36. Finally I see you back

Abby POV.

Deze vakantie was een mengeling van plezier en van verdriet. Mijn uil Chocotoff moest, zoals ik had verwacht, veel post bezorgen van én naar Fred. We stuurden elkaar zeker elke dag, ook als we helemaal niets te zeggen hadden. We hielden gewoon beiden van het gevoel dat we kregen als we een brief zagen komen uit de verte. Ik keek uit het raam, zuchtend en denkend aan hem. Ondertussen was ik iets aan het tekenen, niets speciaals, gewoon een paar bloemetjes en zonnetjes. 'Ben je weer aan Fred aan het denken?' hoorde ik de lieflijke stem van Lisa opeens achter mij vragen. Ik draaide me om en glimlachte. Ik knikte en ze nam plaats naast mij. Tijdens deze vakantie, was Lisa heel belangrijk voor mij. Als ik Fred miste, troostte ze me en ze was er altijd voor me. Ze stond klaar voor me, wanneer ik weer eens huilde om hem. Maar dat was niet het enige, ze liet me ook lachen, waardoor ik me meteen beter voelde. Deze vakantie leek dus oneindig te duren en ik was al aan het aftellen tot mijn vakantie bij Fred. En George natuurlijk, ik mocht hem er niet buitensluiten.

Morgen was het zo ver, dan zouden de Wemels hier staan om me op te halen. Ik had nu nog veel meer zin dat de tijd sneller zou gaan, dan ervoor. Ik wou op dit moment gewoon bij hem zijn en zijn lichaamswarmte op mij te voelen. 'Je mist hem heel erg, hé?' vroeg Lisa dan met een opgertrokken wenkbrauw. Weeral knikte ik. Ik had haar alles verteld over Zweinstein en wat er allemaal gebeurd was. Ze had toen gefascineerd geluisterd en wou ook meteen naar Zweinstein gaan. 'Oh, kop op, Abby! Morgen komen ze je halen!' zei Lisa vreugdevol, waardoor ik lachte. Ze had gelijk, ik moest niet treuren, ik zou morgen mijn vriendje te zien krijgen!

Plots hoorden we iets ontploffen beneden. Ik en Lisa schrokken op en snelden naar beneden vanwaar het geluid kwam. We liepen zo snel dat we bijna van de trap vielen, maar ons nog net op tijd konden vastklammen aan de leuning. We renden de woonkamer in en mijn mond viel open. In onze woonkamer, die gevuld was met rook, stonden meneer en mevrouw Wemel, Fred en George, Ginny, Harry en Ron. 'Wat doen jullie hier? Ik verwachtte jullie morgen pas.' zei ik in shock. 'Wel, dat is een mooie manier om ons te verwelkomen!' riep George emotioneel uit. 'Ja! Zeker voor je vriendje, mocht je wel iets meer doen!' vulde Fred hem aan. Ik begon te lachen en viel hem rond de armen. Hij nestelde zijn gezicht in mijn schouder en verborg zichzelf in mijn haar. 'Ik heb je gemist. Dit waren de langste twee weken van mijn leven.' fluisterde hij. 'Ik jou ook.' fluisterde ik terug.
'Bleuh!' riep Lisa opeens uit en ze deed alsof ze aan het braken was. Iedereen lachte, ook ik en Fred. 'We hadden ons van datum vergist, Abby. En Fred kon niet wachten om je weer eens te zien.' voegde ze toe met een speciale blik naar Fred gericht, die begon te blozen.

'Oh, dat geeft niet.' antwoorde mijn moeder met een vriendelijke glimlach. 'Ik weet zeker dat ook Abbygail niet kon wachten om Fred te zien!' vervolde ze met een grijns naar mij. Mijn wangen begonnen ook rood te gloeien, net als die van Fred. Moeders, waarom moesten ze hun kinderen toch altijd zo generen? 'Abbygail, ga jij je koffer maken, ondertussen geef ik Molly en Arthur wel iets om te drinken.' vervolgde mijn moeder terwijl ze meneer en mevrouw Wemel leidde naar de keuken waar ze het drinken zou uitschenken. Ik liep naar mijn kamer boven, terwijl Lisa me volgde om me te helpen met mijn koffer maken. 'Oh dit topje moet je zeker mee doen! Dat zal Fred leuk vinden!' grijnsde ze breed terwijl ze mijn kort roze topje vasthield die mijn navel blootmaakte. 'Ja, natuurlijk.' draaide ik met mijn ogen. Na een tijdje ging ze naar beneden omdat het waarschijnlijk te saai werd voor haar. Na iets wat wel een eeuwigheid leek, was ik eindelijk klaar met het pakken van spullen. Ik liep naar beneden en zag Fred en George spelen met Lisa die zich duidelijk een breuk lachte om een of andere reden. 'Wat is er?' vroeg ik aan hun. 'We hebben haar iets geleerd.' zei de tweeling in koor. 'Oh nee, wil ik het weten?' vroeg ik lachend. Ze knikten alle twee en toen draaide Fred zich naar Lisa. 'Lis, wat zeg je als iemand je beledigt?' vroeg hij aan haar. Ze tuitte haar lippen als een echte diva en snapte met haar vingers terwijl ze zei: 'Turn my swag on!' en heel de kamer barstte uit in een lachen, inclusief zijzelf.