw wat broden. ‘Ik ben zo weer terug.’ Ik knikte en zweeg. Ik wist maar al te goed hoe leuk het is om in een bakkerij te werken. Zelf had ik het ook een tijdje gedaan, en ik heb het nooit saai gevonden. Ik was zo diep in gedachten dat ik niet doorhad dat de vrouw al weer terug was. Ze keek me vriendelijk aan en gaf me een tasje mee. Even later stond ik weer buiten. Ik zocht een bankje op en ging even zitten om mijn eten op te eten. Ik observeerde de mensen die langs me liepen terwijl ik aan het genieten was van mijn broodje. Toen ik de laatste kruimel had opgegeten stond ik op en gooide het servetje weg. Ik kreeg een goed idee om naar de Eiffeltoren te gaan. Een van de mooiste monumenten in de wereld.
Ik versnelde algauw mijn pas toen ik het beeld van de eiffeltoren voor me zag.
Na eventjes lopen zag ik al een puntje van de eiffeltoren in de verte die almaar gauwer groter en breder werd. Voor ik het wist stond ik voor het enorme monument. Ik kon niet wachten om hem te beklimmen. Wel stond er een ontzettend lange rij die alsmaar groter werd, maar dat hield me niet weertegen om niet voor mijn doel te gaan. Ik sloot me aan bij aan rij terwijl ik gefascineerd om me heen keek.Terwijl ik in de rij stond viel mijn oog op een meisje met blond lang haar. Ze hurkte op de grond en ze had een enorme camera bij de hand. Soms maakte ze wat foto's terwijl ze hele tijd verschoof, van links naar rechts, om de perfecte kiekjes te nemen. Ze keek mijn kant om, ik bloosde en wende mijn blik af. Maar even later keek ik toch weer richting het bijzondere meisje. Het was geen doorsnee meisje, ze had een bijzonder uiterlijk.
Ik observeerde het meisje nog eens goed. Ze had een slank postuur, blond lang haar en een enorme glimlach op haar gezicht. Het meisje stond op en bekeek de foto's die ze had gemaakt. Ze knikte goedkeurend en liep toen een andere kant op. Ik wilde achter haar aan rennen. Zo iemand kon ik toch niet laten gaan? Maar het is maar een meisje. Maar wel een heel bijzonder meisje. Maar ik wist geen eens wie ze was. Terwijl twee stemmetjes in mijn hoofd bezig waren met een discussie en ik eindelijk had besloten om haar nummer te vragen, was ze al weer verdwenen.
Reageer (1)
Snel verder! x
1 decennium geleden