Chapter 3; because it's all "part of the plan"

Lucy draaide haar hoofd weg naar de feestende massa, de man irriteerde haar dus waarom zou zij hem niet even irriteren? Ineens was daar iets wat in haar rug prikte. Ze herkende het voorwerp maar al te goed. Het koude metaal leek door haar jurk heen te branden. "Luister dame, we passen het plan iets aan." Bijtend op haar lip bleef Lucy luisteren. "Jij overhandigd mij nu de codes, en er overkomt jou en al deze lieve mensen niets en als bonus voor mij zorg jij ervoor dat ik vanacht een leuke nacht heb. En zo niet, breng ik iedereen hier nu ter plekke om." Hij duwde me een stukje naar de inham, daar had hij duidelijk niet over na gedacht. Langzaam draaide Lucy zich om en staarde de man aan. "Ik pak het voor je." Met een verleidelijke blik ging ze met haar handen sensueel langs haar been. Ze zag hoe hij zijn pistool wat meer naar beneden richtte. Vanonder de onderste band haalde ze een vierkant computertje. "Dames en heren mag ik even-" De jarige had waarschijnlijk net het woord gekregen. In een flitsende beweging haalde ze de 9mm onder de bovenste band weg. Zonder verdere aarzeling richtte ze het kleine pistool op hem. "Maar je vergeet, dat het mij niet boeit of deze mensen sterfen. Lieverd, ik ben niet de goeierik." Hij glimlachte naar haar. "Je gaat toch niet schi-" Het lichaam viel naar achteren, levenloos. De demper had weer goed zijn werk gedaan, hij daagde haar uit. Hij had het er zelf naar gemaakt. Onverschillig haalde ze haar schouders op en boog zich over het lichaam heen, haar hand gleed af naar zijn binnenzak waar ze vrijwel meteen de cheque uithaalde. Het computertje legde ze naast hem neer zodat het zou lijken alsof hij het gestolen had. Het pistool stopte ze snel en behendig terug voordat ze zich weer omdraaide. "Prettige avon-" Ineens stond ze oog in oog met de blonde jongen die Niall heette. "W-wat." In een vlaag zetteze haar vingers tegen zijn kaken en draaide hem zo om dat hij met zijn rug in de inham stond. "Luister.. I-ik zal niemand waa..." Hij kwam duidelijk niet uit zijn woorden. "Relax, wil jij Russische computer shit stelen?" Lucy begon zacht te lachen om zijn nervositeit. Meteen begon hij zijn hoofd te schudden. "Als jij je mond dichthoud over dit alles, kan ik misschien besluiten om je niet neer te schieten." Meteen trok er weer een vlaag van angst over zijn gezicht, het deed haar goed om mensen te manipuleren. Met de juiste woorden kon je ze zo bang maken. Maar ergens voelde ze zich wel een klein beetje schuldig tegenover deze onschuldige jongen. Ze nam een minder dreigende houding aan. "Luister Niall, dit was een slechte man die in wou breken bij de Russen om informatie op te halen over hun kern bommen." Lucy verzon ook maar wat. Ze wist helemaal niet wat er in dat programma stond, voor hetzelfde geld stond er een geheim recept voor mayonaise. Zachtjes grinnikte ze om haar eigen grap. Niall leek wat te ondooien, hij deed een stapje naar voren. Zij ging opzij om hem er langs te laten. Aarzelend liep hij langs haad heen, zonder nog om te kijken naar het lijk. Langzaam liep ze met hem mee. "Het spijt me dat je dat moest zien, ik zou het erg waarderen als je niet naar de politie gaat." Hij draaide zich naar haar bij. "Ik zal het niet doen.." Dit keer leek hij vastberaden. Vluchtig gaf ze hem een kusje op zijn wang. "Dankje NIall." Zijn wangen kleurden een beetje rood. Glimlachend draaide Lucy zich om en liep het gebouw uit, alsof er net niets gebeurd was.