118th Hunger Games ~Rosemay Rue Mellark ~ Part 1 #chapter2

Ik gooi het koude water in mijn gezicht. Het is schoon en helder water, wat District 12 alleen kan veroorloven in het gerechtsgebouw. Ik pak de lap stof die naast de wasbak staat en droog mezelf af. Briar komt achter me staan. ‘Ze willen graag vertrekken’, laat hij me weten. Ik knik en werp nog een laatste blik op de spiegel. Mijn haren vallen normaal tot op mijn heupen, maar door het ingevlochten kapsel eindigt het al ver boven mijn schouders. Je ziet gelukkig bijna niet meer dat ik gehuild hebt. ‘Ik ben klaar’, zeg ik. Briar geeft me een klopje op mijn rug en laat me dan los. Onrustig loop ik met de vredesbewakers mee. Op het station staat bijna niemand. De gewoonlijke goederentrein is vervangen voor één of ander superluxe model. Tot mijn grote opluchting zie ik Max staan. Ik hecht veel waarde aan Madison, maar niemand kan tippen aan Max. Het liefste wat ik nu zou willen, is me in zijn armen storten en nog een keer huilen. Maar ik mag niet naar hem toe. En ik mag zeker niet nog een keer huilen, met al deze camera’s. Dan zou ik mijn zwakte tonen en dat doet niet goed bij sponsors. En ik wil sponsors. Max begrijpt ook dat ik niet naar hem toe kan gaan. Daarom knikt hij me toe, glimlacht lief en werpt me een kus toe. Ook al is er niets romantisch tussen ons geweest. In gedachten verzonken stap ik de trein in. Binnen is alles spiksplinternieuw. Grote, rode sofa’s staan verspreidt door de wooncoupé en op de bijzettafeltjes staat van alles. Koekjes en cakejes. Ik heb ze nog maar één keer geproefd. Maar ik vermoed dat deze veel beter zijn. Alles in het Capitool is beter. Achter me legt Briar zijn handen op mijn schouders. Ik ga op een smalle sofa zitten, maar die is nog steeds veel te breed. Ondanks mijn ouders winnaars zijn van de Hongerspelen, kunnen wij ons lang niet alles veroorloven. Ik ben natuurlijk beter gevoed dan de anderen in 12, maar er zijn nog steeds dagen waarbij ik met honger naar bed ga. Briar komt naast me zitten en onze ouders gaan tegenover ons zitten. De rode kringen rond de ogen van mijn moeder bewijzen dat ze gehuild heeft. Mijn vader is de eerste die wat zegt. ‘Ik zal Rosemay gaan mentoren’, begint hij. ‘En Katniss Briar’. ‘Dat wil ik niet’, brengt Briar ertegenin. Ik kijk hem een beetje boos aan. Onze ouders hebben wel de Hongerspelen gewonnen hoor, wil ik zeggen. Maar dat doe ik niet. Mijn vader kijkt even mijn moeder aan. ‘Goed dan’, zucht mijn moeder. ‘Ik zal Rosemay mentoren en Peeta Briar’. Briar knikt tevreden. Ik daarin tegen ben minder blij. Ik lijk namelijk sprekend op mijn moeder qua karakter, waardoor we weleens kunnen botsen. Maar ik besluit het niet erg te vinden. Mijn vader heeft de spelen door mijn moeder gewonnen, zou het niet overleefd hebben als mijn moeder er niet was geweest. Jenny staat op. ‘Kom, dan laat ik jullie de kamers zien’, beslist ze. Briar kijkt me een tel lang aan. Ik negeer het en sta op. ‘Graag Jenny’, zeg ik. Want ik weet dat ze erg haar best doet het naar onze zin te maken. Jenny trippelt op haar enorm hoge hakken voor ons uit. Ze gaat zo snel dat ik bang ben dat ze gaat vallen. Maar dat doet ze niet. ‘Dit is jou kamer, Rosemay’, glimlacht ze. Ze waait de deur open. Mijn ogen worden groot als ik de kamer zie. Het is zo groot, zo luxe. Hierbij is mijn huis in Winnaarswijk niets. Jenny doet de deur tegenover de mijne ook open en Briar verdwijnt. Ikzelf glimlach nog even naar Jenny en sluit dan ook mijn deur. Binnen trek ik mijn verschrikkelijke boetejurk uit en val op het tweepersoonsbed. De stof is zacht en gemaakt van zijde. Ik verdwijn in mijn eigen gedachten. Even rekenen… Over twee nachten zit ik in het Capitool. Daar verblijf ik dan nog zes dagen, waarvan er vijf trainingsdagen zijn en eentje helemaal in het teken staat van de interviews. De zevende dag zal ik de arena in gaan. Dan heb ik nog hoogstens twee weken te leven, want zolang duren de spelen meestal. Want ik ben van plan Briar te laten leven.