Proloog - Op naar de dood

Is dit hoe de dood voelt? Ik drijf. Ik drijf in een poel van zwart. Geen licht, geen donker, geen gevoel. Mijn gevoel is weg. Kijk ik? Zie ik? Ik had me meer voorgesteld van de dood. Ik zag mezelf op de wereld neerkijken, vliegend over de arme levende zielen. Stijgend naar boven waarna ik in een nieuwe wereld terecht kwam. Of misschien zou ik opnieuw tot leven komen, als een hond, als een bloem, als een wilg. Maar nu drijf ik. Mijn vingers trekken strepen door het zwart. Waar ooit mijn adem klonk is nu een oorverdovende stilte. Ik slaap, maar ik ben wakker. Droom ik? Ben ik? Was ik? Materie, lucht, ziel, lijk, wat ben ik nu? Ik heb nagedacht over de dood. Zou het pijn doen? Zou ik het voelen? Nee. Ik voel niks. Niks dan vrede. Drijvend in deze poel, deze oceaan van vrede. In het zwart. Ik was bang in het donker. Mijn hele leven. Maar nu niet meer. Zwart is mijn vriend. Het donker omhelst me als een vader. Het is warm en zacht. Het voelt vertrouwd, als het liggen in de armen van mijn vader. Als het gezang van mijn moeder. Ik ben tot rust. Een fel licht verschijnt. Is dat de weg naar de hemel? Ik volg het. Ik ben klaar. Ik ben klaar voor wat er volgt.