Chapter 5; Do I wanna know?

Zayn probeerde keer op keer een gesprekje een gesprekje op te starten, Lucy had daar eigenlijk niet zoveel zin in. Ze ging alleen maar mee om Niall te hlelpen. Eigenlijk had ze hem twee dagen geleden gewoon om moeten leggen. Maar het was zo'n jonge jongen, waarschijnlijk van haar leeftijd. Hij had zijn hele leven nog voor zich, was knap en ook nog eens ontzettend aardig. Normaal had ze eigenlijk nooit last van dit soort, eh gevoelens. Het maakte haar niet echt uit wie ze een kopje kleiner maakte. Maar op de een of andere manier vond ze het veel erger om het bij onschuldie mensen te doen. Ze begon zich een beetje te irriteren aan haar eigen gedachtes. "Wat is je naam." Het was het eerste wat Harry zei. Hou je van de domme Luc. "Eleanour, dat heb ik toch ook al verteld." Hij knikte even en keek toen weer terug naar de grond. Waarschijnlijk nog steeds niet helemaal overtuigd. Lucy draaide met haar ogen, waarom moest hij nu weer wat doorhebben. Maar dat zou waarschijnlijk ook betekenen dat Niall hem wat verteld had..



Nialls POV;

Moest hij naar de politie gaan? Nee, dan zou ze misschien wel achter hem aanlopen. Ze zou hem net zou koud maken als de man die hij op de grond had zien liggen. Waarom had hij haar meteen niet afgemaakt? Waarom had ze die man uberhaupt neergeschoten. Wie was die vrouw? Haar lage dreigende stem zweefde heen en weer door zijn hoofd, net als het hoofd van de man die op de grond had gelegen. Moest nu een klein meisje ergens zijn vader missen, door haar? Die vrouw, hij kon er niks aan doen maar hij bleef er aan denken. Elk moment van de dag en nacht. Zachtjes haalde hij zijzn neus op. Hij had eigenlijk vanaf dat ze terugkwamen van het feest op zijn kamer gezeten. Waarom liet dit hem niet los? "Niall, alsjeblieft eet wat. Ik maak me zorgen om je." Liam stond in zijn deuropening met een dienblad in zijn hand. Niall schudde zijn hoofd. "Ik heb geen honger." Hij kon geen hap door zijn keel krijgen. Had hij een truama opgelopen? Hoe kon hij dit vergeten?



Harry's POV;

De jonge vrouw zag er al net zo aantrekkelijk uit als een paar dagen geleden. Haar lange blonde hing sierlijk over haar schouders. Haar jurk en hakken had ze ingewisseld voor een paar nike's en een simpele zwarte broek met een los shirtje. Toch was er iets aan haar wat haar er gevaarlijk uit deed zien. Misschien was het wel omdat Niall hem verteld had wat ze gedaan had. Was ze een huurling? Een spion? Was het slim om haar mee te nemen naar hun huis? Hij vertrouwde haar voor geen cent. Zelfs over haar naam had ze die avond waarschijnlijk gelogen, en nu weer. Zayn had het inmiddels opgegeven om een gesprek met haar aan te knopen. Harry had het niet eens een keer geprobeerd. Met een moeizame beweging maakte Zayn de deur van het huis open. Het was een heel normaal huis, alles om zo min mogelijk op te vallen. Het verbaasde hem al dat niemand hem herkend had op weg naar huis. Hij wist niet zeker of het goed of slecht was dat ze haar tegen waren gekomen. Maar hij moest nu aan Niall denken. Zij kon hem waarschijnlijk wel helpen. Het was vreselijk om het zo te zien. Hij leek net weer 12, zo klein en zielig en weerloos.