Halfblood~8

Nico had me gezelschap gehouden aan het meer, totdat er een soort van bel door heel het kamp heen klonk.
'Tijd om voor het avondeten.' glimlachte Nico zuur.
Ik keek hem raar aan, wie hield er nou niet van eten? Ik was er in ieder geval dol op.
'Ben je al geclaimd?' vroeg Nico.
Ik schudde mijn hoofd, Chiron had gezegd dat ik waarschijnlijk bij het kampvuur geclaimd zou worden.
'Kom dan gaan we, tijd om iedereen te laten zien wie er nieuw is in het kamp.' zei Nico.
Van het idee dat alle mensen naar mij zouden kijken tijdens het eten, werd ik een beetje misselijk. Opeens had ik niet meer zo'n zin in het diner.

Het eten was heerlijk, mijn cola smaakte goed en het offer aan de goden was al gemaakt. Toch voelde ik me vreselijk, zoals verwacht staarde iedereen naar me terwijl ik mijn aardappelen naar binnen aan het werken was. Nico had gevraagd of ik bij hem aan de tafel wilde komen zitten, maar voordat ik kon antwoorden stond Percy achter me. Percy had me mee getrokken naar zijn tafel, waarschijnlijk omdat hij zich schuldig voelde voor het feit dat hij me vanmiddag had laten barsten. Ik zag Nico somber naar zijn eigen tafel lopen, helemaal achterin het paviljoen, ik voelde me schuldig tegenover hem. Hij had me tenslotte niet alleen laten staan. Percy's tafel stond helemaal vooraan, zodat iedereen onbeschaamd me aan kon staren. Hier zat ik dan, de enige plek in de wereld waar ik veilig was en ik voelde me vreselijk. Hier hoorde ik toch hopelijk niet thuis?
'Dus Rosalynn, woonde je bij je moeder of bij je vader?' vroeg Percy opeens uit het niets.
'Bij geen van beide, ze zijn allebei dood. Tenminste dat dacht ik.' antwoorde ik op Percy's vraag.
Hij slikte, waarschijnlijk dacht hij, dat hij een verkeerde vraag gesteld had. Dus om een ongemakkelijke stilte te voorkomen moest ik de volgende vraag stellen.
'Dus' zei ik.
'Maar..' zei hij.
Spontaan begonnen we te lachen. Hij had dus hetzelfde bedacht. Het ijs was gebroken en Percy en ik praatte voluit. Ik vroeg naar zijn ouders en hij vroeg mij naar school, vrienden en mijn favorieten plekjes in New York. Het kon me even weinig schelen dat ik nog steeds aangestaard werd, ik voelde me eindelijk weer even normaal.
'Ken je dat koffietentje vlak bij het nationale museum?' vroeg ik.
Zijn ogen werden groot.
'Je bedoeld toch niet het Koffie Paleis? Daar kwam ik vroeger ook altijd.' zei hij.
Ik begon te lachen, we leken echt op elkaar. Ik had zo het vermoeden dat ik hele goede vrienden met hem kon worden.
Een sater kwam aan onze tafel zitten, het was niet Joey maar zo te zien waren Percy en hij wel beste vrienden.
Percy lachte tegen Grover, en mijn adem stokte. Ik wist weer waar ik Percy van kende, zijn haar zat anders en hij had geen zwaard in zijn handen maar ik herkende hem uit duizenden. Het verbaasde me eerlijk gezegd dat ik hem niet eerder had herkent. Dit was de jongen uit mijn droom, de jongen die in mijn schetsboek getekend stond.

De nacht lag als een zware, donkere deken over de kampvuurplek heen. De sfeer was ontspannen, iedereen tuurde met een voldaan gezicht naar de paarse vlammen. De Apollo cabine was net klaar met alle kampvuur liedjes en een zacht geroezemoes vulde de nachtlucht. De avond was al bijna ten einde en zou overgaan in de duistere nacht, maar nog steeds was er geen teken verschenen, ik was nog steeds niet geclaimd. Nico zat aan mijn rechterkant en staarde in de vlammen, aan mijn linkerkant zat Percy. De jongen die sinds het avondeten mijn gedachten niet meer verlaten had, de jongen die er zo wild en gevaarlijk uit had gezien in mijn droom maar nu onschuldig naast me zat. Aan de andere kant van Percy zat Annabeth, ze zag er een beetje geïrriteerd uit en terwijl ik naar het stelletje keek viel me op dat ze elkaar niet aanraakte en niet in elkaars richting wilde kijken.
'Gaat alles wel goed tussen jou en Annabeth?' fluisterde ik in Percy's oor.
Hij keek me met een trieste glimlach aan en antwoorde:
'Ze vind het verwonderlijk dat je tijdens het diner aan mijn tafel zat.'
De woorden hingen even in de lucht. Dus dit was mijn schuld? Dat was onverwacht.
'Als je vanavond niet geclaimd word, kom je dan morgen weer aan de Poseidon tafel zitten?' vroeg Percy met een brutale glimlach op zijn gezicht.
Ik grinnikte, en knikt van ja. Annabeth keek me vuil aan alsof ik haar net persoonlijk beledigd had.
'Dames en heren.' begon Chiron met spreken.
'Vandaag was weer een bijzondere dag op Camp-Halfblood. Over een paar dagen is capture the flag maar nu wil ik onze nieuwste kamp aanwinst voorstellen.'
Ooh nee.
'Rosalynn, kom maar even hier.' zei Chiron met een glimlach.
Ik keek verschrikt om me heen om te kijken of er nog andere Rosalynn's aanwezig waren, maar ik zag niemand anders opstaan. Langzaam maar beheerst liep ik naar voren, als dit niet goed zou gaan had ik vier ontsnappings mogelijkheden. In de arena zaten vier grote bogen waardoor ik naar buiten zou kunnen. Dan zou ik langs het grote huis gaan en hup het kamp uit. Dit bedacht ik me allemaal terwijl ik naar voren liep. Toen ik naast Chiron ging staan keek ik om me heen, veel ogen keken me aan, veel gezichten stonden verbaast. Dit was zo te zien niet echt gebruikelijk.
'Goed, kom maar even hier naast me staan.' zei Chiron vriendelijk.
'Dus Rosalynn, hoe oud ben je nu?' vroeg centaur.
'15, bijna zestien.' antwoorde ik schuchter.
Overal ontstond gemompel, ik zag allemaal verbaasde gezichten en mensen die boos naar de hemel keken.
'Dan hadden de goden je eigenlijk al moeten claimen,' zei Chiron. 'Ben je geclaimd?'
Ik schudde van nee.
Op dat moment voelde ik iets zwaars en hard in mijn hand belanden, toen ik naar beneden keek zag ik een mooi uitgebalanceerd zwaard. Boven mijn hoofd brandde iets en toen ik omhoog keek zag ik nog net een fel geel teken van een boek doorkruist met een zwaard.
Chiron glimlachte.
'Welkom op Camp-Halfblood, dochter van Athena.'