005 | Novita Mila Motega

Toen de les was afgelopen, was Paul opgestaan en beende weg. Hij liep zowat de deur plat, zo hard ging hij. Was hij dan zo boos op me dat hij zo graag weg wilde? Zuchtend haalde ik een hand door mijn haar en keek even naar mijn kleding en zuchtte nogmaals. Ik wist niet waarom, maar voor eens in mijn leven kon het me wel interesseren hoe Paul vond dat ik eruit zag.
Ik trok mijn bodywarmer weer aan en verliet het lokaal. In de kantine zag ik Paul met zijn vrienden smoezen en mijn kant op kijken, het zou vast en zeker over het probleempje van net gaan. Dat we er samen uit waren gestuurd.
Normaal interesseerde het me niet als hij me zo behandelde, maar nu wel. Ik voelde me er ineens slecht om en het huilen stond me nader dan lachen. Waar het vandaan kwam wist ik niet. Het bracht dan ook een enorm naar gevoel in mijn buik met zich mee.
Omdat het gevoel niet binnen nu en vijf minuten weg was besloot ik maar om me ziek te melden. Ja, ik weet het, zwak en onverstandig. Maar ik voelde me echt heel slecht. Ik liep naar het ziek meld kantoortje en opende de deur. 'Ik wil me graag ziek melden.' Vertelde ik aan de vrouw. 'Je ziet er niet ziek uit.' Ik had even de neiging om met mijn ogen te rollen en een grote bek te geven, maar ik wist dat dat niet in mijn voordeel ging werken. 'Ik heb hele erge buikpijn.' Dat was dan ook niet gelogen. 'Goed, wil je dit even invullen?' Ik kreeg een formulier en vulde hem zo snel als ik kon in. 'Beterschap.' Ik knikte naar de vrouw en verliet het kantoortje weer.
Ik liep de school uit, waar een aantal van Pauls vrienden stonden, inclusies Paul. Ze zaten net toch nog in de kantine? Ik zag Kim mijn kant op kijken, toen ze doorhad dat ik richting mijn auto liep riep ze mijn naam. 'Novita!' Waarom wilde zij in godsnaam ineens contact met mij? Ik draaide me vragend om en zag hoe ze mijn kant op gesneld kwam. Pauls blik brandde op mijn gezicht, ik voelde het gewoon.
'Wat ga je doen?' Vroeg Kim toen ze voor me stond. 'Naar huis.' Mompelde ik een beetje ongeïnteresseerd. 'Waarom?' Ik haalde mijn schouders op en keek even boos richting Paul, zodat hij zijn blik zou afwenden. Maar toen ik hem aankeek vervloog mijn blik algauw. 'Novita?' Vroeg Kim toen ik geen antwoord gaf. 'Huh? Oh, ja, ik voel me niet zo lekker.' Het klonk heel ongeloofwaardig, maar ik kreeg niet de indruk dat Kim me zou gaan verlinken. 'Komt het door je ruzie met Paul van net?' Vragend keek ik haar aan. 'Wat?'
'Dat je naar huis gaat?' Ik schudde mijn hoofd van nee. 'Ik heb last van mijn buik.' Om mijn woorden iets meer steun te geven legde ik mijn handen rond mijn buik, maar Kim leek het niet te geloven. 'Je hoeft toch niet naar huis te gaan?' Ze probeerde me duidelijk over te halen om te blijven. Maar waarom? 'Nee Kim, ik ga, doei.' Ik draaide me om richting mijn auto en liep stug verder.