003 | Novita Mila Motega

Tot mijn grote genoegen, was mij opgevallen dat Paul al drie dagen niet naar school is gekomen. Wat betekende dat ik nu al drie dagen rust had, thank god. Ik kon in de pauzes rustig zitten eten aan een tafeltje, zonder dat er rot opmerkingen naar mijn kop zouden worden geslingerd.
'Novita!' Hoorde ik een onbekende meisjesstem achter mij roepen. Had ze het tegen mij of waren er nog meer Novita's op deze school? 'Novita, wacht nou!' Riep ze nogmaals. Een beetje twijfelend stopte ik met lopen en draaide me om. Met vragende ogen keek ik in het gezicht van Kim, die mijn kant op kwam rennen. Wauw, dit meisje had ook nog een stem. Ik zag haar alleen als ze met Jared was, ik had haar nooit horen praten, als ik er nu zo oer na denk.
'Je was je telefoon vergeten in het lokaal.' Ze toverde mijn witte iPhone tevoorschijn en legde hem keurig netjes in mijn hand. Ik was een beetje verbaasd, de meeste mensen tegenwoordig hadden die telefoon lekker zelf gehouden en hem doorverkocht.
'O, bedankt.' Ik keek van mijn telefoon naar Kim. 'Geen dank, hoor.' Glimlachte ze vriendelijk. Ik wilde me bijna afvragen waar Jared gebleven was, tot dat hij plotseling voor mijn neus stond en zijn arm om de schouders van Kim legde.
'Ik miste hem eigenlijk niet eens.' Mompelde ik vervolgens een beetje verward. Ik had hem echt niet gemist. 'Gelukkig maar dat ik hem vond dan.' Ik knikte 'Nogmaals bedankt.' Ik keek de twee even afwachtend aan, maar aangezien ze niet echt meer iets gingen zeggen, draaide ik me een beetje awkward om en wilde weglopen.
'Oja, Novita!' Riep Kim weer. Ik stopte met lopen en draaide me weer om. 'Trek je maar niets aan van Paul hoor, hij is soms echt een kleuter.' Ik glimlachte alleen een beetje wrang en liep weer verder.
Het was aardig van haar, maar toch vond ik het een beetje vreemd. Ze verontschuldigde zich voor een vriend van haar. Laat hem lekker zelf sorry zeggen, al denk ik dat hij dat toch nooit zou gaan doen. Ik denk dat hij zich daar veel te goed voor voelt.
In de kantine aangekomen ging ik weer op mijn vaste plaats zitten en begon aan mijn broodje. Als Paul hier nu was kon hij zien dat ik écht geen anorexia had. Hij was dan ook echt de etterbak van hun vriendengroep, dat was me al gauw opgevallen. Aangezien die anderen normaal deden. Ze zeiden niet echt iets, maar ze gaven mij dus wel blijkbaar eerlijk mijn telefoon terug.