37. How many brothers do you have?

Abby POV.

'We moeten nu echt gaan, Lis.' zei ik voor de vijfde keer in een minuut. Ze keek me verdrietig aan met grote ogen die elk moment in tranen konden uitbarsten. Ik liep naar haar toe en veegde haar traantjes weg met mijn duim. 'Hey, ik wil je ook niet verlaten, maar het moet nu eenmaal.' fluisterde ik haar toe, terwijl ik niet oplette op de anderen die om ons heen stonden. 'Je hoeft niet! Ik zie je nu al zo weinig sinds je naar die school gaat en nu ga je ook nog eens bij hen logeren!' riep ze opeens kwaad uit. Ze leek meteen spijt te hebben van haar uitbarsting, want ze mompelde een bijna niet verstaanbare sorry. 'Ik weet het, en ik wou echt dat ik je kon mee nemen, maar...' begon ik. Ze kreeg meteen een grote glimlach en begon te springen. 'Neem me dan mee!' riep ze vrolijk. 'Lisa, je weet dat dat niet kan.' vertelde mijn moeder haar. 'Maar je kan Abbygail mee uitzwaaien voor ze de trein opgaat binnen een weekje.' probeerde ze haar op te beuren. 'Het is Abby.' zuchtte ik luidruchtig. Waarom hadden mijn ouders me zo een belachelijke naam gegeven? Ze konden op zijn minst de korte, betere versie zeggen.

'Abbygail...dat is een typische naam voor een nerd.' zei Lisa nu met een klein lachje. 'En bedankt.' mompelde ik, waardoor ze lachte. 'Abbygail, je moet nu gaan.' zei mijn moeder, niet eens lettend op mijn reactie van daarjuist. Ik gaf hem en mijn vader een knuffel en als laatste Lisa. 'Ik zie je aan het station.' zei ze met toch nog wat verdriet in haar stem te bespeuren. 'Natuurlijk.' zei ik en gaf haar een laatste grote knuffel. Toen liep ik naar de haard waarmee we zouden reizen naar het huis van de Wemels. 'Wacht, ik zal wel weer mee gaan.' hoorde ik Fred zeggen en ik wist gewoon dat hij aan het grijnzen was. Hij gaf me wat stof, terwijl we beide het de grond opgooide en riepen: 'het nest!'

Reizen via een haardvuur was niet één van mijn specialiteiten, aangezien ik het nog maar twee keer in mijn hele leven had gedaan. Het hielp wel een beetje dat ik wist dat Fred vlakbij was, maar daar merkte ik helemaal niets van. Hij kon net zo goed heel ver van mij verwijderd zijn, het leek wel alsof je ergens in werd gezogen. Maar het was het gedacht dat telde, bedacht ik me. Uiteindelijk voelde ik dan weer grond onder mijn voeten en durfde ik mijn ogen te openen. We waren in het Nest, het enige echte huis van de Wemels. Ik voelde Freds warme hand tegen de mijne, toen hij die vastnam en er geruststellend in kneep. 'Kom,' wenkte hij me de haard uit naar de keuken. Toen ik uit het raam keek, zag ik nog twee andere schaduwen in de tuin die de tafel aan het zetten waren. 'Dat zijn mijn twee andere broers, Charlie en Bill.' vertelde Fred me toen hij me zag kijken. Ik begon te lachen. 'Hoeveel broers heb jij wel niet?' zei ik terwijl ik mijn hoofd schudde en lachte. Hij leek ze eerst allemaal op te noemen, maar bedacht zich toen en zei: 'Veel te veel.'

Ik merkte opeens op dat de anderen er ook waren en ze liepen dan meteen naar buiten, behalve mevrouw Wemel die ging koken. 'Ginny, blijf jij hier om me te helpen.' zei ze tegen haar enige dochter. 'Waarom ik altijd?' zuchtte Ginny daarop. 'Moet ik anders helpen, mevrouw Wemel?' vroeg ik. 'Oh maar nee, liefje! Ga maar kennis maken met de anderen, Ginny blijft wel. En het is Molly voor jou.' zei ze met een glimlach. Ik glimlachte naar haar terug en begon spontaan te lachen toen ik Ginny's gezicht zag. Ik liep naar buiten, waar Fred ondertussen al aan tafel zat te praten met George en één van zijn twee andere broers. Hij had halflang rost haar, het was een Wemel natuurlijk, was best wel lang en had een knap gezicht. 'Abby, dit is dus mijn broer Bill.' vertelde Fred. Bill stond meteen recht, nam mijn hand en kuste die zacht. 'Wel, mijn broer heeft niet snel een vriendin, maar als hij er een heeft, dan kiest hij ook meteen de mooiste.' zei hij. Ik glimlachte, maar bloosde niet, wat best raar was. Misschien liet alleen Fred mijn wangen gloeien. De andere onbekende moest dan dus Charlie zijn. Zijn gezicht was volledig bedekt met sproeten en ik zag wat grote brandwonden op zijn armen. 'Werk jij misschien met draken of andere soort beesten?' vroeg ik starend naar zijn wonden, wat er best onbeleefd moest hebben uitgezien. Hij begon te lachen. 'Inderdaad, slim gezien.' zei hij. We namen allemaal plaats, ik naast Fred en Harry langs mijn andere kant. 'Charlie werkt met draken in Roemenië.' vertelde Ron met zijn mond vol eten.

'Ron! Er zit wel een dame aan tafel!' zei Bill met een grijns. 'Je wilt Abby's indruk van de familie toch niet laten verpesten voor Fred?' vervolgde hij toen. 'Ze kent Ron al, dus die indruk was al verpest.' zuchtte Fred waardoor iedereen lachte. 'Dus,' begon Bill terwijl hij wat in zijn bord prikte met zijn vork. 'Een nimf hé?' vroeg hij met een grijns. Mevrouw Wemel, ik bedoel Molly verslikte haar in haar drinken en leek bijna te stikken. 'Bill!' riep ze uit tegen haar zoon die naast haar zat. 'Ja.' antwoorde ik nonchlant. Ik wist wel dat ze op de hoogte waren, dus waarom zou ik het verbergen? Met Fred bij me had ik niet langer het gevoel dat ik mezelf moet verschuilen. Ik was een nimf en ik had krachten die misschien niet altijd even handig en veilig waren, maar dat was wie ik nu eenmaal ben. Ik was een nimf en de nimf zat in mij. Bill grijnsde en was nog steeds afwezig in zijn eten aan het prikken. 'Wel, kun je er iets van laten zien?' vervolgde hij. 'Bill, nu is het genoeg! Laat haar met rust!' riep Molly kwaad. Hij zuchtte. 'Het is toch een normale vraag.'

Net toen ze wou verderpraten over hoe fout het was van hem om dit soort dingen te zeggen, onderbrak ik haar. 'Nee, het is oké, mevrouw Wemel. Ik kan wel iets laten zien.' zei ik toen. Voor ik Fred kende, zou ik zoiets nooit over mijn lippen kunnen krijgen. Maar met Fred, leek alles zo veel makkelijker. Ik strekte mijn hand uit naar de glas water dat op tafel stond. Zonder me al te veel te concentreren, kwam er een kleine bol water uit. Het klinkt raar, maar er was gewoon geen andere manier om het te beschrijven. Het was een kleine bol helemaal van water. Ik liet de bol dichter komen en toen hij net voor mijn mond zweefde, deed ik mijn mond open en slokte hem op. Het was alsof je gewoon water dronk en te lui was om het zelf te halen. 'Cool.' zei Ron met open mond. 'Indrukwekkend.' beaamde Bill met een grijns, waarna hij eindelijk begon aan zijn eten. 'Ja dat is ze.' zei Fred met een grijns naar mij. Ik voelde mijn wangen rood gloeien.