001 | Novita Mila Motega

Zonder al te veel moeite te besteden aan de mensen om mij heen, liep ik over het schoolplein richting de ingang van de school. 'Hé, kleine!' Hoorde ik de stem roepen, van de jongen die ik het aller meeste haatte van de hele wereld. 'Doe je weer mee aan America's next top model?' Bespotte de jongen mij. Omdat ik altijd best veel moeite deed voor mijn uiterlijk, nam hij er genoegen mee om me daar mee belachelijk te maken. Dat probeerde hij althans.
Ik reageerde er niet al te veel op, ik stak alleen mijn middelvinger naar hem op. Hij kon mij niets interesseren, toch irriteerde ik me mateloos aan die jongen. Toen ik doorhad dat hij niet meer reageerde, liep ik vol genoegen verder.
Ik was vorige week negentien geworden, eindelijk. Op school had ik niet zo veel vriendinnen, ik kreeg dan ook niet echt de indruk dat ik die nodig had. Ik zat eerst in Forks op school, en werd voor het laatste gedeelte van mijn senior year overgeplaatst naar La Push, daar ben ik met mijn ouders heen verhuisd. Op Forks barstte ik van de vriendinnen, maar toen ik verhuisde lieten ze mij allemaal stikken. Iets wat voor mij een teken was dat ik geen vrienden nodig had, uiteindelijk liet iedereen je vallen. Als je in je eentje bleef, kon je jezelf een teleurstelling besparen.
Toen ik het klaslokaal in liep, keek ik even rond en ging op mijn vaste plek voor de rest van het halve jaar zitten. Dat was naast een jongen die ik alleen van naam kende, Jared. Niet dat hij ooit iets tegen mij gezegd heeft.
Hij lijkt het alleen maar te druk te hebben met zijn lieftallige vriendinnetje Kim. Hij kon rustig een vol blokuur naar haar staren, als hij er dan al niet uitgestuurd was wegens niet opletten in de les.
Ik daarentegen lette ook niet zo goed op, maar ik kon het beter verbergen dan hij. Hij maakte zijn huiswerk ook nooit, ik zorgde dan op zijn minst dat ik het altijd af had.
De les was begonnen en ik verveelde me nu al. Ik streek even de kreukels in het t-shirt van de outfit die ik aan had glad. Ik zat meer in mijn eigen wereldje, dan dat ik eigenlijk oplette. De les interesseerde me dan ook niet veel, ik kende dit allemaal al. Nog zo iets waarmee hij mij altijd belachelijk maakte. Hij vond me een barbie en een nerd in een, omdat ik me zo mooi mogelijk kleedde en omdat ik hoge cijfers haalde.
Ik zat hier nog geen maand op school en ik had nu al een vijand, How obvious? Dit soort dingen overkwamen ook alleen mij. Zelfs als ik niets tegen iemand zei. Daar maakte hij gelukkig geen grappen over, aangezien ik mijn mannetje wel stond. Ik liet niet zomaar iemand over mij lopen, ook hem niet. Dat hij nou super gespierd was, betekende niet dat hij ineens hoger dan ik stond.
Iedereen staat gelijk, tenminste dat was mijn mening. Hij leek het daar niet altijd mee eens te zijn.
'Motego, Cameron, opletten.' De leraar zei het tegen Jared, omdat hij weer zat te staren naar Kim. Tegen mij zei hij het omdat ik een beetje stom om me heen zat te kijken en niet echt opsloeg wat er gezegd werd. Jared ging meteen recht overeind zitten, terwijl ik nog steeds een beetje onderuitgezakt hing. 'Motega.'
'Ja, ik let al op.' Zei ik mokkend terwijl ik mezelf een stukje overeind hees in mijn stoel. Ik liet mijn hoofd in mijn hand leunen, die met mijn elleboog op de tafel steunde.
Ik deed alsof ik oplette, maar eigenlijk was ik alweer weggezakt naar mijn gedachten stroom. Normaal was ik niet zo slecht oplettend, maar hij had mijn dag al zó vroeg weten te verpesten dat ik weer even opnieuw moest inkomen.