38. Tears

Abby POV.

Na de maaltijd zat iedereen echt overvol. Het was echt een geweldige maaltijd en ik had nog nooit in mijn hele leven zo lekker gegeten. De wolken begonnen grijs te worden, dus we besloten om naar binnen te gaan. De anderen gingen in de zetel zitten, behalve Ron en Harry die naar boven gingen om weet ik veel wat te doen. 'Ginny? Help jij Abby's spullen naar je kamer te brengen?' vroeg mevrouw Wemel dan aan haar dochter. 'Oh, maar Abby kan ook altijd in onze kamer slapen!' antwoorde Fred daarop. 'Ja, voor mij maakt dat niet uit!' deed George mee met een grote grijns. 'Oh nee, daar komt niets van in huis!' riep mevrouw Wemel meteen. Ze begon meteen te discussiëren met de tweeling, die bleef volhouden dat ik in hun kamer moest slapen. Ik gaf Ginny een teken dat we maar naar haar kamer moesten gaan. Ik wist dat we beide niet wouden meegenieten van het geroep van mevrouw Wemel.

Toen we in Ginny's kamer aankwamen, begonnen we meteen uit te pakken. We gaven al mijn kleren een plekje, terwijl Ginny bij elk kledingstuk haar mond opendeed van verbazing. 'Jij hebt zo geweldige kleren!' riep ze opeens uit, waardoor ik grijnsde naar haar. 'Ik wou dat ik zo dingen kon krijgen...' mompelde ze. Ik kreeg meteen medelijden. Ik wist dat de Wemels arm waren en dat het al moeite kostte om hun schoolgerief te kopen. Ik begon meteen te zoeken in de kast waar we net wat van mijn kleren hadden gestoken. En toen vond ik het. Mijn bruine topje met kortje mouwtjes dat lekker los zat, maar toch je rondingen mooi liet uitkomen. Met sierlijke letters stond er 'Princess today' en dan in vetgedrukte letters 'punk tomorrow' . Het was één van mijn lievelingstopjes, maar ik wou dat Ginny het had. Het zou perfect bij haar staan en haar mooi roste haar.

'Hier, dit is voor jou.' zei ik terwijl ik haar het topje overhandigde. Ze pakte het aan en bekeek het met open mond. 'Abby, het is prachtig! Maar...ik kan het niet aannemen.' zei ze. 'Ja, dat kan je wel. Het zal je fantastisch staan! En je mag altijd kleren van me lenen, maar laat het gewoon weten als je iets leent, oké?' vertelde ik haar. Ze liep naar me toe en sloeg haar armen om me heen. 'Abby, je bent de beste!' riep ze uit. Ik begon te lachen. 'Laten we eens kijken of je moeder nog aan het tieren is tegen je broers.' zei ik dan met een grijns. We liepen naar beneden tot we Fred hoorden roepen. 'Maar ik hou van haar!'

Dit trok mijn aandacht en we stonden daar gewoon terwijl niemand opmerkte dat we ook de kamer waren in gewandeld. 'Fred, ze is gevaarlijk! Zie je jezelf al later trouwen met iemand zoals haar? Ze kan je elk moment vermoorden als ze haar controle verliest! Je hebt het toch gezien bij Malfidus?' riep mevrouw Wemel terug. 'Zo is ze niet! Praat niet over haar alsof ze een monster is, want dat is ze niet! En Malfidus vroeg erom!' antwoorde Fred daar boos op. 'Frederick, ik ben je moeder en ik geef om je! Ik wil je niet zien met iemand zoals dat!' liet ze dan uit. De tranen stroomden over mijn wangen. 'Molly, Molly.' zei meneer Wemel die tussenbeide kwam en naar mij wees. Mevrouw Wemel merkte mij nu pas op, net als Fred en George en Bill die me allemaal met medeleven aankeken. Ik stormde naar boven, naar Ginny's kamer, waar ik me verstopte onder de dekens in mijn bed. De zelfzekerheid die ik eerder voelde door Fred, was nu helemaal verdwenen. Had mevrouw Wemel gelijk? Was ik een gevaar voor Fred? Meer tranen stroomden over mijn gezicht. 'Abby! Abby!' hoorde ik Fred roepen aan de deur die ik vlug op slot had gedaan. 'Doe open alsjeblieft!' zei Ginny dan. 'Mam meent het niet echt, ze was gewoon boos en prikkelbaar.' vervolgde Bill. 'Abby...alsjeblieft...' smeekte Fred dan.