35. On the train back home

Abby POV.

Het was lekker rumoerig in onze cabine van de trein. De examens waren gedaan, dus nu was ik op weg naar huis voor de kerstvakantie. Ik kon ook in Zweinstein blijven, maar ik wou mijn ouders en Lisa heel graag zien. De Wemels gingen ook, want ik zou de helft van de vakantie bij hun doorbrengen. Hermelien ging met haar ouders op skivakantie en Harry bleef de hele tijd bij de Wemels. Iedereen praatte over de vakantie, maar ik was merkwaardig stil. Ik zat alleen met Harry, Hermelien en Ron, want Fred en George zaten bij Leo Jordaan. Ik wist niet goed hoe ik me moest voelen. Het was gewoon een kleine vakantie, maar toch voelde het als een soort afscheid. Was ik te bang om Zweinstein achter me te laten? Ik wist dat ik ging teruggaan, maar ik had een steek verdriet in mij, alsof ik het prachtige kasteel nooit meer te zien zou krijgen. Ik schudde die gedachte weg, het was vakantie. Ik moest juist vrolijk zijn. Ik had wel wat rust verdient, na al dat studeren voor de examens. Ik was zelf niet eens meer geïnteresseerd in mijn cijfers. Ik mengde me met het gesprek van de rest, maar mijn gedachten dwaalden af.

'Zo, we zijn er.' zei Hermelien dan toen de trein stopte. We stapten allemaal uit en verschillende gevoelens kwamen in me op. Vreugde, verdriet, woede, pijn. Maar die verdwenen allemaal toen ik Lisa tussen al de grote mensen zag staan. Een glimlach kwam op mijn gezicht en ik nam haar vlug in mijn armen toen ze naar me toe rende. 'Hey Lis, hoe gaat het? Ik heb je gemist.' zei ik terwijl ik haar goed vastpakte. Ze keek even rond en zag dat mijn vrienden naar haar keken. Ze knikte gewoon. Zo was het altijd, Lisa was de slimste vijfjarige die ik kende, maar daar toonde ze niets van als er veel mensen naar haar keken. Dan deed ze zich gewoon voor als een normaal kind, wat ze dus echt niet was. Mijn ouders kwam ook en knuffelden me beide heel hard, alsof ze bang waren om me te verliezen. 'Goed om je terug te zien, kleintje.' zei mijn moeder met tranen in haar ogen. Moeders... Altijd zo gevoelig. Toen mijn moeder mevrouw Wemel zag, begon ze een praatje te slaan. Mijn vader deed hetzelfde met meneer Wemel. Het was altijd vreemd als volwassenen onder elkaar praten, vooral omdat je geen idee had over wat ze het hadden. 'Grote mensen praten bla bla bla.' zei Lisa opeens zuchtend.

Fred begon net als ik te lachen en ging dichter bij ons staan. Het zou wennen om hem niet te zien bij het ontbijt, bedacht ik me. Maar natuurlijk zou ik hem maar voor twee weekjes moeten missen. Lisa bestudeerde Fred eens goed en ik wist meteen dat ze het doorhad van hem en mij. Ze was nu eenmaal slim. 'Waarom is jouw haar oranje?' vroeg ze verbaasd. Oké, ze was slim, maar ook nog steeds een vijfjarige, dus ze dacht niet altijd even goed na. 'In onze familie is ieders haar gewoon oranje.' zei hij lachend. Ze knikte begrijpend en bestudeerde dan ook de rest van zijn familie. 'En hij lijkt net op jou!' riep ze extra-verbaasd uit toen George erbij kwam staan. 'Ze zijn een tweeling.' legde ik haar lachend uit. 'Twee-ling.' herhaalde ze het woord nadenkend. Ik begon na te denken over haar slimheid, want het kon zijn dat die verminderd was sinds mijn vertrek. Normaal gezien deed ze nooit zo. Ze was dan welde slimste vijfjarige die ik kende, maar dan ook de enige. Behalve dat rotjong van de buren, maar die at dingen uit de vuilnisbak.

'Kom, Abby. We gaan.' zei mijn moeder dan met een glimlach, nadat ze afscheid nam van mevrouw Wemel. 'Tot ziens.' zei ik tegen Fred. Net toen ik wou weglopen, pakte hij mijn hand waardoor ik stopte. 'Je bedoelt, tot later.' zei hij met een grijns. Ik glimlachte breed naar hem. 'Ja, tot later.' knikte ik en hij kneep even in mijn hand. 'Als je eventjes niet kan overleven zonder mijn aanwezigheid, schrijf me dan.' zei hij met een knipoog. 'Fred, het is maar voor twee weekjes.' lachte ik. Hij gaf een kleine glimlach, maar ik wist dat hij het even erg vond om me los te laten als ik. 'Maar ja, ik zal je schrijven.' knipoogde ik. Hij gaf me kusje op mijn mond, waarna Lisa heel luid 'Tante, tante! Abby haar lippen raken die van die oranje knul!' en we beide begonnen te lachen. Hij gaf me nog een laatste knuffel en liep toen naar zijn familie, terwijl ik hetzelfde deed. Deze twee weken zouden leuk zijn met mijn familie, maar ik zou wanhopig aftellen naar de vakantie met Fred. Mijn uil Chocotoff zou veel post mogen verzenden in deze twee weken...