007 | Novita Mila Motega

Midden in de nacht was ik wakker geworden van wolven gehuil in het bos, maar ik schrok er niet van. Ik hoorde het wel vaker 's nachts en zo raar was het dan ook niet dat er wolven in het bos leefden. Waar moesten ze anders blijven? Ik ging rechtop in bed zitten en keek op de digitale wekker die naast mijn bed stond. 03:48, geweldig. Het idee dat ik nog een paar uur kon slapen vond ik wel prettig, maar ik haatte het zo om 's nachts wakker te worden. Dan kon ik zo slecht weer opnieuw inslapen.
Door het vele huilen had ik knallende koppijn gekregen, dus ik besloot dat het misschien beter was om vandaag maar niet naar school te gaan. Mijn ouders gingen eerder weg dan dat ik hoefde op te staan, dus ze konden me toch niet controleren. Ik was niet naar beneden gekomen tijdens het avondeten, ik had geen trek. Ik had alleen maar een ontzettend raar gevoel in mijn buik.
Met een ruk sloeg ik mijn dekens van me af, waardoor een koude wind over mijn blote benen plaatsnam. Een rilling liep over mijn lichaam, maar toch stond ik op. Een beetje waggelend van de vermoeidheid liep ik naar de badkamer waar ik het licht aandeed. Ik moest even mijn ogen tot spleetjes knijpen door het felle licht. Mijn ogen moesten nog even wennen.
Ik zakte op mijn hurken en zocht in het kastje naar een paracetamol. Misschien zou dit helpen. Ik wilde echt niet naar school gaan vanwege die hoofdpijn, maar ik wilde ook niet de hele dag op bed blijven liggen vanwege die hoofdpijn. Bovendien durfde ik Paul ook niet echt onder ogen te komen. Ik had zo stom gedaan gister, ik had mezelf echt voor schud gezet. Ik vulde een glas water en nam de paracetamol in nadat ik een enorme slok water had genomen. Ik vond paracetamol's zo vies smaken, niet normaal.
Daarna liep ik weer terug naar mijn bed en ging liggen. Ik staarde een lange tijd naar het plafond en probeerde mijn onverwachte gevoelens te plaatsen, zonder enig succes. Wat was er plotseling zo anders aan Paul? Waar kwam het vandaan? Ik wist het niet, maar ik wilde het wel heel erg graag weten. Een diepe zucht verliet mijn mond.
Na enige tijd had ik wel door gekregen dat ik de slaap echt niet meer ging vatten, dus ik was uit mijn bed gestapt en had een joggingbroek aangetrokken met een dikke trui. Zo zachtjes als ik kon liep ik de trap af zodat ik niemand zou wakker maken. In de keuken deed ik een schemerlampje aan en vulde de waterkoker met water. Ik wist nu al dat ik niet meer zou kunnen slapen, dus dan maar een kopje thee.
Met een grote kop thee ging ik aan de keukentafel zitten en liet mijn hoofd in mijn hand steunen. Mijn hoofd bonkte en ik had een zere buik. Waar dit allemaal vandaan kwam op dit moment, wist ik niet. Ik wist alleen dat ik me plotseling zó ontzettend slecht voelde.