O2O • Let me go...

Ik sloeg mijn handen voor mijn mond terwijl de tranen al over mijn wangen begonnen te stromen. Ik zag de moordlustige demon zich achter de blonde jongen verschuilen, met een grijns op zijn gezicht die al mijn hoop in mijn schoenen liet zakken. Er was gewoon geen mogelijkheid dat hij nog in leven was, hij was zeker weten dood.
'Audrey?!' Draco zijn stem die vanachter mij klonk deed mij verschrikt omdraaien. De sneeuwblonde jongen zijn blik gleed kort over de plassen bloed die in de gang lagen en liet die toen daarna op mijn gezicht rusten. 'Wat is er-' Maar verder kwam hij niet want mijn emoties namen de overhand en voor ik het wist was ik hem al om de hals gevlogen.
'Ik dacht dat je dood was!' snikte ik waarnaar ik mij krampachtig aan hem vast hield. Ik voelde hoe hij zijn armen om mij heen sloeg en mij dicht tegen zich aantrok. Huilend verborg ik mijn gezicht in zijn witte overhemd. Het werd mij allemaal gewoon te veel. De duisternis maakte mij gek, want voor enkele seconden had ik echt gedacht dat Draco dood was.
Plots trok ik mij los uit Draco zijn greep en richtte ik mij weer tot de plek waar ik net het lichaam van Draco dacht te zien. Tot mijn schrik was het niet mijn verbeelding geweest, maar lag daar echt een blonde jongen wezenloos op de grond.
Mijn benen begonnen te trillen terwijl ik angstig een paar wankele stappen in de jongen zijn richting deed. 'Is hij-?' Draco stopte halverwege zijn zin en volgde mij langzaam.
'Oh nee,' mompelde ik geschrokken toen ik om het lichaam van de jongen was heen gelopen en ik nu zijn gezicht kon zien. 'Nee, nee!' Ik schudde wild mijn hoofd terwijl ik mij huilend op mijn knieën liet vallen. Ik nam het gezicht van de jongen in mijn handen terwijl ik met trillende vingers door zijn blonde haren streek die vuil waren van het bloed.
'Anthony Goldstein, niet waar?' vroeg Draco mij. Een beetje ongemakkelijk keek hij neer op mij en Anthony terwijl hij naast mij ging staan. Ik knikte enkel.
'Draco, haal een leraar.' snikte ik. Misschien was er nog hoop voor hem, het moest gewoon. Hij kon nu niet dood gaan, dat was onmogelijk. Ze konden niet doden zonder mijn toestemming, dat mocht niet.
Ik hoorde enkel de voetstappen van Draco die langzaam bij mij wegliepen en vervolgens verderop in de gang weg stierven. Ik hield mijn blik strak op het bleke gezicht van Anthony terwijl ik vurig wenste dat hij elk moment proestend naar adem ging happen. Maar dat gebeurde niet.
Minuten gingen voorbij en ik hoorde eindelijk dan haastige voetstappen dichterbij komen. 'God alle machtig!' McGonagall haar stem klonk geschokt en ik voelde hoe twee paar handen mij bij de dode jongen probeerde weg te tillen. Ik keek op en zag Draco die mij onder mijn armen pakte en mij naar achteren trok. Ik liet het maar gewoon toe.
Toen ik omkeek zag ik Professor McGonagall in haar nachtjapon staan met haar handen voor haar mond geslagen. Er welde tranen op in haar ogen en niet viel later liet ze zich bij de blonde jongen neer zakken, zoals ik dat eerder had gedaan. Snape ging aan de andere kant van[center][/center] Anthony zijn lichaam staan en hurkte voor hem neer zodat hij zijn polsen kon controleren. Hij wisselde kort een blik uit met Professor McGonagall en niet veel later hoorde ik gesnik uit haar mond komen. Anthony Goldstein was dood.